Η σκληρή κριτική που ασκείται αυτές τις ημέρες σε όσους συνωστίζονται έξω από τραπεζικά καταστήματα, είτε αυτοί είναι υπερήλικες, είτε νεότεροι, δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα φαινόμενο κοινωνικού αυτοματισμού, το οποίο αδικεί τη συνολική στάση αλληλεγγύης και υπευθυνότητας που έχει επιδείξει μέχρι στιγμής το μεγαλύτερο μέρος της ελληνικής κοινωνίας, απέναντι στην πανδημία του κορωνοϊού. Η στοχοποίηση των γερόντων επειδή προσέρχονται μαζικά στις τράπεζες για να πάρουν τη σύνταξη τους, ή για να πληρώσουν τις δόσεις της εφορίας είναι άδικη.
Κανείς από τους υπερήλικες, οι οποίοι αναγκάζονται να μετακινούνται αυτές τις ημέρες δεν βγαίνει από το σπίτι του επειδή θέλει να κάνει τον περίπατο του. Το κάνει από ανάγκη, καθώς δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να καλυφθούν κάποιες βασικές ανάγκες. Θα ήταν τουλάχιστον παράλογο να έχουμε την απαίτηση από έναν 80χρονο να κάνει χρήση του πλαστικού χρήματος για να αγοράσει τρόφιμα και φάρμακα. Θα ήταν εξωφρενικό να περιμένουμε από τον ίδιο άνθρωπο να πληρώσει τους λογαριασμούς τους, ή τις δόσεις της εφορίας μέσω e-banking. Ακόμη και συμπολίτες μας νεαρότερης ηλικίας δεν έχουν ούτε τις γνώσεις, ούτε την εξοικείωση ώστε να κάνουν τις συναλλαγές τους από την ασφάλεια του καναπέ τους.
Ελάχιστοι είναι λοιπόν αυτοί που το τελευταίο διάστημα κάνουν κατάχρηση των διευκολύνσεων οι οποίες εξακολουθούσαν να ισχύουν μέχρι χθες το απόγευμα για τις καθημερινές μας μετακινήσεις. Η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών που κυκλοφορούν, είναι αναγκασμένοι να το κάνουν γιατί πολύ απλά δεν έχουν άλλον τρόπο για να καλύψουν βασικές τους ανάγκες και να πληρώσουν τις υποχρεώσεις τους.
Η κριτική που ασκείται, κυρίως στους υπερήλικες είναι άδικη και σκληρή. Αποτελεί ασέβεια προς τους απόμαχους της ζωής και ενεργοποιεί τα επικίνδυνα αντανακλαστικά του κοινωνικού αυτοματισμού. Αδικεί επίσης την προσπάθεια που καταβάλουν πολλοί συνάνθρωποι μας ώστε να βοηθήσουν τον διπλανό με απλές καθημερινές πράξεις κοινωνικής ευαισθησίας και αλληλεγγύης. Από τον ένοικο της πολυκατοικίας που ψωνίζει και για τον υπερήλικα του διπλανού διαμερίσματος, την εθελόντρια που ράβει χειρουργικές μάσκες για το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό των νοσοκομείων, μέχρι τον εθελοντή αιμοδότη που περιμένει μέσα στη βροχή για να προσφέρει λίγο από το αίμα του και να μην υπάρξουν ελλείψεις στις μονάδες αιμοδοσίας, ούτε να τεθούν σε κίνδυνο ανθρώπινες ζωές.
Ολα αυτά είναι καθημερινά παραδείγματα κοινωνικής ευαισθησίας που δείχνουν ότι παρά τον φόβο και τις σοβαρές δυσχέρειες που έχει προκαλέσει στην καθημερινότητα μας η πανδημία, πάνω και πρώτα από όλα παραμένουμε άνθρωποι και αντιμετωπίζουμε τον διπλανό μας με ευαισθησία και αλληλεγγύη. Με αυτά τα όπλα θα ξεπεράσουμε και αυτή την περιπέτεια. Με αυτά τα όπλα θα κτίσουμε την επόμενη μέρα, η οποία θα είναι ιδιαίτερα δύσκολη, αν μάλιστα επαληθευτούν οι εκτιμήσεις των ειδικών για τις συνέπειες της πανδημίας στην εύθραυστη οικονομία της πατρίδας μας.
