Του Γιώργου Λαμπράκη
Μετά το Πάσχα, το συνδικαλιστικό κίνημα, τα σωματεία και οι εργαζόμενοι θα βρεθούν αντιμέτωποι με τεράστια πρόκληση, καθώς θα κληθούν να αντιδράσουν στις επιχειρούμενες αλλαγές στα εργασιακά, που αφορούν κυρίως στην κατάργηση της οκτάωρης εργασίας.
Τα σενάρια, που κυκλοφορούν, επικεντρώνονται στην ευελιξία, που φέρνει το υπό συζήτηση νομοθέτημα στις εργασιακές σχέσεις στον ιδιωτικό τομέα, με κυρίαρχο το οκτάωρο, για το οποίο η κυβέρνηση μεθοδεύει την κατάργησή του και την αντικατάστασή του από τετραήμερη δεκάωρη εργασία, όπου μπορεί να εφαρμοστεί. Με βάση τις επιχειρούμενες αλλαγές, ο εργοδότης και ο εργαζόμενος θα μπορούν να συμφωνήσουν ως προς το ωράριο εργασίας και οι επιπλέον ώρες απασχόλησης, θα καλύπτονται από ρεπό ή μέρες κανονικής άδειας.
Στη χώρα όπου βασιλεύει η μαύρη εργασία και τα δικαιώματα των εργαζομένων συμπιέζονται συνεχώς, ειδικά την τελευταία δεκαετία, αποτελεί ουτοπική σκέψη η πιστή εφαρμογή διατάξεων της εργατικής νομοθεσίας, που δίνουν το δικαίωμα στους εργοδότες να ξεζουμίζουν το προσωπικό τους και να παραμένουν στο απυρόβλητο του νόμου.
Το συνδικαλιστικό κίνημα και οι εργαζόμενοι πρέπει να απαντήσουν δυναμικά, μαζικά και ενωμένα, μήπως και γίνουν οι απαιτούμενες διορθωτικές κινήσεις στο επίμαχο νομοσχέδιο. Μήπως και αποφευχθεί η ολοκληρωτική κατάρρευση του εναπομείναντος θεσμικού πλαισίου, που προστατεύει όσα δικαιώματα των εργαζομένων γλίτωσαν από τον «οδοστρωτήρα» των μνημονίων.
Η προσπάθεια αντεπίθεσης, εν μέσω πανδημίας κάθε άλλο παρά εύκολη είναι. Οχι μόνο γιατί οι απεργιακές συγκεντρώσεις και οι μαζικές μορφές διαμαρτυρίας ενέχουν τον κίνδυνο διασποράς του κορονοϊού, αλλά κυρίως επειδή το εργατικό κίνημα έχει αδρανοποιηθεί πλήρως τον τελευταίο έναν χρόνο. Και πριν την πανδημία οι επιτυχημένες κινητοποιήσεις ήταν μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού. Με το ξέσπασμα της υγειονομικής κρίσης παρέλυσε κάθε συνδικαλιστική δραστηριότητα και ανεστάλη κάθε προσπάθεια διεκδίκησης.
Πριν την πανδημία το συνδικαλιστικό κίνημα βρέθηκε αντιμέτωπο με την αδιαφορία και την περιφρόνηση των εργαζομένων. Τα λάθη, που έκανε τα προηγούμενα χρόνια, το οδήγησαν στην πλήρη απαξίωση, ενώ οι διασπαστικές κινήσεις από συνδικαλιστικές οργανώσεις, οι οποίες δημιουργήθηκαν με αυτόν τον σκοπό, έδωσαν το τελειωτικό χτύπημα. Τώρα, όμως, που οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα βρίσκονται αντιμέτωποι με τον κίνδυνο απώλειας βασικών κατακτήσεων, η συσπείρωση γύρω από τα συνδικάτα και η ενεργοποίηση των υγιών δυνάμεων του συνδικαλισμού, έτσι ώστε να μπει φρένο στις μεθοδεύσεις ακόμη και για κατάργηση του οκταώρου, αποτελούν τη μοναδική ελπίδα του εργατικού κινήματος.
Οι μεν εργαζόμενοι καλούνται να βγουν από τον λήθαργο των τελευταίων 12 μηνών, οι δε συνδικαλιστές να ενεργοποιηθούν και να πείσουν τους εργαζόμενους για την ανάγκη γενικού ξεσηκωμού, πριν χαθούν και οι τελευταίες τους κατακτήσεις.
