Από το σύνολο του νομοθετικού έργου, που έχει προετοιμάσει και ψηφίσει η κυβέρνηση της ΝΔ στους τρεις μήνες της παρουσίας της στο τιμόνι της χώρας, ο αναπτυξιακός νόμος αποτελεί τη σημαντικότερη παρέμβαση. Από στιγμή μάλιστα που η τόνωση των επενδύσεων και η στήριξη της ιδιωτικής οικονομίας με τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας, την απλοποίηση της γραφειοκρατίας και τη μείωση των φορολογικών και ασφαλιστικών βαρών ήταν μεταξύ των βασικών προεκλογικών της αξόνων, το συγκεκριμένο νομοθέτημα επισφραγίζει την πολιτική φιλοσοφία των κυβερνώντων και θέτει τις βάσεις για την οικονομική ανασυγκρότηση της χώρας.
Το αναπτυξιακό νομοσχέδιο βρέθηκε στο επίκεντρο της επικαιρότητας το προηγούμενο διάστημα με αρνητικό τρόπο, εξαιτίας των όσων προβλέπει για τις εργασιακές σχέσεις. Αποτέλεσε μάλιστα την αφορμή για απεργιακές κινητοποιήσεις, χωρίς όμως ιδιαίτερη επιτυχία, ενώ η αντιπολίτευση δεν έχασε την ευκαιρία να επικρίνει την κυβέρνηση για τη φιλοσοφία του νέου νόμου. Αυτό λίγο ώς πολύ ήταν αναμενόμενο, με δεδομένα τα επικοινωνιακά αδιέξοδα του ΣΥΡΙΖΑ και την άκαρπη μέχρι στιγμής προσπάθειά του να οικοδομήσει ένα αξιόπιστο αντιπολιτευτικό αφήγημα, το οποίο θα μπορεί να συσπειρώσει την κομματική βάση και να αμβλύνει τα προβλήματα στο εσωτερικό του.
Αλλωστε, ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν και παραμένει απέναντι στην ιδιωτική οικονομία. Το έδειξε σε κάθε ευκαιρία τα τελευταία 4,5 χρόνια, που ήταν στο τιμόνι της χώρας, φορολογώντας άγρια την ιδιωτική οικονομία και διασφαλίζοντας προνόμια για το δημόσιο. Το δείχνει και τώρα, που βρίσκεται στα έδρανα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ασκώντας λαϊκιστική κριτική σε κάθε πρωτοβουλία, η οποία μπορεί να βγάλει τη χώρα από τα αδιέξοδά της.
Ο νέος αναπτυξιακός νόμος έχει αυτή τη δυνατότητα, καθώς περιλαμβάνει διατάξεις, που μπορούν να αλλάξουν τα δεδομένα στον τομέα των επενδύσεων. Αφενός στοχεύει στο ξεμπλοκάρισμα δεκάδων μεγάλων ή μικρότερων επενδυτικών σχεδίων, που έχουν «κολλήσει» εδώ και χρόνια στα γρανάζια της γραφειοκρατίας για αδειοδοτικά, πολεοδομικά και περιβαλλοντικά θέματα, αφετέρου ορίζει διατάξεις, που προσελκύουν τις επενδύσεις, ιδίως τις νεοφυείς, θεραπεύει παθογένειες που λειτουργούσαν αποτρεπτικά για τους επιδόξους επενδυτές και διασφαλίζει συνθήκες πλήρους απασχόλησης για τους εργαζόμενους, που θα προληφθούν στο άμεσο μέλλον.
Ολα αυτά δεν έγιναν τα προηγούμενα χρόνια εξαιτίας από τη μια της ατολμίας των κυβερνήσεων, που διοίκησαν τη χώρα και είχαν φιλελεύθερη πολιτική φιλοσοφία και από την άλλη λόγω της απροθυμίας να στηριχθεί ο ιδιωτικός τομέας από τα κυβερνητικά σχήματα, που διακατέχονταν από ιδεοληψίες κατά της πραγματικής οικονομίας. Η ατολμία και η απροθυμία οδήγησαν στο ίδιο αποτέλεσμα. Μία οικονομία χωρίς προοπτικές, στόχευση και δυνατότητες να σταθεί στα πόδια της και να οδηγήσει τη χώρα στο ξέφωτο της υγιούς και βιώσιμης ανάπτυξης, χωρίς αγκυλώσεις και εμμονές.
Ο χρόνος που χάθηκε είναι πολύτιμος και δεν μπορεί να αναπληρωθεί. Μοναδική επιλογή είναι η επιτάχυνση του νομοθετικού έργου της νέας κυβέρνησης, έτσι ώστε να κλείσει το κεφάλαιο μίας οικονομίας, που ήταν σε βαθύ τέλμα και να ανοίξει το αντίστοιχο μίας οικονομίας, που έχει δυνατότητες να κάνει θαύματα και να επιστρέψει σε ρυθμούς ανάπτυξης, τους οποίους θα ζήλευαν και οι πιο ισχυρές οικονομίες της Ευρώπης.
Ο αναπτυξιακός νόμος μπορεί να πετύχει τον στόχο, υπό δύο βασικές προϋποθέσεις. Η πρώτη αφορά στο περιεχόμενο των διατάξεών του, που δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να υποστούν αλλοιώσεις μέχρι να φτάσει η στιγμή της ψήφισης του νομοσχεδίου. Με άλλα λόγια, ο πυρήνας της φιλοσοφίας του νέου νόμου, που φιλοδοξεί να βάλει τέλος στην ταλαιπωρία των επενδυτών και να τους απαλλάξει από το μαρτύριο των γραφειοκρατικών εμποδίων, τα οποία ξεφυτρώνουν μπροστά τους το ένα μετά το άλλο, πρέπει να διαφυλαχθεί σαν κόρη οφθαλμού. Αν συμβεί, τότε η επιτυχία του νόμου ως προς την αποτελεσματικότητά του θα έχει εξασφαλιστεί.
Η δεύτερη προϋπόθεση αφορά στον ρόλο της μικρομεσαίας επιχειρηματικότητας στο νέο τοπίο, που πάει να διαμορφωθεί από την επόμενη χρονιά στη χώρα μας. Αν η λεγόμενη ραχοκοκαλιά της ελληνικής οικονομίας, πάνω στην οποία πρέπει να βασιστεί ο όποιος αναπτυξιακός σχεδιασμός, δεν βρεθεί στο επίκεντρο του αναπτυξιακού νόμου, έτσι να ωφεληθεί από τις νέες διατάξεις του και ο τελευταίος μικρομεσαίος επαγγελματίας και βιοτέχνης, τότε το όλο εγχείρημα θα είναι καταδικασμένο σε αποτυχία.
Οι μικρομεσαίοι κράτησαν όρθια την πραγματική οικονομία στα σκοτεινά χρόνια της κρίσης. Οταν πολλά εργοστάσια έβαλαν λουκέτο και μετέφεραν τη δραστηριότητά τους σε άλλες χώρες με ευνοϊκότερα φορολογικά συστήματα, οι βιοτέχνες πάλεψαν να κρατήσουν ανοιχτές της επιχειρήσεις τους και να διατηρήσουν τις θέσεις εργασίας. Απέναντί τους είχαν εχθρικές και αδιάφορες κυβερνήσεις, που νοιάζονταν αποκλειστικά και μόνο για την είσπραξη φόρων και ασφαλιστικών εισφορών, έτσι ώστε να καλύψουν τα κενά του προϋπολογισμού, που άνοιξαν εξαιτίας της ανυπαρξίας σχεδιασμού για την προσέλκυση επενδύσεων και ενίσχυση της επιχειρηματικότητας στη μνημονιακή Ελλάδα.
Τώρα που άλλαξε η κυβέρνηση και μαζί της άλλαξε και η φιλοσοφία αναφορικά στο μοντέλο οικονομικής ανάπτυξης, που πρέπει να εφαρμοστεί, οι μικρομεσαίοι αναθάρρησαν και άρχισαν να ελπίζουν ότι μπορεί να γίνει πιο εύκολη και η δική τους ζωή, εφόσον βρίσκεται προ των πυλών νόμος, ο οποίος θα αντιμετωπίσει τα γραφειοκρατικά εμπόδια που προκύπτουν, ακόμη και όταν πάει να ανοίξει συνοικιακό καφέ, όταν τα έγγραφα που πρέπει να εκδοθούν από τις αρμόδιες υπηρεσίες καθυστερούν αδικαιολόγητα και όταν οι αρμόδιοι υπάλληλοι αδιαφορούν, ώστε να ολοκληρώσουν τις απαιτούμενες διαδικασίες σε σύντομο χρονικό διάστημα.
Αν σε όλα αυτά προστεθούν το φορολογικό και το ασφαλιστικό, τα οποία εξακολουθούν να αφαιρούν έως και το 80% των εσόδων μιας επιχείρησης, τότε εύκολα γίνεται αντιληπτό το εύρος του προβλήματος και οι λόγοι, για τους οποίους πολλοί αναζητούν καλύτερη τύχη στο εξωτερικό.
Ο νέος αναπτυξιακός νόμος πρέπει να εξασφαλίσει καλύτερες συνθήκες για το επιχειρείν συνολικά. Για τον μεγάλο επενδυτή, που ακόμη και αν συναντήσει εμπόδια είναι σε θέση να τα ξεπεράσει, αναθέτοντας σε δικηγόρους και τεχνοκράτες να διασφαλίσουν το δίκιο του, αλλά και για τον μικρομεσαίο επιχειρηματία, που δεν έχει πρόσβαση σε ανάλογες υπηρεσίες για ευνόητους λόγους. Αυτή είναι με άλλα λόγια η βασική φιλοσοφία της ισόρροπης ανάπτυξης στη χώρα, που δοκιμάστηκε σκληρά για σχεδόν μία δεκαετία και τώρα προσπαθεί να ανακτήσει τον βηματισμό της χωρίς να μείνει κανείς πίσω σε όλη αυτή τη δύσκολη πορεία. Αυτό ήταν, άλλωστε, ένα από τα βασικά προεκλογικά συνθήματα της ΝΔ…
