Η μεγάλη συγκέντρωση διαμαρτυρίας, που διοργανώνουν τα κορυφαία τριτοβάθμια συνδικαλιστικά όργανα της χώρας στη Θεσσαλονίκη σήμερα το απόγευμα, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως μια ύστατη προσπάθεια επανεκκίνησης του συνδικαλιστικού κινήματος, που τα τελευταία χρόνια έχει απαξιωθεί σχεδόν ολοκληρωτικά. Με εξαίρεση τις μεγάλες απεργιακές κινητοποιήσεις του Φεβρουαρίου 2016, με αφορμή το νέο ασφαλιστικό, όλες οι υπόλοιπες απόπειρες για τη διοργάνωση μαζικών απεργιακών συγκεντρώσεων απέτυχαν παταγωδώς.
Σήμερα Σάββατο, με αφορμή την ομιλία του πρωθυπουργού στα εγκαίνια της φετινής Διεθνούς Εκθέσεως, εκτιμάται ότι θα δώσουν το «παρών» στην παραλία της Θεσσαλονίκης χιλιάδες εργαζόμενοι του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα, προκειμένου να διαδηλώσουν για την ασκούμενη οικονομική πολιτική και να ζητήσουν τη λήψη και την υλοποίηση αποφάσεων για την ουσιαστική τους ελάφρυνση από τα μνημονιακά βάρη της τελευταίας οκταετίας.
Ο πρωθυπουργός ανεβαίνει στη συμπρωτεύουσα χωρίς το σύνηθες καλάθι των υποσχέσεων και των παροχών, αλλά έτοιμος να ανακοινώσει φοροελαφρύνσεις. Οι συνδικαλιστές από τη δική τους πλευρά είναι άκρως επιφυλακτικοί και δύσπιστοι, ενώ έχουν να αντιμετωπίσουν την αποστασιοποίηση των συναδέλφων τους. Ο μεγάλος τους φόβος είναι μήπως αποτύχει η προσπάθεια να συγκεντρωθεί στη Θεσσαλονίκη λαοθάλασσα διαδηλωτών, που θα διεκδικήσει δυναμικά την αλλαγή πλεύσης από τη νέα κυβέρνηση.
Το γεγονός ότι οι συνδικαλιστές κατανοούν τις αιτίες για την αποχή των απλών εργαζομένων από το σύνολο σχεδόν των απεργιακών κινητοποιήσεων των τελευταίων ετών είναι ένα ιδιαίτερα ενθαρρυντικό στοιχείο. Αποτελεί ένα πρώτο ουσιαστικό βήμα η αυτοκριτική που κάνουν οι ίδιοι οι συνδικαλιστές, παραδεχόμενοι ότι οι διαχρονικές παθογένειες του συνδικαλιστικού κινήματος, που επέτρεψαν στα κόμματα να το ποδηγετήσουν και οι προσωπικές στρατηγικές των κορυφαίων εργατοπατέρων που υπερίσχυσαν πολλές φορές των συμφερόντων των εργαζομένων, ανάγκασαν την εργατική τάξη να αποστρέψει με απογοήτευση και οργή το βλέμμα από τον συνδικαλισμό.
Από την άλλη μεριά, η δικαιολογημένη δυσπιστία και η επιφυλακτικότητα των απλών εργαζομένων του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα απέναντι στον συνδικαλισμό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα στην προσπάθεια των εκλεγμένων οργάνων των τριτοβάθμιων σωματείων να πείσουν τα μέλη τους να αλλάξουν στάση και να πλαισιώσουν και πάλι τις κινητοποιήσεις, καθώς οι συνέπειες των μνημονίων θα εξακολουθήσουν να ταλανίζουν την κοινωνία για πολλές ακόμη δεκαετίες.
Κατά συνέπεια, η συσπείρωση των εργαζομένων γύρω από τα σωματεία τους και η συμμετοχή τους στις κινητοποιήσεις, που θα διοργανωθούν το επόμενο διάστημα, καθίστανται βασικότατοι παράγοντες προκειμένου να επιτευχθούν οι στόχοι των συνδικαλιστών. Αρκεί να πειστεί ο κόσμος για τα πραγματικά κίνητρά τους. Αρκεί οι ίδιοι να εννοούν όσα διακηρύττουν τώρα, που διαπίστωσαν ότι η μοναξιά του συνδικαλιστή είναι αβάσταχτη. Υπό αυτό το πρίσμα, το σημερινό συλλαλητήριο στη ΔΕΘ αποκτά ξεχωριστή σημασία και από την επιτυχία του θα κριθούν πολλά το προσεχές διάστημα.
