Δύο χρόνια μετά την έναρξη της πανδημικής κρίσης του κορονοϊού, ο απολογισμός σε ό,τι αφορά στο δημόσιο σύστημα υγείας της χώρας μας προκαλεί απογοήτευση. Το πρόβλημα της υποστελέχωσης παραμένει οξυμένο, ενώ οι νέες δομές, που δημιουργήθηκαν για τη διαχείριση της πρωτοφανούς κατάστασης, την οποία κλήθηκε να διαχειριστεί το ΕΣΥ, στερούνται του απαραίτητου ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού.
Η μοναδική διαδικασία, που «τρέχει» με σχετικά ικανοποιητικούς ρυθμούς, είναι της πρόσληψης επικουρικών υγειονομικών, προκειμένου να καλυφθούν τα κενά από τους σχεδόν 7.000 γιατρούς και νοσηλευτές, που τέθηκαν σε αναστολή εργασίας από τον περασμένο Σεπτέμβριο, λόγω άρνησης εμβολιασμού. Το επικουρικό προσωπικό, που προσλαμβάνεται με τρίμηνες συμβάσεις, προσπαθεί να καλύπτει τις αυξημένες ανάγκες. Ωστόσο, στην περίπτωση του Νοσοκομείου Βόλου τα κενά, τα οποία προκύπτουν από τις συνταξιοδοτήσεις, οι διαθεσιμότητες και οι απουσίες λόγω κορονοϊού καλύπτονται οριακά. Για ρεπό και άδειες ούτε λόγος.
Το υφιστάμενο προσωπικό στο Νοσοκομείο Βόλου, που στην πλειονότητά του είναι γερασμένο, προσπαθεί να αντεπεξέρχεται στη συνθήκη της πανδημίας, που άρχισε ως έκτακτη κατάσταση και συμπληρώνει πλέον δύο χρόνια. Δύο χρόνια ασφυκτικής πίεσης στο ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό, με εξαντλητικές βάρδιες και εφημερίες στα όρια της ανθρώπινης αντοχής, με αφόρητη ψυχολογική πίεση στις δομές της πρώτης γραμμής στη μάχη με τον θανατηφόρο ιό, με τον φόβο και την ανασφάλεια για τον κίνδυνο νόσησης να κυριαρχούν και να επιβαρύνουν ακόμη περισσότερο τους κατάκοπους γιατρούς και νοσηλευτές.
Πάνω από 70 υγειονομικοί και όχι μόνο τέθηκαν εκτός είτε λόγω αναστολών εργασίας, είτε εξαιτίας συνταξιοδοτήσεων. Επιπρόσθετα, άλλοι 40 συνάδελφοί τους βγήκαν τις τελευταίες ημέρες εκτός υπηρεσίας, καθώς νόσησαν από τον κορονοϊό. Στον αντίποδα, έγιναν προσλήψεις επικουρικού προσωπικού, ωστόσο δεν καλύπτονται οι ανάγκες, με αποτέλεσμα το τελικό ισοζύγιο να είναι αρνητικό.
Οι μόνιμες προσλήψεις, που υποσχέθηκε και η παρούσα κυβέρνηση, παραμένουν σε θεωρητικό επίπεδο, όπως άλλωστε και οι αντίστοιχες υποσχέσεις των προκατόχων της. Για χιλιάδες προσλήψεις γιατρών και νοσηλευτών ακούμε τα τελευταία χρόνια, ωστόσο, επί της ουσίας, προσλαμβάνονται συμβασιούχοι, στην πλειονότητά τους. Βασικές ιατρικές και νοσηλευτικές ειδικότητες παραμένουν ακάλυπτες, με τα κενά να επιχειρείται να καλύπτονται με αλχημείες, όπως οι μετακινήσεις προσωπικού από τα Κέντρα Υγείας στα Νοσοκομεία και το αντίστροφο.
Την ίδια στιγμή, αποφάσεις, όπως η πρόσφατη του υπουργείου Υγείας, για τη δυνατότητα των νοσοκομειακών χειρουργών να κάνουν επεμβάσεις σε ιδιωτικές δομές υγείας, προκειμένου να αποσυμφορηφθούν οι λίστες αναμονής στα τακτικά χειρουργεία των δημόσιων υγειονομικών δομών, αυξάνουν ακόμη περισσότερο την καχυποψία και τις ανησυχίες συνδικαλιστών και απλών πολιτών για τις πραγματικές προθέσεις της πολιτείας, αναφορικά με το μείζον ζήτημα της προστασίας του δημόσιου συστήματος υγείας από τα «νύχια» των ιδιωτών.
