Το τηλέφωνο του δημοσιογράφου μπορεί να χτυπήσει τις πιο απίθανες ώρες του 24ώρου. Συνήθως, οι πολύ πρωινές κλήσεις προμηνύουν ότι κάτι κακό έγινε. Κάποιο σοβαρό συμβάν, στο οποίο πρέπει να σπεύσουμε για να ενημερώσουμε την κοινή γνώμη. Η χθεσινή πρωινή κλήση στο κινητό μου ήταν από αυτές, που σου παγώνουν το αίμα, που σου μουδιάζουν το μυαλό, που σε κάνουν να παραλύεις από το ισχυρό σοκ.
Υποσυνείδητα, όταν ακούς ότι έφυγε από τη ζωή ένας αγαπημένος συνάδελφος, με τον οποίον μιλούσες στο τηλέφωνο μέχρι το προηγούμενο απόγευμα, αρνείσαι να το πιστέψεις. Αρχικά, θεωρείς ότι είναι ψέμα. Οτι αυτός που βρίσκεται στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής και σου μεταφέρει το θλιβερό άγγελμα έχει κάνει λάθος. Οτι, τέλος πάντων, δεν ισχύει η πληροφορία για τον αδόκητο χαμό ενός δικού σου ανθρώπου.
Γιατί ο Βαλάντης Καπίτσας ήταν ένας δικός μας άνθρωπος. Ενα θαυμάσιο παιδί, που αγαπούσε με πάθος τη δουλειά του και έτρεχε από το πρωί μέχρι το βράδυ για τις ανάγκες της ενημέρωσης. Ενας υποδειγματικός επαγγελματίας, που ήταν πάντα πρώτος στα μεγάλα και τα μικρότερα γεγονότα.
Η «ψυχή» του τηλεοπτικού ρεπορτάζ στη Θεσσαλία, μας άφησε χθες τα ξημερώματα. Μας άφησε να αναρωτιόμαστε πώς χάθηκε από τη ζωή, έτσι ξαφνικά, ένας νέος άνθρωπος, που πάντα χαμογελούσε. Ακόμη και όταν οι συνθήκες της δουλειάς μας ήταν αντίξοες. Ακόμη και όταν το ρεπορτάζ δεν έβγαινε, όπως λέμε στη γλώσσα μας, όπως έπρεπε. Ακόμη και όταν δεν είχε το σωστό πλάνο ή την κατάλληλη δήλωση. Πάντα με χαμόγελο, πάντα με όρεξη για δουλειά, με πάθος και αστείρευτες δυνάμεις.
Πανταχού παρών ο Βαλάντης. Στις συνεντεύξεις Τύπου με τη στεντόρεια φωνή του να αγχώνεται για το πότε θα αρχίσουμε, με τα αστεία του, με το γέλιο του. Στις πορείες, στις απεργίες, στις συγκεντρώσεις, στα τροχαία ατυχήματα, στις φυσικές καταστροφές. Παντού πρώτος! Δεν υπάρχει σημαντικό ρεπορτάζ, που δεν κάλυψε στη Μαγνησία και στη Θεσσαλία τα τελευταία 30 χρόνια.
Είχε τόσα να δώσει στη δουλειά του, που λάτρευε όσο κανένας άλλος. Μια δουλειά με δυσκολίες, με κούραση, με απογοητεύσεις και πολύ, μα πάρα πολύ άγχος. Την έκανε, ωστόσο, τόσο καλά και με τόσο καλή διάθεση, ώστε έδινε την εντύπωση ότι για εκείνον η δουλειά του ήταν διασκέδαση, ότι του έδινε οξυγόνο για να αναπνέει.
Προσωπικά, στις σχεδόν τρεις δεκαετίες που υπηρετώ τη δημοσιογραφία, δεν έχω γνωρίσει άλλον συνάδελφο με το πάθος, την όρεξη και τη ζωντάνια του Βαλάντη. Για αυτόν κάθε μέρα στη δουλειά ήταν σαν την πρώτη. Τόσο πολύ αγαπούσε το τηλεοπτικό ρεπορτάζ. Για αυτό και τον αγαπούσαμε τόσο πολύ όλοι εμείς οι συνάδελφοί του, που τον ζήσαμε από τις αρχές της δεκαετίας του ‘90.
Ο τρόπος με τον οποίο υπηρέτησε το μαχόμενο ρεπορτάζ θα πρέπει να διδάσκεται στους νεότερους και στους εν δυνάμει συναδέλφους. Η πορεία του στον χώρο ήταν φωτεινό παράδειγμα για όλους. Δεν θα τον ξεχάσουμε ποτέ! Αλλωστε, οι άνθρωποι πεθαίνουν, όταν τους βγάλουμε από το μυαλό και την καρδιά μας. Καλό ταξίδι, φίλε…
