Η απεργία είναι ιερό δικαίωμα των εργαζομένων. Αποτελεί το ύστατο μέσο πίεσης για την άρση αδικιών, την ικανοποίηση αιτημάτων και την κατοχύρωση διεκδικήσεων, οι οποίες τίθενται υπό αμφισβήτηση. Σε καμία περίπτωση η μετακίνηση δημοσίων υπαλλήλων ή εργαζομένων ΔΕΚΟ από τη μία υπηρεσία στην άλλη δεν είναι δυνατόν να αποτελεί λόγο για απεργιακές κινητοποιήσεις, που μάλιστα προκαλούν απίστευτη ταλαιπωρία σε χιλιάδες πολίτες.
Κάποια στιγμή στη χώρα μας η δικτατορία των μειονότητες, ειδικά των συνδικάτων με συντεχνιακή νοοτροπία, πρέπει να εκλείψει. Η κοινωνία δεν μπορεί να παραμένει όμηρος αιφνιδιαστικών αποφάσεων μικρής μερίδας συνδικαλιστών, οι οποίοι ακινητοποιούν τους συρμούς του μετρό ή κατεβάζουν τους διακόπτες της ΔΕΗ, επειδή θεωρούν ότι θίγονται τα προνόμιά τους. Με αποφάσεις, όπως αυτή που ταλαιπώρησε εκατομμύρια Αθηναίους, χάνουν το δίκιο τους και στρέφουν την κοινωνία εναντίον τους.
Κάπως έτσι ενεργοποιούνται τα αντανακλαστικά του λεγόμενου κοινωνικού αυτοματισμού, που, όταν εκδηλωθεί, δύσκολα ελέγχεται. Η κοινωνική δυσαρέσκεια έχει πολλούς τρόπους για να εκφραστεί. Στις μέρες μας τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αποτελούν τον πλέον δημοφιλή τρόπο, που, ωστόσο, κατατίθενται σκέψεις με ακραίο περιεχόμενο και στο τέλος επικρατούν απόψεις ανθρωποφαγίας.
Στην περίπτωση των 20 εργαζομένων του μετρό, που αιφνιδιαστικά τράβηξαν χειρόφρενο στους συρμούς και προκάλεσαν πραγματικό χάος στην πρωτεύουσα, εκφράστηκαν ακραίες απόψεις και ακούστηκαν αντίστοιχες φωνές, ωστόσο οι περισσότεροι, που στράφηκαν κατά των συγκεκριμένων συνδικαλιστών, έχουν δίκιο. Δεν είναι, άλλωστε, η πρώτη φορά, που οι συνδικαλιστικές μειονότητες ταλαιπωρούν την κοινωνία.
Από ό,τι φαίνεται δεν θα είναι και η τελευταία, καθώς η κεντρική εξουσία δεν έχει ούτε τη διάθεση, ούτε την αποφασιστικότητα, ούτε το απαιτούμενο σχέδιο για να βάλει τέλος στον παραλογισμό. Να νομοθετήσει, δηλαδή, για την προστασία του κοινωνικού συνόλου από συνδικαλιστικές μειονότητες, που δεν διστάζουν να παραλύουν τη χώρα, προκειμένου να διαφυλάξουν προκλητικά προνόμια. Δυστυχώς, δεν έχουν αντιληφτεί το δικό τους μερίδιο ευθύνης στην εμπλοκή της χώρας μας στον εφιάλτη των μνημονίων και της οικονομικής κρίσης.
Για μεγάλη μερίδα συντεχνιών εξακολουθεί να αποτελεί αιτία πολέμου η μετακίνηση υπαλλήλων από τη μια υπηρεσία στην άλλη, δίχως να θίγονται τα δικαιώματά τους. Απλά, η συγκεκριμένη μετακίνηση προϋποθέτει τις περισσότερες φορές επιπλέον δουλειά και προσπάθεια από τον υπάλληλο, ο οποίος ξεβολεύεται από τη θαλπωρή του γραφείου του. Ούτε η μονιμότητά του αμφισβητείται, ούτε τα προνόμιά του.
Σε σύγκριση με τους πολύπαθους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα, το εργασιακό περιβάλλον στο δημόσιο και τις ΔΕΚΟ είναι πραγματικός παράδεισος. Ούτε εξαντλητικά ωράρια, ούτε ανασφάλιστη εργασία, ούτε μισθοί φιλοδωρήματα υπάρχουν στο δημόσιο. Αντί, λοιπόν, οι συντεχνίες να εκτιμήσουν το προνομιακό καθεστώς, επιμένουν να προκαλούν την κοινωνία και να οπλίζουν με επιπρόσθετα επιχειρήματα όσους ζητούν την κατάργηση της μονιμότητας στο δημόσιο.
