Απαιτούνται τολμηρά οικονομικά μέτρα για τη στήριξη του ιδιωτικού τομέα

απαιτούνται-τολμηρά-οικονομικά-μέτρ-103776

Αυτό που μας δίδαξε η οικονομική κρίση της περασμένης δεκαετίας είναι ότι το πραγματικό στήριγμα της κοινωνίας είναι η εργασία

Του Γιώργου Λαμπράκη

Ολες οι ενδείξεις, σχετικά με τη σταδιακή επανεκκίνηση της οικονομίας στη χώρα μας, ευθυγραμμίζονται στην εκτίμηση ότι στο πρώτο δεκαήμερο του Μαΐου θα αρχίσει η άρση των απαγορευτικών μέτρων και οι πρώτες από τις επιχειρήσεις, που ανέστειλαν τη λειτουργία τους πριν τα μέσα Μαρτίου, θα σηκώσουν τα ρολά και θα ανοίξουν και πάλι. Σε ό,τι αφορά στην άρση των υπόλοιπων απαγορεύσεων, τα πάντα θα εξαρτηθούν από την αποδοτικότητα των μέτρων και τον βαθμό συμμόρφωσης των πολιτών, που ακόμη και το Πάσχα έδειξαν εντυπωσιακή εγκράτεια, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων.

Η σταδιακή επάνοδος στην κανονικότητα θα είναι μια δύσκολη και μακρόσυρτη διαδικασία, που θα απαιτήσει ιδιαίτερα προσεκτικούς χειρισμούς από την πλευρά της πολιτείας και μεγάλες αντοχές από την πλευρά των πολιτών. Οι κυβερνώντες διατείνονται ότι υπάρχει σχέδιο για την επόμενη μέρα και διαβεβαιώνουν πως παρά τα αρνητικά δεδομένα που έχει προκαλέσει η υγειονομική κρίση, οι συνέπειες για τους πολίτες θα είναι διαχειρίσιμες. Οι πολίτες από τη δική τους πλευρά κάθε άλλο παρά ασφάλεια και σιγουριά αισθάνονται, καθώς δεν ξέρουν τι τους περιμένει όταν θα επιστρέψουν στις δουλειές τους.

Τα σενάρια σχετικά με ανατροπές, οι οποίες παραπέμπουν στα χρόνια των μνημονίων, προκαλούν εφιάλτες στους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα που υπέστησαν τα πάνδεινα την προηγούμενη δεκαετία και άρχισαν τον τελευταίο χρόνο να βλέπουν φως στο βάθος του τούνελ και να ελπίζουν ότι η καθημερινότητά τους μπορεί να βελτιωθεί. Τώρα, φοβούνται ότι θα πληρώσουν και πάλι ένα ακόμη δυσβάστακτο τίμημα μέχρι να ανακάμψει η οικονομία και να ισοσκελιστεί το διψήφιο ποσοστό της ύφεσης, που προβλέπουν για τη χώρα μας μέχρι το τέλος του 2020 το ΔΝΤ και οι διεθνείς οικονομικοί αναλυτές.

Οι απαισιόδοξες εκτιμήσεις για την απώλεια χιλιάδων θέσεων εργασίας, το κλείσιμο επιχειρήσεων και η κατάρρευση κλάδων με καθοριστική συμβολή στο ετήσιο ΑΕΠ της χώρας μας συντείνουν σε ένα αποτέλεσμα, ότι η εργασία θα επωμιστεί για άλλη μια φορά το κόστος μιας ακόμη κρίσης, η οποία στην προκειμένη περίπτωση θεωρείται η χειρότερη από το οικονομικό κραχ του 1930. Η συνταγή που εφαρμόζεται σε ανάλογες καταστάσεις είναι γνωστή και έχει στον πυρήνα της την υλοποίηση πολιτικών σκληρής λιτότητας, με θύματα τους εργαζόμενους. Χαμηλότεροι μισθοί, ακόμη πιο ελαστικά ωράρια απασχόλησης, ακόμη πιο υψηλά ποσοστά ανεργίας συνθέτουν το καταστροφικό «κοκτέιλ» των πολιτικών του οικονομικού κυνισμού, που συνήθως οδηγεί σε όξυνση των κοινωνικών ανισοτήτων και απειλεί με πλήρη διάρρηξη τον κοινωνικό ιστό.

Αυτό που μας δίδαξε η οικονομική κρίση της περασμένης δεκαετίας είναι ότι το πραγματικό στήριγμα της κοινωνίας είναι η εργασία. Χωρίς δουλειά δεν παράγεται πλούτος, δεν τροφοδοτείται η κατανάλωση, δεν κινείται η αγορά, δεν εισπράττει έσοδα το κράτος. Χτυπώντας την εργασία με σειρά κατάπτυστων νομοσχεδίων, οι μνημονιακές κυβερνήσεις, που βρέθηκαν στο τιμόνι την χώρας τα προηγούμενα χρόνια, καταδίκασαν στην ουσία τον παραγωγικό ιστό της Ελλάδας και οδήγησαν σε κατάρρευση τα πιο δυναμικά κομμάτια της πραγματικής οικονομίας.

Ελπίζουμε ότι το πάθημα έγινε μάθημα και δεν θα επαναληφθούν τα ίδια λάθη στην προσπάθεια που θα ξεκινήσει το επόμενο διάστημα για την επανεκκίνηση της χώρας, μετά την περιπέτεια της πανδημίας. Θα ήταν εξωφρενικό να κληθούν και πάλι να πληρώσουν το κόστος των οικονομικών συνεπειών της υγειονομικής κρίσης του κορονοϊού οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα. Δεν έχουν άλλες αντοχές, ούτε ψυχικές, ούτε οικονομικές. Ο,τι είχαν να δώσουν το έδωσαν τα προηγούμενα χρόνια, όταν αναγκάστηκαν να αποδεχτούν τις συνθήκες εργασιακής ζούγκλας, την οποία επέβαλαν οι δανειστές και νομιμοποίησαν όλες οι μνηνονιακές κυβερνήσεις. Ενα νέο κύμα άγριας λιτότητας, εν μέσω διψήφιων ποσοστών ύφεσης, θα προκαλούσε ολοκληρωτική κατάρρευση εκατομμυρίων νοικοκυριών. Θεωρούμε αδιανόητο να μην έχουν αντιληφθεί στο κυβερνητικό επιτελείο τους κινδύνους για την οικονομία και την κοινωνία από μια πιθανή επανάληψη του καταστροφικού μείγματος πολιτικής, η οποία εφαρμόστηκε για να βγει η χώρα μας από τον φαύλο κύκλο της ύφεσης.

Αναμφισβήτητα το οικονομικό κόστος για την Ελλάδα θα είναι υψηλότερο, συγκριτικά με άλλες ισχυρότερες οικονομίες. Το τεράστιο δημόσιο χρέος που κουβαλά στις πλάτες της, που θα διογκωθεί περαιτέρω εξαιτίας της δαπάνης για την αντιμετώπιση της κρίσης του κορονοϊού, και η ασθενής παραγωγική βάση που δέχτηκε ισχυρό χτύπημα την περασμένη δεκαετία και δεν κατάφερε να ανατάξει τις δυνάμεις της προτού προκύψει η πανδημία, διαμορφώνουν ένα ιδιαίτερα δυσμενές οικονομικό περιβάλλον για τη χώρα μας και αυξάνουν τις ανησυχίες για το εύρος των πραγματικών οικονομικών επιπτώσεων της υγειονομικής κρίσης.

Ταυτόχρονα, αυξάνουν τις πιθανότητες να εισέλθει η Ελλάδα σε μια μακρά περίοδο αστάθειας και αβεβαιότητας, που με τη σειρά της θα προκαλέσει πολιτικές εξελίξεις. Αυτό το ενδεχόμενο θα έβαζε την όποια οικονομική δραστηριότητα στον «πάγο» και θα ενίσχυε τα σενάρια για τους κινδύνους μιας πιθανής κοινωνικής καταστροφής. Δεν πρέπει λοιπόν να αφήσουμε την πανδημία να οδηγήσει σε κοινωνική καταστροφή. Τα μέτρα στήριξης της πραγματικής οικονομίας πρέπει να έχουν στο επίκεντρο την προστασία της εργασίας και την ουσιαστική ενίσχυση των εργαζομένων. Απαιτούνται, δηλαδή, τολμηρά μέτρα με γνώμονα την προστασία του κοινωνικού ιστού και όχι την ανακύκλωση της ύφεσης με αδιέξοδες πολιτικές λιτότητας, στις οποίες οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια οι μέχρι σήμερα επιλογές της αδιάφορης, κυνικής και απρόθυμης να αντιμετωπίσει το διαφαινόμενο «τσουνάμι» των οδυνηρών οικονομικών εξελίξεων Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Εγγραφείτε στο Newsletter του Ταχυδρόμου