Για να επιτευχθεί ο στόχος ως προς την οικοδόμηση του ανοσιακού τείχους το καλοκαίρι, που θα μας δώσει πίσω τις ζωές μας, απαιτείται ο καθένας ξεχωριστά να κάνει το καθήκον του
Του Γιώργου Λαμπράκη
Τα ποσοστά των ανεμβολίαστων πολιτών, που στην περίπτωση των ηλικιωμένων άνω των 70 ετών ξεπερνούν το 40% και στην αντίστοιχη των εργαζομένων στο Εθνικό Σύστημα Υγείας το προσεγγίζουν, αποτελούν τα μεγάλα αγκάθια του εμβολιαστικού σχεδιασμού. Η συντριπτική πλειονότητα των ασθενών, που νοσηλεύονται στις κλινικές και στις ΜΕΘ κορονοϊού στα Νοσοκομεία της χώρας, δεν έχει εμβολιαστεί, όπως και όλοι σχεδόν οι υπερήλικες που χάνουν καθημερινά τη μάχη με τον θάνατο, εξαιτίας επιπλοκών της λοίμωξης.
Την ίδια στιγμή, οι σχεδόν τέσσερις στους δέκα νοσηλευτές και υγειονομικοί του ΕΣΥ αρνούνται πεισματικά να κάνουν το εμβόλιο και παραμένουν εκτεθειμένοι στην πανδημία. Επιμένουν να μην αντιλαμβάνονται τον αυξημένο κίνδυνο να μολυνθούν και να μεταδώσουν τον ιό στο οικογενειακό τους περιβάλλον, παρά τις παραινέσεις των αρμοδίων για την ανάγκη εμβολιασμού του συνόλου των εργαζομένων στα Νοσοκομεία. Ισως οι παραινέσεις πρέπει να δώσουν τη θέση τους σε αυστηρές νομοθετικές ρυθμίσεις, που θα καθιστούν υποχρεωτικό των εμβολιασμό των υγειονομικών και θα βάλουν τέλος στον φαύλο κύκλο, ο οποίος παραμένει ανοιχτός στο δημόσιο σύστημα υγείας, με πρωταγωνιστές τους ανεμβολίαστους εργαζόμενους που καλούνται να περιθάλψουν ασθενείς με κορονοϊό.
Οι τελευταίοι αν είχαν πράξει το ατομικό τους καθήκον εγκαίρως, δεν θα έβαζαν σε περιπέτειες τους εαυτούς τους, ούτε θα έθεταν σε κίνδυνο τους γύρω τους. Για τους απλούς πολίτες δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική, ώστε να μεταπειστούν και να κάνουν το εμβόλιο, πέραν της συνεχούς ενημέρωσης από τους ειδικούς για τα πλεονεκτήματα του εμβολιασμού. Για να επιτευχθεί ο στόχος ως προς την οικοδόμηση του ανοσιακού τείχους το καλοκαίρι, που θα μας δώσει πίσω τις ζωές μας, απαιτείται ο καθένας ξεχωριστά να κάνει το καθήκον του. Είναι το χρέος των απλών πολιτών απέναντι στο σύστημα υγείας και στην οικονομία. Είναι η ατομική μας υποχρέωση έναντι του κοινωνικού συνόλου, που δεν αντέχει άλλη πίεση και νέα μέτρα περιορισμού.
Το σύστημα υγείας, από την άλλη, καλείται να διαχειριστεί πέραν των προβλημάτων υποστελέχωσης και το ζήτημα των αρνητών του εμβολιασμού εντός των τειχών. Στα Νοσοκομεία έχουν εξαντληθεί τα περιθώρια αντοχής του προσωπικού μετά από έναν ολόκληρο χρόνο μάχης με την πανδημία. Πέρυσι ο αγώνας ήταν άνισος απέναντι σε έναν αόρατο εχθρό, που έπαιρνε ζωές και δεν υπήρχε το κατάλληλο όπλο για να αναχαιτιστεί. Φέτος το όπλο υπάρχει. Οσοι βρίσκονται στην πρώτη γραμμή της μάχης και δεν το χρησιμοποιούν, για λόγους που μόνο οι ίδιοι κατανοούν, λειτουργούν όπως ο Δούρειος Ιππος. Επειδή, λοιπόν, στην πιο κρίσιμη φάση του πολέμου με την πανδημία δεν υπάρχουν περιθώρια για νέα πισωγυρίσματα, η πολιτεία πρέπει επιτέλους να διασφαλίσει, μέσω των απαιτούμενων νομοθετικών πρωτοβουλιών, ότι όλοι οι εργαζόμενοι στο σύστημα υγείας πρέπει να είναι εμβολιασμένοι υποχρεωτικά.
