Η Μονάδα Τεχνητού Νεφρού στο Νοσοκομείο Βόλου άρχισε από χθες να επιστρέφει σε ρυθμούς κανονικότητας, καθώς ο ένας από τους δύο γιατρούς, οι οποίοι νοσήσαν από τον κορονοϊό, αρνητικοποίηθηκε και γύρισε στα καθήκοντά του, προκειμένου να συνδράμει τον έναν και μοναδικό νεφρολόγο, που εδώ και 12 ημέρες προσπαθούσε μόνος του να κρατά σε λειτουργία το συγκεκριμένο τμήμα.
Από τις 26 Μαρτίου, που το νεφρολογικό τμήμα έμεινε με έναν μόλις γιατρό, λόγω ασθένειας των υπολοίπων τριών, οι καθημερινές βάρδιες και οι εφημερίες καλύπτονταν χάρη στην υπερπροσπάθεια του νεφρολόγου Νίκου Αναγνώστου, ο οποίος ανέλαβε την ευθύνη για σχεδόν 90 νεφροπαθείς, μεταξύ τους και αρκετοί θετικοί στον κορονοϊό, που δεν τους αναλάμβαναν οι ιδιωτικές δομές υγείας στον Βόλο, όπου παρέχονται υπηρεσίες αιμοκάθαρσης.
Οι εκ των έσω λύσεις, που έδωσε η διοίκηση του Νοσοκομείου με την εκ περιτροπής μετακίνηση επικουρικού ιατρικού προσωπικού γενικής ιατρικής από άλλες κλινικές του Αχιλλοπουλείου στη Μονάδα Τεχνητού Νεφρού, αποτέλεσαν πρόσκαιρες ανάσες στον εναπομείναντα νεφρολόγο, που κάλυψε μόνος του το σύνολο των εφημεριών και φρόντισε να μην κινδυνέψει ούτε ένας νεφροπαθής.
Η διοίκηση της 5ης Υγειονομικής Περιφέρειας, από τη δική της πλευρά, σήκωσε τα χέρια ψηλά, επικαλούμενη έλλειψη νεφρολόγων στα Νοσοκομεία της Θεσσαλίας και της Στερεάς. Από τη στιγμή, δηλαδή, που δεν υπήρχε η δυνατότητα μετακίνησης νεφρολόγου από Νοσοκομείο της 5ης ΥΠΕ στο αντίστοιχο του Βόλου, οι διοικούντες άφησαν την τοπική Μονάδα Τεχνητού Νεφρού στη μοίρα της. Στο τέλος όλα πήγαν καλά, όχι γιατί βοήθησε η τύχη, αλλά επειδή ένας γιατρός υπερέβαλε εαυτόν.
Είναι όμως δυνατό να συνεχιστεί αυτή η κατάσταση με την υποστελέχωση των δημόσιων δομών υγείας, όπου το ιατρικό προσωπικό έχει εξαντληθεί από την υπερπροσπάθεια, την οποία καταβάλλει ειδικά την τελευταία διετία; Είναι δυνατό ευαίσθητες δομές, όπως οι Μονάδες Τεχνητού Νεφρού, να παραμένουν χωρίς το απαιτούμενο ιατρικό προσωπικό και να τίθεται εν αμφιβόλω ακόμη και η λειτουργία τους, σε περίπτωση που νοσήσουν οι εναπομείναντες γιατροί; Είναι, τέλος, δυνατό να σηκώνουν ψηλά τα χέρια οι διοικούντες, όταν προκύπτουν έκτακτες καταστάσεις και καλούνται να δίνουν λύσεις στο πλαίσιο των αρμοδιοτήτων τους, για τις οποίες ακριβοπληρώνονται από το υστέρημα των πολιτών;
Οι παραπάνω ερωτήσεις είναι ρητορικές. Απάντηση δίνουν οι επιλογές των κυβερνήσεων των τελευταίων 10 – 15 ετών, που φρόντισαν να απαξιώσουν το ΕΣΥ, κάνοντάς το αποκρουστικό για τους νέους επιστήμονες. Οι απόφοιτοι των πανεπιστημιακών ιατρικών σχολών, αν είναι τυχεροί και αποκτήσουν ειδικότητα πριν τα 30 τους σε κάποιο δημόσιο νοσηλευτικό ίδρυμα, θα προτιμήσουν στη συνέχεια τον ιδιωτικό τομέα ή θα φύγουν στο εξωτερικό, όπου οι νοσοκομειακοί γιατροί αμείβονται σύμφωνα με το έργο τους. Στην Ελλάδα αμείβονται με ψίχουλα, αναγκάζονται να καλύπτουν εξαντλητικές εφημερίες και βάρδιες, ενώ δεν αποκλείεται το ενδεχόμενο περικοπών στις αποδοχές τους, όπως έγινε κατά τη διάρκεια της μνημονιακής περιόδου. Υπό αυτές τις συνθήκες τα δημόσια νοσοκομεία θα συνεχίσουν να «μαραζώνουν» μέχρι την οριστική τους απαξίωση και τη μεταβίβασή τους, κομμάτι – κομμάτι, στον ιδιωτικό τομέα υγείας.
