Ξαφνικά όλοι κινητοποιήθηκαν για το πρόβλημα των ναρκωτικών στα σχολεία. Φορείς της εκπαίδευσης, κέντρα απεξάρτησης, αστυνομικές αρχές, βουλευτές και διευθυντές σχολείων ενεργοποιήθηκαν με αφορμή το δημοσίευμα σοκ του ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΥ, θέλοντας να δείξουν ότι διαθέτουν τα κατάλληλα αντανακλαστικά, προκειμένου ο εφιάλτης των εξαρτησιογόνων ουσιών να μείνει έξω από τα σχολικά προαύλια.
Εγιναν, λοιπόν, συσκέψεις, διοργανώθηκαν σχολικά συμβούλια, εκδόθηκαν ανακοινώσεις και εκφράστηκαν από όλους τους εμπλεκόμενους φορείς η αγωνία και ο προβληματισμός τους για ένα θέμα, που η εκπαιδευτική κοινότητα αντιμετωπίζει χρόνια τώρα, χωρίς, ωστόσο, όλο αυτό το διάστημα να προκύψουν δράσεις και πρωτοβουλίες, οι οποίες θα μπορέσουν να θωρακίσουν τα παιδιά.
Το γεγονός ότι οι μαθητές βλέπουν να γίνεται διακίνηση ναρκωτικών ακόμη και μέσα στα σχολεία τους, καθώς επίσης και περιστατικά, όπως το πρόσφατο σε Γυμνάσιο του Βόλου, όπου έφηβος λιποθύμησε αφού κάπνισε χασίς, αποδεικνύουν την πλήρη αποτυχία όλων μα όλων των προσπαθειών, οι οποίες έγιναν τις τελευταίες δεκαετίες, έτσι ώστε τα ναρκωτικά να κρατηθούν έξω από τα σχολεία.
Η έρευνα του ΚΕΘΕΑ Πιλότος για το διαρκώς μειούμενο ηλικιακό όριο των μαθητών, που έχουν κάνει χρήση ναρκωτικών, δεν εξέπληξε κανέναν και αυτό είναι το πλέον ανησυχητικό. Ότι, δηλαδή, άπαντες γνωρίζουν το πρόβλημα, αλλά κανείς δεν είναι σε θέση να ενεργοποιηθεί, προκειμένου να θωρακιστεί η μαθητική κοινότητα. Συσκέψεις, ημερίδες και ενημερωτικές δράσεις έγιναν ουκ ολίγες κατά το παρελθόν.
Το γεγονός ότι βρισκόμαστε ξανά στην ίδια αφετηρία, να συζητάμε δηλαδή για το πώς μπορούμε να προστατέψουμε τους μαθητές από τα ναρκωτικά, μαρτυρά ότι όλες αυτές οι πρωτοβουλίες ήταν αναποτελεσματικές. Τουλάχιστον σε ό,τι αφορά στο μέγεθος του προβλήματος, που αντιμετωπίζει η ελληνική κοινωνία, μετά από μια δεκαετία σοβαρών οικονομικών και κοινωνικών αναταράξεων.
Προφανώς, η ενημέρωση και η ευαισθητοποίηση των γονιών και των εκπαιδευτικών δεν αρκούν για την επίτευξη του στόχου, στον οποίο άπαντες ομονοούν. Από τη στιγμή μάλιστα που φορείς, όπως τα κέντρα θεραπείας εξαρτημένων ατόμων, παραμένουν υποστελεχωμένοι και η υλικοτεχνική τους υποδομή είναι υποβαθμισμένη, όσο και αν συμφωνεί η εκπαιδευτική κοινότητα στη σημασία του ρόλου των κέντρων, δεν είναι δυνατόν να προκύψουν ουσιαστικά αποτελέσματα.
Από τη στιγμή που ο θεσμός των σχολικών φυλάκων αντιμετωπίζεται από την πολιτεία σαν ανεπιθύμητο φορτίο και οι σχολικές μονάδες παραμένουν χωρίς την απαιτούμενη φύλαξη τόσο κατά τη διάρκεια των μαθημάτων, όσο και μετά το κλείσιμο των σχολείων, δεν θα πρέπει να καλλιεργούνται προσδοκίες ότι οι κίνδυνοι από τους εξωσχολικούς και τα «βαποράκια» μπορούν να περιοριστούν και να εκλείψουν.
Από τη στιγμή, τέλος, που ο εκπαιδευτικός δεν επιμορφώνεται, με τρόπο ώστε να μπορεί να διαχειριστεί δύσκολες καταστάσεις και να κερδίσει την εμπιστοσύνη του μαθητή, όσες συσκέψεις και αν γίνουν, όσες ημερίδες και αν διοργανωθούν, πάλι μετά από λίγο καιρό θα συζητάμε τα ίδια. Ας ελπίσουμε ότι αυτή η συζήτηση δεν θα γίνει υπό τη σκιά της απώλειας κάποιου μαθητή από ναρκωτικά!
