Δεν υπήρχε και εξακολουθεί να μην υπάρχει στιβαρή συνδικαλιστική εκπροσώπηση, η οποία θα στέκεται απέναντι στην εκάστοτε κυβέρνηση και θα διεκδικεί το δίκιο των εργαζομένων με τα μέσα, που της παρέχει η νομοθεσία
Του Γιώργου Λαμπράκη
Το ζήσαμε κι αυτό! Την ημέρα που επρόκειτο να ψηφιστεί στη Βουλή το νομοσχέδιο, με το οποίο καταργούνται θεμελιωμένα δικαιώματα των εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα, η ΓΣΕΕ, το κορυφαίο συνδικαλιστικό τους όργανο, αντί να προκηρύξει 24ωρη απεργία, αποφάσισε ολιγόωρη στάση εργασίας. Αντίθετα, η ΑΔΕΔΥ, που εκπροσωπεί τους εργαζόμενους του δημόσιου, προκήρυξε 24ωρη απεργία, παρ’ ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν πλήττονται, προς το παρόν τουλάχιστον, από τις διατάξεις του επίμαχου νομοσχεδίου.
Πραγματικός συνδικαλιστικός τραγέλαφος, που ενισχύει την έλλειψη αξιοπιστίας της ηγεσίας της ΓΣΕΕ και τροφοδοτεί με ακόμη πιο δυνατά επιχειρήματα τους επικριτές της, οι οποίοι την κατηγορούν ευθέως ότι βρίσκεται σε ανοιχτή γραμμή με την εκάστοτε κυβέρνηση και τη διοίκηση του Συνδέσμου Βιομηχάνων.
Η ΓΣΕΕ, αντί να αξιοποιήσει τα όποια θετικά στοιχεία της γενικής απεργίας της 10ης Ιουνίου και να διοργανώσει ακόμη μια 24ωρη την ημέρα ψήφισης του νομοσχεδίου για τα εργασιακά, επέλεξε, στην ουσία, τον δρόμο της σιωπής, της παραίτησης και της αδράνειας, όπως άλλωστε κάνει τα τελευταία χρόνια.
Για αυτό και δημιουργήθηκε χώρος για τη διάσπαση του συνδικαλιστικού κινήματος και την ευθεία αμφισβήτηση του κορυφαίου οργάνου εκπροσώπησης των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα. Για αυτό οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα έχουν γίνει έρμαιο στα χέρια των εργοδοτών τους. Για αυτό τα δικαιώματά τους καταργήθηκαν και η νομοθεσία, που τους προστάτευε, έγινε κουρελόχαρτο και προσαρμόστηκε στις αντεργατικές επιδιώξεις των μνημονιακών κυβερνήσεων μετά το 2010. Γιατί δεν υπήρχε και εξακολουθεί να μην υπάρχει στιβαρή συνδικαλιστική εκπροσώπηση, η οποία θα στέκεται απέναντι στην εκάστοτε κυβέρνηση και θα διεκδικεί το δίκιο των εργαζομένων με τα μέσα, που της παρέχει η νομοθεσία.
Ωστόσο, έχουμε σήμερα μια ανυπόληπτη, αποδυναμωμένη και ευνουχισμένη συνδικαλιστικά ΓΣΕΕ, η οποία εκπροσωπείται από πρόσωπα χωρίς επαφή με την κοινωνία, τη σύγχρονη πραγματικότητα και τις ανάγκες των εργαζομένων. Η στάση της στο νομοσχέδιο, που καταργεί το 8ωρο, συρρικνώνει δραματικά τις αμειβόμενες υπερωρίες, καθιερώνει την πληρωμή των εργαζομένων, που απασχολούνται υπερωριακά, με ρεπό και μετατρέπει σε παραμάγαζο του ΣΕΒ την Επιθεώρηση Εργασίας, είναι ενδεικτική της απαξίωσης και της αδυναμίας, γιατί όχι και της απροθυμίας της, να εμποδίσει την ψήφιση των επίμαχων άρθρων ή έστω να συμβάλει στη διόρθωση διατάξεων, οι οποίες θα επιβάλουν από το 2022 συνθήκες εργασιακού μεσαίωνα στον ιδιωτικό τομέα.
Το χειρότερο είναι, ωστόσο, ότι η ΓΣΕΕ με τη στάση της αυτό το χρονικό διάστημα πήρε οριστικά διαζύγιο από την εργατική τάξη και έχασε το όποιο δικαίωμα είχε να παρουσιάζεται ως ο γνήσιος εκφραστής των δικαιωμάτων και των διεκδικήσεών της.
