Του Γιώργου Λαμπράκη
Οι απεργιακές κινητοποιήσεις, που έχουν εξαγγελθεί για την ερχόμενη εβδομάδα από συνδικαλιστικούς φορείς, συνδικάτα και σωματεία εργαζομένων ενάντια στις διατάξεις για τα εργασιακά που εντάσσει η κυβέρνηση στον αναπτυξιακό νόμο, θα αποτελέσουν τις πρώτες οργανωμένες μορφές κοινωνικής αντίδρασης προς το νέο κυβερνητικό σχήμα.
Οι συνδικαλιστικοί φορείς, που έχουν ξεσηκωθεί, υποστηρίζουν ότι οι επερχόμενες αλλαγές ευνοούν την περαιτέρω ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων και οδηγούν στην ολοκληρωτική απορρύθμιση της αγοράς εργασίας. Οτι δηλαδή, το καθεστώς που παρέδωσε στη ΝΔ η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ θα γίνει ακόμη χειρότερο τόσο για τους παλιούς εργαζόμενους, όσο και για τους νεοεισερχόμενους στην αγορά εργασίας.
Διατάξεις που σχετίζονται με τον τρόπο ψηφοφορίας των μελών των σωματείων για την κήρυξη απεργιακών κινητοποιήσεων και οι προωθούμενες αλλαγές στις συλλογικές συμβάσεις εκτιμάται ότι εξυπηρετούν τις επιθυμίες του Συνδέσμου Βιομηχάνων και διαμορφώνουν συνθήκες γαλέρας στα εργασιακά.
Η απόφαση για 24ωρη απεργία την ερχόμενη Τρίτη 24 Σεπτεμβρίου έχει ήδη ανακοινωθεί από την ΑΔΕΔΥ και το ΠΑΜΕ, ενώ η «ακέφαλη» ΓΣΕΕ και τα δευτεροβάθμια συνδικαλιστικά όργανα, που δεν ελέγχονται από το ΠΑΜΕ, παρακολουθούν τις εξελίξεις με αμηχανία. Σε τοπικό επίπεδο το Εργατικό Κέντρο Βόλου αποφασίζει σήμερα το πρωί για τον τρόπο και τον χρόνο συμμετοχής του στις απεργιακές κινητοποιήσεις της ερχόμενης εβδομάδας, χωρίς να είναι σίγουρο ότι η απόφαση που θα λάβει η διοίκησή του θα ταυτίζεται με αυτή της ΑΔΕΔΥ και του ΠΑΜΕ.
Ολο αυτό το σκηνικό προϊδεάζει για τον βαθμό επιτυχίας της 24ωρης απεργίας της ερχόμενης Τρίτης, καθώς η εικόνα του συνδικαλιστικού κινήματος, που έχει απαξιωθεί έτσι κι αλλιώς, σε μεγάλο βαθμό θα δεχτεί ένα ακόμη ισχυρό πλήγμα, αν οι εκπρόσωποι των εργαζομένων δεν καταφέρουν να ομονοήσουν σε ένα κοινό πλαίσιο δράσης, ενάντια στον εργασιακό Αρμαγεδδώνα, που, όπως υποστηρίζουν οι ίδιοι οι συνδικαλιστές, επιφυλάσσει για την εργατική τάξη η κυβέρνηση της ΝΔ.
Ακόμη όμως και αν συμφωνήσουν τα δευτεροβάθμια συνδικαλιστικά όργανα ότι η σχεδιαζόμενη απεργία θα γίνει την ίδια ημέρα από όλους, η προσπάθεια να πείσουν τους εργαζόμενους για την αναγκαιότητα συμμετοχής τους στις απεργιακές κινητοποιήσεις θα είναι εξαιρετικά δύσκολη. Ας μην ξεχνάμε ότι πέρασαν σχεδόν δύο χρόνια απραξίας, αδράνειας, παραίτησης και απαξίωσης του συνδικαλιστικού κινήματος, παρ’ ότι οι προκλήσεις στα εργασιακά θέματα ουδέποτε έπαψαν να υφίστανται.
Αυτό που έπαψε να υφίσταται είναι η διάθεση συμμετοχής των εργαζομένων στις κατά καιρούς απεργιακές συγκεντρώσεις και πορείες, ως έκφραση αποδοκιμασίας των επιλογών συγκεκριμένων συνδικαλιστικών οργάνων και παραγόντων, που με τη στάση τους απομάκρυναν την εργατική τάξη από το μέτωπο του αγώνα και έστρωσαν το έδαφος για νέες αντεργατικές πολιτικές.
