Του Γιώργου Λαμπράκη
Από τη μία μεριά η ελληνική κυβέρνηση προσπαθεί να κρατήσει κλειστά τα σύνορα της χώρας και να ανακόψει την προσπάθεια της Τουρκίας να προκαλέσει μείζον εθνικό ζήτημα. Από την άλλη η ελληνική κοινωνία προσπαθεί να κλείσει τα αφτιά της στις φωνές των άκρων και του φανατισμού, προκειμένου να προφυλάξει την εθνική της συνείδηση από το δηλητήριο της μισαλλοδοξίας. Οι δύο προσπάθειες είναι δύσκολες και απαιτούν ανεξάντλητες αντοχές και ισχυρή πίστη.
Από τη μία οι συνοριοφύλακες, που πρέπει να διαχειριστούν εκτός των άλλων και τις προκλήσεις της απέναντι πλευράς των συνόρων, από την άλλη οι απλοί πολίτες, που βομβαρδίζονται από μηνύματα μίσους και ξενοφοβίας, πρέπει να καυτηριάσουν την πληγή του ρατσισμού και του φασισμού, που άνοιξε στην ελληνική κοινωνία το 2012, με την είσοδο στη Βουλή των νοσταλγών της ιδεολογίας των ναζί.
Αν η καθημερινή προσπάθεια της κυβέρνησης να καταρρίψει τα fake news των Τούρκων και να αποδομήσει την άθλια προπαγάνδα περί υποτιθέμενων νεκρών και τραυματιών προσφύγων, οι οποίοι προσπάθησαν να περάσουν τα ελληνικά σύνορα στον Εβρο, αποδίδει καρπούς, για τον απλούστατο λόγο ότι δεν μπορεί να τα βάλει κανείς με την πραγματικότητα και την αλήθεια, η προσπάθεια της κοινωνίας να απομονώσει τους ιδεολογικά διεστραμμένους, που βρήκαν την ευκαιρία να βγουν από το εθνικιστικό τους καβούκι και θέλουν να μολύνουν με τις άθλιες ρατσιστικές τους απόψεις τούς χιλιάδες χρήστες των μέσων κοινωνικής δικτύωσης είναι εξαιρετικά δύσκολη και καταδεικνύει ότι ο χρυσαυγιτισμός είναι ζωντανός και απειλεί την εθνική συνοχή. Οι πιο ευάλωτες ομάδες είναι οι νέοι, που χρησιμοποιούν περισσότερο το διαδίκτυο και έρχονται καθημερινά σε επαφή με πραγματικό καταιγισμό ρατσιστικών και ξενοφοβικών μηνυμάτων. Εκείνοι που τα εκπέμπουν προσπαθούν να συνδέσουν το αυτονόητο καθήκον του στρατού να προστατεύσει τα σύνορα της χώρας μας με το δράμα χιλιάδων προσφύγων και μεταναστών, που έχουν γίνει πιόνια στα χέρια αδίστακτου ηγέτη, ο οποίος έχει επιβάλει στη δική του χώρα ολοκληρωτικό καθεστώς, χωρίς ελεύθερη έκφραση και δίχως τον παραμικρό σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα.
Το ελληνικό δράμα της προηγούμενης δεκαετίας δημιούργησε το κατάλληλο υπόβαθρο για τους υποστηρικτές των ακραίων ξενοφοβικών απόψεων. «Στη χώρα μας, που δεν έχουν να φάνε οι Ελληνες, δεν είναι δυνατό να διεκδικούν το δικαίωμα σε μία καλύτερη ζωή οι πρόσφυγες και οι μετανάστες». Αυτό δεν είναι το βασικό επιχείρημα των ανεγκέφαλων φασιστοειδών, που θεωρούν απειλή για την εθνική μας ενότητα και τον πολιτισμό οποιονδήποτε κατατρεγμένο και εξαθλιωμένο μετανάστη; Βασιζόμενο σε αυτό το επικίνδυνο σκεπτικό δεν κατάφερε το ναζιστικό μόρφωμα της Χρυσής Αυγής να μπει στη Βουλή και να πρωτοστατήσει σε μερικές από τις πλέον ντροπιαστικές σελίδες του σύγχρονου κοινοβουλευτισμού στην Ελλάδα; Κανείς δεν πρέπει να ξεχνά τις αθλιότητες των χρυσαυγιτών εντός και εκτός της αίθουσας της εθνικής μας αντιπροσωπείας.
Δυστυχώς, όμως, υπάρχουν ακόμη πολλοί στον τόπο μας, που υπερασπίζονται αυτές τις πρακτικές και το χειρότερο ακόμη περισσότεροι, που διακινούν και προπαγανδίζουν τη ρητορική του μίσους, αγνοώντας τις αξίες της αλληλεγγύης και του σεβασμού στα ανθρώπινα δικαιώματα. Ολοι εκείνοι αποτελούν τον πραγματικό εσωτερικό εχθρό της χώρας και όχι οι πρόσφυγες και οι μετανάστες.
Μέσω των social media επιχειρούν πλύση εγκεφάλου και στην ουσία εξυπηρετούν τους σκοπούς του τουρκικού καθεστώτος, που θέλει να προκαλέσει μείζον εσωτερικό πρόβλημα στην Ελλάδα και να αποδυναμώσει τις αντοχές της, ως προς την προστασία των συνόρων της.
Οποιος τολμήσει να εκφράσει αντίθετη άποψη ή να απευθύνει έκκληση για αυτοσυγκράτηση, αυτόματα στιγματίζεται ως προδότης, εθνομηδενιστής και όργανο του Ερντογάν. Αυτούς τους χαρακτηρισμούς χρησιμοποιούσαν τα τάγματα εφόδου, μέλη των οποίων έγιναν βουλευτές. Πολλοί πίστεψαν ότι η εκκωφαντική τους ήττα στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές τούς έστειλε οριστικά και αμετάκλητα στο χρονοντούλαπο της ιστορίας και έκλεισε ένα από τα πιο ντροπιαστικά κεφάλαια της μεταπολίτευσης.
Κι όμως, το αβγό του φιδιού απλά βρισκόταν τους τελευταίους μήνες σε χειμερία νάρκη. Τώρα που διαμορφώθηκαν οι κατάλληλες συνθήκες βγήκε από τη φωλιά του και άρχισε να διασπείρει την επικίνδυνη προπαγάνδα του μέσω του διαδικτύου. Τα εθνικοπατριωτικά συνθήματα, οι εικόνες των αγωνιστών του ’21, οι ομάδες μίσους κατά των μεταναστών, ακόμη και οι ανατριχιαστικές αναρτήσεις όπλων, μαχαιριών και χειροβομβίδων με φόντο τη γαλανόλευκη επιχειρούν να εμφανίσουν έναν λαό, που είναι έτοιμος να αρπάξει τα όπλα για να υπερασπιστεί τα δίκαια του ενάντια σε εξαθλιωμένους μετανάστες.
Βέβαια, όλοι εκείνοι, που καλούν σε εθνικό ξεσηκωμό κατά του επίδοξου εισβολέα, δεν είναι τίποτα άλλο από άθλιοι υποκριτές. Πίσω από την ασφάλεια του πληκτρολογίου και της ανωνυμίας ξεσηκώνουν τα τσιτάτα των αγωνιστών της Ελληνικής Επανάστασης και καπηλεύονται τον ηρωικό τους αγώνα, που, αν γνώριζαν ότι η θυσία τους για την εθνική μας ανεξαρτησία θα αποτελούσε αντικείμενο άθλιας προπαγάνδας 200 χρόνια μετά, θα πέθαιναν από ντροπή.
Οι «πολεμιστές» των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, που καλλιεργούν κλίμα εθνικισμού, είναι εκείνοι, οι οποίοι στην πρώτη ευκαιρία θα κλέψουν την εφορία και θα καταπατήσουν δημόσια έκταση. Είναι εκείνοι, που θα κλείσουν τα αφτιά τους στο δράμα του διπλανού, που παρακολουθούν ατάραχοι την κοινωνία να βουλιάζει στη διαφθορά, που βρίζουν το Κοινοβούλιο, αλλά την ίδια στιγμή ψηφίζουν πρόσωπα, τα οποία συμβάλλουν στην περαιτέρω απαξίωση της δημοκρατίας. Είναι εκείνοι, που θεωρούν ότι η κάθε μορφή διαφορετικότητας είναι απορριπτέα και επικίνδυνη για την κοινωνία, είναι οι ίδιοι, που καλλιεργούν το μίσος για τον διπλανό και συμβάλλουν με τη στάση τους στην πνευματική και πολιτιστική καθήλωση της χώρας μας.
Ευτυχώς, όλοι εκείνοι αποτελούν μειονότητα, που, ωστόσο, ενεργεί με προσεκτικό και μεθοδευμένο τρόπο, ώστε να παρασύρει στο ιδεολογικό της έρεβος τα υγιώς σκεπτόμενα τμήματα της ελληνικής κοινωνίας. Εκείνους τους πολίτες, που επιθυμούν την ειρηνική συνύπαρξη με τους γείτονές μας, που θέλουν να βοηθήσουν τον πάσχοντα συνάνθρωπο, άσχετα με το χρώμα της επιδερμίδας του και που ταυτόχρονα υποστηρίζουν σθεναρά την προσπάθεια διαφύλαξης των συνόρων, χωρίς να σημαίνει ότι έχουν χάσει την ανθρωπιά τους. Ας κλείσουμε, λοιπόν, τα αφτιά μας στη ρητορική του μίσους.
Αλλος τρόπος για να προφυλαχθεί η πλειονότητα της κοινωνίας από τις επικίνδυνες μειονότητες των άκρων δεν υπάρχει. Ετσι μόνο θα μπορέσουμε να διαχειριστούμε την προσφυγική κρίση, που προσπαθεί να μεταφέρει στη χώρα μας το τουρκικό καθεστώς. Ετσι μόνο θα στηρίξουμε αποτελεσματικά την προσπάθεια των συνοριοφυλάκων να προστατέψουν τα σύνορά μας.
Σε κάθε άλλη περίπτωση, κινδυνεύουμε να μετατραπούμε σε απάνθρωπα όντα, που δεν θα διστάσουν να στοχοποιήσουν συνανθρώπους μας, οι οποίοι αναζητούν ένα καλύτερο αύριο. Οποιος έχει επιφυλάξεις για όλα αυτά, ας κοιτάξει τα αθώα μάτια των προσφυγόπουλων…
