Του Γιώργου Λαμπράκη
Οι εργαζόμενοι στο δημόσιο σύστημα υγείας ήταν και παραμένουν μόνοι τους στη μάχη με την πανδημία του κορονοϊού. Οσες υποσχέσεις και αν εισέπραξαν κατά το πρώτο πανδημικό κύμα για προσλήψεις γιατρών και νοσηλευτών, όσες ανακοινώσεις και αν έγιναν από τα αρμόδια κυβερνητικά στελέχη για τη δημιουργία των κατάλληλων υποδομών, σε ό,τι αφορά κυρίως στις κλίνες ΜΕΘ, η σκληρή πραγματικότητα, που αντιμετωπίζουν καθημερινά, από τον περασμένο Οκτώβριο, διαλύει τις πολιτικές πομφόλυγες και κάνει ξεκάθαρο και στον πλέον καλόπιστο ότι το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό δεν έχει να περιμένει τίποτα απολύτως από την πολιτεία.
Τα συγχαρητήρια και τα χειροκροτήματα στους κατάκοπους γιατρούς και νοσηλευτές των δημόσιων δομών υγείας, όπου οι κλινικές κορονοϊού παραμένουν γεμάτες, όπως και οι κλίνες ΜΕΘ, προφανώς δεν αρκούν. Η σωματική και η ψυχική καταπόνηση υπερνικούν τη θετική ψυχολογία, που δημιούργησαν την περασμένη άνοιξη τα «μπράβο» στους ήρωες της πρώτης γραμμής. Οι ατέλειωτες εφημερίες και οι βάρδιες στις κλινικές covid – 19, όπου αντιστοιχούν 30 ασθενείς σε κάθε γιατρό και νοσηλευτή, έχουν εξαντλήσει το προσωπικό, ενώ οι καθημερινές απώλειες ασθενών, οι οποίοι χάνουν τη μάχη με τον κορονοϊό, κάνουν αφόρητη την κατάσταση στα δημόσια νοσοκομεία.
Ο γιατρός και ο νοσηλευτής, που βλέπουν τους ασθενείς να καταλήγουν, χάνουν το κουράγιο τους και επιβαρύνονται ψυχολογικά, ενώ η σωματική καταπόνηση από τις ατέλειωτες βάρδιες τούς οδηγεί στα όρια της εξάντλησης. Οταν, μάλιστα, πληροφορούνται τις δημόσιες τοποθετήσεις κυβερνητικών στελεχών, όπως ο υφυπουργός Υγείας που επισκέφθηκε το Νοσοκομείο Βόλου και μοίρασε ανέξοδες υποσχέσεις χωρίς χρονοδιάγραμμα υλοποίησης, οι εργαζόμενοι στο δημόσιο σύστημα υγείας δεν απογοητεύονται μόνο. Θυμώνουν και οργίζονται για τον συνεχιζόμενο εμπαιγμό, ενώ οι δηλώσεις περί ετοιμότητας της πολιτείας για την αντιμετώπιση του δεύτερου πανδημικού κύματος προκαλούν αγανάκτηση.
Οι εργαζόμενοι στα δημόσια νοσοκομεία γνωρίζουν καλύτερα από τον κάθε υπουργό ότι χωρίς τη δική τους υπερπροσπάθεια δεν θα άντεχε το ΕΣΥ στην ασφυκτική πίεση του προηγούμενου μήνα. Ξέρουν, επίσης, όπως και οι απλοί πολίτες, ότι αν δεν σταθεροποιούνταν οι αριθμοί των ημερήσιων κρουσμάτων και των εισαγωγών στα Νοσοκομεία, η χώρα μας θα είχε γίνει Ιταλία. Κατά συνέπεια, το σύστημα άντεξε, επειδή την πιο κρίσιμη ώρα μειώθηκε η πίεση και κυρίως γιατί υπερέβαλαν εαυτούς οι άνθρωποι, που το υπηρετούν.
Το περίφημο σχέδιο, που επικαλέστηκε από τον Βόλο ο υφυπουργός Υγείας, υπάρχει μόνο στη σφαίρα της φαντασίας και στη ρητορική της κυβέρνησης και των ΜΜΕ, που την αβαντάρουν. Οι γενικόλογες υποσχέσεις του Β. Κοντοζαμάνη για 30 προσλήψεις στο Νοσοκομείο Βόλου ούτε ικανοποιούν, ούτε καθησυχάζουν το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό. Αλλωστε, έχουν ακούσει και άλλες φορές ανάλογες διαβεβαιώσεις, πολύ πριν το δεύτερο κύμα της πανδημίας, όταν τα Νοσοκομεία δεν είχαν ζήσει τον εφιάλτη των τελευταίων εβδομάδων, όταν υπήρχε χρόνος για να προετοιμαστεί το ΕΣΥ για τα χειρότερα.
