Του Γιώργου Λαμπράκη
Στο πλέον κρίσιμο δίμηνο για το εθνικό σύστημα υγείας δεν άλλαξε το παραμικρό στην καθημερινότητα των νοσηλευτών και των γιατρών στο Νοσοκομείο Βόλου. Χθες γιορτάστηκε η μέρα του νοσηλευτή με ευχολόγια και συγχαρητήρια προς το μαχόμενο προσωπικό, που από τα τέλη Φεβρουαρίου ρίχθηκε στη μάχη με την πανδημία και κατόρθωσε, παρά τις ελλείψεις όχι μόνο σε έμψυχο δυναμικό, αλλά και σε αναλώσιμα υλικά, να βγει νικητής.
Η γιορτή του νοσηλευτή είναι μια ευκαιρία για να συνειδητοποιήσει η κοινωνία τον σπουδαίο ρόλο, τον οποίο επιτελούν όσοι έχουν επιλέξει να εργαστούν στον ευαίσθητο τομέα της δημόσιας υγείας. Η κεντρική εξουσία ποτέ δεν τους στήριξε ουσιαστικά και οι κατά καιρούς διοικήσεις απλά διαχειρίζονται τη μιζέρια του συστήματος, το οποίο πασχίζει να διατηρηθεί εν λειτουργία, ξεζουμίζοντας τους εργαζόμενους και ταλαιπωρώντας τους πολίτες.
Είναι πραγματικά ακατανόητη η εμμονή των κυβερνήσεων, διαχρονικά, να μη φροντίζουν για την κάλυψη των κενών θέσεων προσωπικού ακόμη και σε νευραλγικούς τομείς των δημόσιων νοσηλευτικών ιδρυμάτων. Στο Αχιλλοπούλειο δεν καλύπτεται το 40% περίπου των θέσεων, τις οποίες προβλέπει ο εσωτερικός οργανισμός λειτουργίας. Τα κενά καλύπτονται είτε από συμβασιούχους, είτε από το υφιστάμενο προσωπικό, είτε παραμένουν ακάλυπτα σε αρκετές περιπτώσεις, με αποτέλεσμα να σημειώνονται σοβαρές αρρυθμίες και να απαξιώνεται στα μάτια των πολιτών το δημόσιο σύστημα υγείας.
Βασική διεκδίκηση των εκπροσώπων των εργαζομένων στα Νοσοκομεία, όπως εκφράστηκε με αφορμή την ημέρα του νοσηλευτή, είναι οι προσλήψεις μόνιμου προσωπικού. Να ανταποκριθεί, δηλαδή, η κεντρική εξουσία στην πρωταρχική της υποχρέωση για τη στελέχωση των δημόσιων νοσοκομείων με το απαιτούμενο προσωπικό και ταυτόχρονα να υλοποιήσει τις δικές της δεσμεύσεις, κυρίως κατά την κρίσιμη περίοδο της υγειονομικής κρίσης του κορονοϊού.
Στο Νοσοκομείο Βόλου δεν άλλαξε τίποτα απολύτως, ως προς το δυναμικό του νοσηλευτικού προσωπικού κατά το τελευταίο δίμηνο. Σαν να μη χτύπησε τη χώρα η μεγαλύτερη υγειονομική κρίση των τελευταίων 100 ετών. Σα να μην αυξήθηκαν κατακόρυφα οι ανάγκες. Σα να μην κλήθηκαν οι νοσηλευτές και οι γιατροί να διαχειριστούν πρωτόγνωρες καταστάσεις, οι οποίες όχι μόνο τους εξουθένωσαν σωματικά και ψυχικά, αλλά έθεσαν σε άμεσο κίνδυνο την υγεία τους, ακόμη και τη ζωή τους.
Ποια ήταν η αντίδραση της πολιτείας; «Συγχαρητήρια», «μπράβο» και «ευχαριστώ». Επί της ουσίας όμως δεν έγινε το παραμικρό. Τα κενά που υφίσταντο προ κορονοϊού εξακολουθούν και υφίστανται, οι βάρδιες και εφημερίες εξακολουθούν να δοκιμάζουν τα όρια της αντοχής του προσωπικού και οι νοσηλευτές με τους νοσοκομειακούς γιατρούς συνεχίζουν να σηκώνουν στους ώμους τους το δυσβάσταχτο βάρος του εθνικού συστήματος υγείας, τη στιγμή που οι κυβερνώντες δίνουν υποσχέσεις, οι οποίες ποτέ δεν υλοποιούνται και μοιράζουν ευχαριστίες, που ούτε κοστίζουν, ούτε έχουν ουσιαστικό αντίκρισμα.
