Μπαλάκι έχουν γίνει οι ευθύνες για την επιδιόρθωση των κατασκευαστικών κακοτεχνιών στο φράγμα Παναγιώτικο στον Δήμο Νοτίου Πηλίου. Εργο πραγματικό ανέκδοτο, που χωροθετήθηκε σε λάθος σημείο και λίγα χρόνια μετά την έναρξη λειτουργίας του άρχισε να παρουσιάζει διαρροές, ενώ τα δίκτυα υδροδότησης, που τροφοδοτούν με νερό το μισό σχεδόν Πήλιο, είναι άκρως προβληματικά. Δήμος, με τα δεδομένα του αντίστοιχου Νοτίου Πηλίου, είναι αδύνατον να αναλάβει το κόστος επιδιόρθωσης των ζημιών, όχι μόνο λόγω έλλειψης οικονομικών πόρων, αλλά και τεχνογνωσίας.
Η δημοτική αρχή, που βρίσκεται αντιμέτωπη με τεράστιο αδιέξοδο, έπραξε το αυτονόητο και ζήτησε τη συνδρομή της κυβέρνησης, έτσι ώστε να επιλυθούν τα προβλήματα στο τρύπιο φράγμα. Κάπου εδώ αρχίζει το παιχνίδι με τη μετάθεση των ευθυνών από τον έναν στον άλλον. Η κυβέρνηση πετά το μπαλάκι στην Περιφέρεια Θεσσαλίας, η Περιφέρεια Θεσσαλίας στον Δήμο Νοτίου Πηλίου και ο Δήμος Νοτίου Πηλίου με τη σειρά του το επιστρέφει στην κεντρική εξουσία, με τον δήμαρχο να επισημαίνει με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο ότι ακόμη και αν η ευθύνη του έργου ανήκει στον Δήμο, δεν υπάρχουν ούτε τα χρήματα, ούτε η τεχνική επάρκεια για να γίνουν παρεμβάσεις, σε υποδομή με τέτοιες ιδιαιτερότητες.
Σε τελική ανάλυση, ελάχιστα ενδιαφέρει ποιος έχει την ευθύνη για το έργο. Ποιος μπορεί να δώσει λύσεις στα τεράστια λειτουργικά του προβλήματα είναι το μείζον. Η τοπική κοινωνία, που ταλαιπωρείται από την κακή κατασκευή ενός ακόμη δημόσιου έργου, απαιτεί να δοθεί λύση. Το φράγμα Παναγιώτικο κόστισε πάνω από 13 εκατομμύρια ευρώ και δεν έχουν περάσει παρά μόλις 16 χρόνια από την παράδοσή του σε χρήση. Οι εγκληματικές παραλείψεις, που έγιναν κατά τον σχεδιασμό και την κατασκευή του, οδήγησαν στη σημερινή αδιέξοδη κατάσταση.
Ο Δήμος Νοτίου Πηλίου, με τις περιορισμένες οικονομικές δυνατότητες, δεν μπορεί να εξασφαλίσει τα σχεδόν δύο εκατομμύρια ευρώ, τα οποία απαιτούνται για την επίλυση των προβλημάτων. Ακόμη, όμως, και αν εξασφαλιζόταν αυτό το ποσό, υπάρχουν τόσα κενά ως προς την αδειοδότηση του φράγματος και τη μελέτη περιβαλλοντικών επιπτώσεων, που κάθε δημόσιο έργο πρέπει να διαθέτει, ώστε πρέπει να ολοκληρωθεί ένας πραγματικός γραφειοκρατικός μαραθώνιος για να φτάσουμε στο σημείο έναρξης των απαιτούμενων τεχνικών παρεμβάσεων.
Αυτό το ενδεχόμενο θεωρείται μάλλον απίθανο με τα σημερινά δεδομένα, καθώς κανένα υπουργείο δεν αναλαμβάνει την ευθύνη, ενώ η τοπική αυτοδιοίκηση δεύτερου βαθμού υποδεικνύει ως υπεύθυνο τον οικείο Δήμο. Απίστευτο κουβάρι, δηλαδή, που εντείνει το αδιέξοδο και ελαχιστοποιεί τις πιθανότητες εξεύρεσης λύσης. Βεβαίως, όσοι παίζουν σήμερα τον ρόλο του Πόντιου Πιλάτου δεν κινδυνεύουν ούτε να διψάσουν, αν το δίκτυο υδροδότησης του φράγματος τεθεί οριστικά εκτός λειτουργίας, ούτε να πνιγούν, αν το έργο καταρρεύσει.
