Υπό φυσιολογικές συνθήκες ο παραμικρός κυβερνητικός σχεδιασμός για νέα αντεργατικά μέτρα θα πρέπει να σημάνει γενικό συναγερμό στις τάξεις του συνδικαλιστικού κινήματος και να κινητοποιήσει τις ηγεσίες του χώρου για την προκήρυξη δυναμικών απεργιών την ίδια ημέρα. Αλλωστε, σε μια χώρα που επλήγη από τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης στον μέγιστο βαθμό, ενώ εργασιακά δικαιώματα δεκαετιών ανετράπησαν και η αγορά εργασίας απορρυθμίστηκε πλήρως, θα περίμενε κανείς οι εκπρόσωποι των εργαζομένων να έχουν καταλήξει τόσα χρόνια σε ένα ενιαίο πλαίσιο αντίδρασης ενάντια σε όσα ήδη μεθοδεύονται, καθώς και σε αυτά που σχεδιάζονται το επόμενο διάστημα, έτσι ώστε να γκρεμιστούν και τα τελευταία προπύργια της εργατικής νομοθεσίας.
Η πρόσφατη στάση των εργατοπατέρων στο θέμα των κινητοποιήσεων ενάντια στις επερχόμενες αλλαγές στις συμβάσεις εργασίας, στον συνδικαλιστικό νόμο, στον τρόπο προκήρυξης απεργιών και στο θέμα των ευέλικτων μορφών απασχόλησης επιβεβαιώνει τις εκτιμήσεις για τα πραγματικά κίνητρα όσων διεκδικούν θέσεις ευθύνης στα δευτεροβάθμια και τριτοβάθμια συνδικαλιστικά όργανα. Οι μεν ελέγχονται πλήρως από το κόμμα, που τους επιβάλλει ακόμη και το πώς πρέπει να σκέφτονται και να εκφράζονται. Οι δε αποφασίζουν με βάση τις επιταγές συνδικαλιστικών δεινοσαύρων, που αφενός δεν έχουν πλέον να προσφέρουν το παραμικρό στον χώρο, αφετέρου έχει αμφισβητηθεί ευθέως πολλές φορές στο παρελθόν η σκοπιμότητα των επιλογών τους, τόσο κατά το χρονικό διάστημα πριν τον φαύλο κύκλο της οικονομικής ύφεσης, όσο και στα δύσκολα χρόνια που ακολούθησαν, όταν δηλαδή η επίθεση στα εργασιακά δικαιώματα κλιμακώθηκε και οι αντεργατικοί νόμοι περνούσαν από τη Βουλή με συνοπτικές διαδικασίες.
Οι εξετάσεις, που έδωσαν όλα αυτά τα χρόνια οι συνδικαλιστές, ήταν αποτυχημένες και αυτό το επιβεβαιώνει η αποστασιοποίηση των εργαζομένων από τις απεργιακές κινητοποιήσεις, οι οποίες διοργανώθηκαν την τελευταία ιδίως διετία. Στις περισσότερες περιπτώσεις η ανταπόκριση των απλών εργαζομένων ήταν από περιορισμένη έως ανύπαρκτη, καθώς η συντριπτική πλειονότητα όσων εκλήθησαν να απεργήσουν προτίμησε να μη χάσει το μεροκάματο, παρά να λάβει μέρος σε μια απεργία, η οποία είχε ναρκοθετηθεί από τους ίδιους τους διοργανωτές της. Για αυτό άλλωστε και όλες σχεδόν οι απεργιακές συγκεντρώσεις των τελευταίων χρόνων κατέληξαν σε παταγώδη αποτυχία, τόσο ως προς τα ποσοστά συμμετοχής, ιδίως στον δημόσιο τομέα, όσο και ως προς τη φυσική παρουσία των εργαζομένων στους χώρους των απεργιακών συγκεντρώσεων.
Οι συνδικαλιστικοί τους εκπρόσωποι δεν έμαθαν τίποτα από τα λάθη του παρελθόντος. Δεν διδάχτηκαν το παραμικρό από τα οδυνηρά αποτελέσματα των δικών τους επιλογών, που οδήγησαν στην απαξίωση του συνδικαλιστικού κινήματος και στην αποστασιοποίηση των εργαζομένων από τα σωματεία τους, τα εργατικά κέντρα και τις ομοσπονδίες. Το τελειωτικό χτύπημα στις σχέσεις των δύο πλευρών προκάλεσαν τα θλιβερά γεγονότα στο συνέδριο της ΓΣΕΕ, που σημειώθηκαν ακόμη και συμπλοκές μεταξύ συνδικαλιστών του ΠΑΜΕ και των υπολοίπων παρατάξεων. Η ρήξη οδήγησε στα άκρα μια έτσι κι αλλιώς διαταραγμένη σχέση, που τα τελευταία είκοσι χρόνια στιγματίστηκε από κατηγορίες για «εργοδοτικούς συνδικαλιστές» και μομφές για κομματικά ελεγχόμενους εργατοπατέρες, που θέλουν να διασπάσουν το συνδικαλιστικό κίνημα, ώστε να εξυπηρετήσουν μικροπολιτικές σκοπιμότητες.
Προφανώς υπάρχει τεράστια απόσταση ανάμεσα στις φραστικές κόντρες και στη χειροδικία. Αυτή την «κόκκινη γραμμή» ξεπέρασαν οι συνδικαλιστές, που πιάστηκαν στα χέρια και μετέτρεψαν τον χώρο του συνεδρίου σε πραγματική αρένα. Προφανώς δεν έχει γυρισμό αυτός ο δρόμος, με τις συνέπειες των όσων προηγήθηκαν τον περασμένο Απρίλιο να φαίνονται αυτές τις ημέρες. Τώρα που το συνδικαλιστικό κίνημα πρέπει να σταθεί το ύψος των περιστάσεων και να οργανώσει τον αγώνα των εργαζομένων ενάντια στα χειρότερα που έρχονται, κάποιοι επέλεξαν να κάνουν ξεκαθάρισμα λογαριασμών.
Το ΠΑΜΕ προσπάθησε να εκμεταλλευτεί το κενό εξουσίας στη ΓΣΕΕ και κατάφερε να εξαγγείλει κοινή ημέρα απεργίας μαζί με την ΑΔΕΔΥ, που επίσης αναζητά τον βηματισμό της μετά τη μακρόχρονη απουσία διοίκησης. Οι ομοσπονδίες, τα εργατικά κέντρα και τα σωματεία, που ελέγχονται από την πλειοψηφία των παρατάξεων της ΓΣΕΕ, θέλησαν από την άλλη μεριά να κρατήσουν αποστάσεις και να προγραμματίσουν απεργία σε διαφορετική ημέρα, έτσι ώστε να μην «καπελωθούν» από το ΠΑΜΕ. Στο τέλος και οι δύο πλευρές πέτυχαν τον στόχο τους. Αποφάσισαν δηλαδή ξεχωριστές ημέρες απεργιών, με τον παρανομαστή, ωστόσο, αυτών των αποφάσεων να είναι κοινός, μικρή συμμετοχή και υποτονικές συγκεντρώσεις, όπως ακριβώς επιθυμούσε η κυβέρνηση. Να υπάρχει δηλαδή ένα διασπασμένο, διχασμένο και απαξιωμένο στα μάτια του κόσμου συνδικαλιστικό κίνημα, το οποίο δεν θα είναι σε θέση ούτε να οργανώσει το εργατικό κίνημα, ούτε να το εμπνεύσει, ούτε βεβαίως να του δώσει το απαραίτητο κίνητρο, ώστε να αντιδράσει στα χειρότερα που έρχονται.
Το τραγικό της υπόθεσης είναι ότι και οι μεν και οι δε συμφωνούν ότι οι σχεδιαζόμενες αλλαγές στα εργασιακά θα πλήξουν περαιτέρω τους εργαζόμενους, θα καταργήσουν στην ουσία το δικαίωμα στην απεργία και στο τέλος θα απονευρώσουν ολοκληρωτικά τον ρόλο των σωματείων. Δεν μπορούν, όμως, να παραμερίσουν τις διαφορές τους, που σε τελική ανάλυση δεν ενδιαφέρουν τους απλούς εργαζόμενους, να κάτσουν γύρω από το ίδιο τραπέζι και να συναποφασίσουν έναν κοινό τρόπο αντίδρασης στον επερχόμενο εργασιακό Αρμαγεδδώνα. Αυτοί, όπως το πάνε, είναι ικανοί να αλληλοεξοντωθούν μόνο και μόνο για να μην υπερισχύσει ο ένας έναντι του άλλου.
Υπό αυτό το πρίσμα, η κυβέρνηση δεν έχει παρά να εξαγγείλει κι άλλες αλλαγές στα εργασιακά, προκειμένου να δώσει στους βιομήχανους όλα όσα διεκδικούν και ονειρεύονται για να μεγιστοποιήσουν την κερδοφορία τους. Ετσι όπως είναι σήμερα τα πράγματα στο συνδικαλιστικό κίνημα, στα επόμενα δυσμενή μέτρα που θα ανακοινωθούν, οι εκπρόσωποι των εργαζομένων θα έχουν καταφέρει να αλληλοεξουδετερωθούν, χωρίς να χρειαστεί η παραμικρή προσπάθεια από την πλευρά των εργοδοτών. Αυτό το νοσηρό σκηνικό δεν πρόκειται να αλλάξει, όσο δεν αλλάζουν τα πρόσωπα και οι αντιλήψεις. Οσο τα κόμματα ελέγχουν το συνδικαλιστικό κίνημα, επειδή θεωρούν ότι με αυτό τον τρόπο μπορούν να ελέγξουν την ψήφο των εργαζομένων. Αυτές οι μεθοδεύσεις και οι ψευδαισθήσεις, που καλλιεργούν, οδήγησαν στον σημερινό κατήφορο και μετέτρεψαν τους συνδικαλιστές σε ιδανικούς αυτόχειρες.
