Κανέναν δεν εξέπληξε η απογοητευτική συμμετοχή στη χθεσινή απεργία ενάντια στο νέο ασφαλιστικό. Από τη μία η εκκωφαντική απουσία της ΓΣΕΕ από την απόπειρα διοργάνωσης της συγκεκριμένης κινητοποίησης, από την άλλη το πολεμικό κλίμα με το ΠΑΜΕ, που χρησιμοποίησε πάλι κατά του τριτοβάθμιου συνδικαλιστικού οργάνου εκπροσώπησης των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα την απαράδεκτη φρασεολογία περί «συνδικαλιστικής μαφίας», δημιούργησαν ιδανικές συνθήκες για την κυβέρνηση, προκειμένου να υλοποιήσει τον σχεδιασμό της και να υπερψηφίσει τον ασφαλιστικό νόμο Βρούτση. Νόμος, που σύμφωνα με τους συνδικαλιστές και της μιας και της άλλης πλευράς, είναι πολύ χειρότερος από το νομοθετικό τερατούργημα Κατρούγκαλου.
Η ΑΔΕΔΥ, που διοργάνωσε τη δική της απεργιακή κινητοποίηση, ήρθε ξανά αντιμέτωπη με την απογοητευτική εικόνα συγκέντρωσης μεταξύ «συγγενών και φίλων». Απρόθυμοι οι εργαζόμενοι του δημόσιου τομέα να συμμετάσχουν σε μια ακόμη απεργία, γύρισαν και πάλι την πλάτη στους συνδικαλιστικούς τους εκπροσώπους και επιβεβαίωσαν ότι το συνδικαλιστικό κίνημα παραμένει σε βαθιά κρίση εδώ και τουλάχιστον μία πενταετία.
Εχουμε, λοιπόν, από τη μία την αποδυναμωμένη ΑΔΕΔΥ, που ακόμη και στις καλές μέρες του συνδικαλισμού δεν μπορούσε να διοργανώσει μεγάλες απεργιακές κινητοποιήσεις και από την άλλη το πολεμικό κλίμα μεταξύ της ΓΣΕΕ, που προσπαθεί να ολοκληρώσει τις συνεδριακές τις διαδικασίες, και του ΠΑΜΕ, το οποίο πυροδοτεί την ένταση σε κάθε ευκαιρία και σφραγίζει το οριστικό και αμετάκλητο ρήγμα στις τάξεις κορυφαίων συνδικαλιστικών φορέων, οι οποίοι υποτίθεται ότι παλεύουν για τον ίδιο σκοπό, τη διασφάλιση των δικαιωμάτων των εργαζομένων. Οι τελευταίοι πορεύονται σαν πρόβατα στη σφαγή στο εργασιακό περιβάλλον, που έχει διαμορφωθεί μετά τη δεκαετή οικονομική κρίση και τις σαρωτικές αλλαγές, τις οποίες προκάλεσαν στην εργατική νομοθεσία τα μνημόνια.
Το νέο ασφαλιστικό της ΝΔ καταδικάζει τις μελλοντικές γενιές σε χαμηλές συντάξεις, υποστηρίζουν οι συνδικαλιστικοί φορείς που διοργάνωσαν τις χθεσινές απεργιακές κινητοποιήσεις, γιατί οι αυξήσεις στις συντάξεις, που υπόσχεται ο Γιάν. Βρούτσης, θα καταβάλλονται μόνο αν εργαζόμενος συμπληρώσει 30 χρόνια πλήρους ασφάλισης και βγει στη σύνταξη στα 67. Αν πάλι θέλει να βγει στη σύνταξη στα 62, θα πρέπει να έχει συγκεντρώσει 12.000 ένσημα(!). Με τα ισχύοντα στον ιδιωτικό τομέα, που οι ελαστικές μορφές απασχόλησης αποτελούν την πλειονότητα των συμβάσεων εργασίας, είναι μάλλον απίθανο να τηρηθεί από τους νέους εργαζόμενους είτε η μία, είτε η άλλη προϋπόθεση.
Γι’ αυτό, άλλωστε, και ο αρμόδιος υπουργός θεωρεί ότι το νέο ασφαλιστικό νομοσχέδιο εξασφαλίζει τη βιωσιμότητα του συστήματος για τα επόμενα 50 χρόνια. Δεν θα επιβαρυνθεί ο ΕΦΚΑ με υψηλές συντάξεις, εφόσον οι μελλοντικοί συνταξιούχοι θα είναι πρακτικά αδύνατο να πιάσουν τους στόχους, είτε για το όριο των συντάξιμων χρόνων, είτε για τον αριθμό των ενσήμων, που θα τους εξασφαλίσουν μεγαλύτερα ποσοστά αναπλήρωσης των συντάξεών τους. Είναι η σκληρή πραγματικότητα του νέου ασφαλιστικού, που αποδέχεται αδιαμαρτύρητα η κοινωνία. Οι αντιδράσεις των συνδικαλιστικών ηγεσιών ούτε ενοχλούν την κυβέρνηση, ούτε ενδιαφέρουν τους εργαζόμενους.
