Πολύ χαμηλότερη των προσδοκιών ήταν η συμμετοχή των εργαζομένων και των ελεύθερων επαγγελματιών στις χθεσινές συγκεντρώσεις, που διοργανώθηκαν στον Βόλο, στο πλαίσιο της 24ωρης γενικής απεργίας, η οποία κηρύχθηκε σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, ενάντια στο σαρωτικό κύμα των ανατιμήσεων που εξανεμίζει το οικογενειακό εισόδημα.
Το πρόβλημα, που αντιμετωπίζουν τα νοικοκυριά από τις αρχές του τρέχοντος χρόνου, λαμβάνει εκρηκτικές διαστάσεις. Μετά τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, η κατάσταση με τους λογαριασμούς του ηλεκτρικού ρεύματος και του φυσικού αερίου έχει ξεφύγει από κάθε έλεγχο. Υπάρχουν περιπτώσεις εργαζομένων, αλλά και καταστηματαρχών, που λαμβάνουν λογαριασμούς υπερπολλαπλάσιους των μηνιαίων εισοδημάτων τους.
Κι όμως, χθες στις απεργιακές συγκεντρώσεις, που διοργανώθηκαν στον Βόλο, με κυρίαρχες διεκδικήσεις τη χορήγηση αυξήσεων στους μισθούς και τη λήψη μέτρων για την ουσιαστική στήριξη της μικρομεσαίας επιχειρηματικότητας απέναντι στον εφιάλτη της ενεργειακής κρίσης, η παρουσία του κόσμου ήταν αντιστρόφως ανάλογη των διαστάσεων του προβλήματος.
Μερικές εκατοντάδες διαδηλωτές έλαβαν μέρος στην απεργιακή συγκέντρωση του Εργατικού Κέντρου και της ΑΔΕΔΥ στην πλατεία Ελευθερίας και άλλοι τόσοι στη συγκέντρωση των σωματείων του ΠΑΜΕ στην πλατεία Πανεπιστημίου. Το «τέρας» των ανατιμήσεων στην αγορά προφανώς αφορά σε πολλούς περισσότερους, από όσους έδωσαν το «παρών» στις χθεσινές συγκεντρώσεις ή από όσους έλαβαν μέρος την απεργία, αλλά επέλεξαν να μη βγουν στον δρόμο.
Η εντυπωσιακά μεγάλη σιωπηλή πλειονότητα των πολιτών, που συνεχίζει να αποστασιοποιείται από τους αγώνες, οι οποίοι δίνονται στον δρόμο, ενάντια στις πολιτικές, που τσακίζουν τις ζωές μας, δεν έχει ούτε τη διάθεση, ούτε τη δυνατότητα να απεργήσει. Δεν έχει τη διάθεση, επειδή δεν πιστεύει ότι με τη χρήση του ιερού δικαιώματος των εργαζομένων στην απεργία θα επιτευχθεί ο στόχος για την ανατροπή μέτρων και αποφάσεων, που βουλιάζουν την καθημερινότητα των πολιτών στο τέλμα της φτώχειας και της ανέχειας.
Εχοντας χάσει την εμπιστοσύνη τους στο συνδικαλιστικό κίνημα οι εργαζόμενοι υπομένουν, όπως τα υποζύγια, τη συνεχιζόμενη επιδείνωση της ζωής τους και το γκρέμισμα των ονείρων και των φιλοδοξιών τους. Από την άλλη μεριά, οι περισσότεροι δεν έχουν καν τη δυνατότητα να απεργήσουν, είτε γιατί έχουν ψηφιστεί νόμοι, οι οποίοι τους αποτρέπουν στην ουσία να συμμετέχουν σε απεργίες, είτε διότι δεν μπορούν να χάσουν το μεροκάματο.
Δυστυχώς, αυτή είναι η οδυνηρή πραγματικότητα για την πλειονότητα των εργαζομένων, οι οποίοι αποδέχονται αδιαμαρτύρητα τα δεινά των τελευταίων χρόνων, ενώ οι συνδικαλιστικοί τους εκπρόσωποι αδυνατούν να τους πείσουν για τη σημασία της αγωνιστικής διεκδίκησης, ειδικά σε εποχές κατά τις οποίες τα δικαιώματά τους καταστρατηγούνται, ενώ οι κυβερνήσεις, που νομοθετούν ενάντια στον λαό, αισθάνονται παντοδύναμες, καθώς η «τέταρτη εξουσία» έχει χάσει ολοκληρωτικά τον προσανατολισμό της ως προς την άσκηση κριτικής και ελέγχου.
