Ο πρόεδρος των νοσοκομειακών γιατρών Μαγνησίας ξεκαθαρίζει με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο ότι οι συνάδελφοί του είναι διατεθειμένοι να υπερβάλλουν εαυτόν, για την καλύτερη δυνατή διαχείριση της κατάστασης με τον κορονοϊό, παρ’ ότι το τοπικό νοσηλευτικό ίδρυμα αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα υποστελέχωσης. Αλλωστε, οι αυξημένες ανάγκες του δημόσιου συστήματος υγείας καλύπτονται εδώ και χρόνια χάρη σε αυτήν ακριβώς την ανιδιοτελή στάση των γιατρών και των νοσηλευτών, που ξεπερνούν πολλές φορές τα όριά τους για να καλυφθούν οι αδυναμίες του συστήματος.
Είναι, ωστόσο, αρκετή η διάθεση αυταπάρνησης, ώστε να εδραιωθεί στη συνείδηση των πολιτών το αίσθημα ασφάλειας, το οποίο πρέπει να υπάρχει, ειδικά σε έκτακτες καταστάσεις, όπως αυτή που καλείται να αντιμετωπίσει και η χώρα μας; Μπορεί, δηλαδή, η αποφασιστικότητα των εργαζομένων στα δημόσια νοσοκομεία να συνεχίσουν να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους δουλεύοντας στα όρια των αντοχών τους να καθησυχάσει τον κόσμο ότι το δημόσιο σύστημα υγείας είναι σε θέση να διαχειριστεί σοβαρή κατάσταση, την οποία αντίστοιχα συστήματα σε χώρες με εντελώς διαφορετική φιλοσοφία, όπως στη στήριξη της δημόσιας υγείας, δυσκολεύονται να ελέγξουν;
Ας μην ξεχνάμε ότι όλα αυτά τα χρόνια, που σταμάτησαν οι μόνιμες προσλήψεις και οι ανάγκες καλύπτονταν με πρόχειρο τρόπο, οι γιατροί και οι νοσηλευτές δεν έπαψαν στιγμή να εργάζονται σε εξαντλητικούς ρυθμούς, προκειμένου να μην καταρρεύσει το σύστημα. Παρά τις υπεράνθρωπες προσπάθειες του προσωπικού, τα προβλήματα ούτε περιορίστηκαν, ούτε βέβαια επιλύθηκαν. Το αντίθετο μάλιστα. Χωρίς επιπλέον προσωπικό και κατά συνέπεια επιπλέον δαπάνες του κρατικού προϋπολογισμού για τον ευαίσθητο τομέα της δημόσιας υγείας, δεν είναι δυνατό ούτε να ξεπεραστούν τα προβλήματα, ούτε βέβαια να αποκατασταθεί το αίσθημα εμπιστοσύνης των πολιτών.
Στα μάτια τους τα δημόσια νοσοκομεία είναι απαξιωμένος θεσμός, στον οποίο προστρέχει ο πολίτης όχι από επιλογή, αλλά από ανάγκη. Ο δρόμος, που έχει να καλύψει η κεντρική εξουσία, προκειμένου να αντιστραφεί το δεδομένο, είναι μακρύς και η μοναδική λύση που ενδείκνυται, ώστε να επιτευχθεί ο τελικός στόχος, δηλαδή οι προσλήψεις μόνιμου προσωπικού, δεν φαίνεται να αποτελεί προτεραιότητα των κυβερνήσεων. Ούτε καν τώρα, που η απειλή της επιδημίας του κορονοϊού βρίσκεται στη χώρα μας. Ακόμη και σήμερα, που υπάρχουν πολίτες, οι οποίοι έχουν νοσήσει, οι προσλήψεις, οι οποίες ανακοινώνονται από το υπουργείο Υγείας, αφορούν μόνο στα νοσοκομεία, που είναι κέντρα αναφοράς για τον κορονοϊό. Τι θα γίνει, όμως, με τα υπόλοιπα νοσοκομεία, στα οποία καταφεύγουν καθημερινά πολίτες με συμπτώματα του ιού; Πώς θα καλυφθούν εκεί οι ανάγκες, αν μάλιστα νοσήσει μέρος του προσωπικού, που όπως όλοι γνωρίζουν δεν επαρκεί, ώστε να αντιμετωπιστούν συνήθεις καταστάσεις και όχι πιθανή υγειονομική κρίση;
