Τα όσα προηγήθηκαν πριν κλείσει η Βουλή και ολοκληρωθεί η τρέχουσα κοινοβουλευτική περίοδος επιβεβαίωσαν το οριστικό και αμετάκλητο «διαζύγιο» του ΣΥΡΙΖΑ με τη σεμνότητα, την αυτοκριτική και τη συντροφικότητα. Ο καταιγισμός των τροπολογιών για το βόλεμα υμετέρων, η προκλητική άρνηση κορυφαίων κομματικών στελεχών να αναγνωρίσουν τα δικά τους λάθη για το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών και τα συντροφικά μαχαιρώματα με φόντο τα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ στις δύσκολες εκλογικές περιφέρειες, όπως αυτές της Αθήνας, αποδόμησαν ολοκληρωτικά το αφήγημα του ηθικού πλεονεκτήματος της πρώτης αριστερής κυβέρνησης και κατέστησαν ξεκάθαρο και στον πλέον καλόπιστο και πιστό ψηφοφόρο του ότι το κόμμα χρησιμοποίησε τις πιο αποκρουστικές μεθόδους του παλαιοκομματισμού για να διαχειριστεί το ερχόμενο αποτέλεσμα των εθνικών εκλογών.
Στη μάχη της 7ης Ιουλίου το κυβερνών κόμμα δεν θα κατέβει βέβαια σαν πρόβατο επί σφαγή. Στη φαρέτρα των επιχειρημάτων των στελεχών του υπάρχουν τα οικονομικά στοιχεία για τα εύρωστα αποθεματικά των κρατικών ταμείων και ο απολογισμός του στρατηγικού σχεδίου για την οριστική έξοδο της χώρας από την κρίση. Αν ωστόσο επικεντρωνόταν η προεκλογική τακτική του ΣΥΡΙΖΑ σε αυτά τα θέματα, η ήττα του όχι μόνο θα ήταν σίγουρη, αλλά θα συνοδευόταν από συντριβή, μεγαλύτερη ίσως από εκείνη των ευρωεκλογών. Οι τελευταίες δημοσκοπήσεις επιβεβαιώνουν τη συγκεκριμένη εκτίμηση και εδραιώνουν όχι μόνο την άνετη πρωτιά της ΝΔ, αλλά και τον στόχο της αυτοδυναμίας.
Αν μάλιστα συνεχιστούν τα επικοινωνιακά αυτογκόλ της κυβέρνησης, τότε το ενδεχόμενο νέας εκλογικής πανωλεθρίας αποκτά όλο και πιο ισχυρές πιθανότητες. Από αυτή την άποψη το κλείσιμο της Βουλής έκανε καλό στην κυβέρνηση, καθώς τα στελέχη της δεν κινδυνεύουν να εκτεθούν κι άλλο στα μάτια της κοινής γνώμης, φέρνοντας προς ψήφιση στην ολομέλεια της εθνικής αντιπροσωπείας φωτογραφικές τροπολογίες για το βόλεμα συγγενών και φίλων και για την εξυπηρέτηση συγκεκριμένων επιχειρηματικών συμφερόντων.
Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι θα εκλείψουν οι αλαζονικές συμπεριφορές και οι ρητορικές διχασμού, που μαρτυρούν πανικό και δείχνουν την πλήρη αποδόμηση ενός συστήματος εξουσίας, που ανέλαβε τις τύχες της χώρας με υποσχέσεις για καλύτερες μέρες και αποχωρεί βουτηγμένο στην ανυποληψία και τη φαυλότητα. Ανάλογες συμπεριφορές ζήσαμε τις προηγούμενες ημέρες με τους κυβερνώντες να τρέχουν να διορίσουν κομματικούς υμετέρους και μέλη των οικογενειών τους και να ψηφίσουν τροπολογίες παλαιοκομματικής φιλοσοφίας. Αυτές οι πρακτικές μπορεί να δείχνουν παραδοχή ήττας, δεν σηματοδοτούν, ωστόσο, εγκατάλειψη της προσπάθειας για περιορισμό του εύρους της, καθώς και για αποτροπή επίτευξης του στόχου της αυτοδυναμίας από την πλευρά της ΝΔ. Για αυτό και θα επιδοθούν ξανά στο παιχνίδι που ξέρουν καλύτερα από τον καθένα, με νέες υποσχέσεις στους πάντες για παροχές που δεν είναι σίγουρο ότι αντέχει ο κρατικός προϋπολογισμός και που ενδεχομένως θα θέσουν σε κίνδυνο την επίτευξη των στόχων για συγκεκριμένο ποσοστό πλεονασμάτων επί του ΑΕΠ.
Για παράδειγμα, οι υποσχέσεις για προσλήψεις στο δημόσιο, για νέες αυξήσεις στον κατώτατο μισθό και για μειώσεις φόρων μπορεί να αποτελούν το ιδανικό προεκλογικό αφήγημα, έτσι ώστε να επιχειρηθεί η αντιστροφή ενός προδιαγεγραμμένου εκλογικού αποτελέσματος. Ωστόσο, ο υφιστάμενος δημοσιονομικός χώρος για την υλοποίηση των συγκεκριμένων υποσχέσεων και το έλλειμμα αξιοπιστίας που χαρακτηρίζει την κυβέρνηση είναι δύο καθοριστικές παράμετροι ως προς την αποδοχή αυτών των υποσχέσεων και κυρίως ως προς τον αν θα μετατραπούν σε ψήφους υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ την Κυριακή των εθνικών εκλογών.
Το ζήτημα της αξιοπιστίας είναι μείζον για το κυβερνών κόμμα, καθώς ανάλογες υποσχέσεις έδωσε προτού αναλάβει τα ηνία της χώρας το 2015. Με εξαίρεση την αύξηση του κατώτατου μισθού στις αρχές του τρέχοντος χρόνου και τις παροχές που ψηφίστηκαν λίγο πριν τις ευρωεκλογές, υπό την πίεση των δημοσκοπήσεων, η κυβέρνηση δεν υλοποίησε καμία από τις υποσχέσεις της τόσο από το περίφημο πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, όσο και από το παράλληλο πρόγραμμα.
Ακόμη και πριν από λίγες ημέρες που υπερψηφίστηκε η τροπολογία για τη μη εφαρμογή του νόμου για μείωση του αφορολογήτου από το 2020, η αποκάλυψη για «πάγωμα» των αντιμέτρων σχετικά με τη μείωση του ΕΝΦΙΑ και τον μηδενισμό της εισφοράς αλληλεγγύης για τα μεσαία εισοδήματα, καθώς και το τσουνάμι των διορισμών στη Βουλή παιδιών, συζύγων, ανιψιών και κολλητών εκ μέρους κυβερνητικών στελεχών επισκίασαν μια από τις σημαντικότερες κοινοβουλευτικές ψηφοφορίες της χρονιάς. Οτιδήποτε λοιπόν και αν υποσχεθεί ο ΣΥΡΙΖΑ, οτιδήποτε και αν νομοθετήσει, η στάση των πολιτών θα είναι επιφυλακτική και η δυσπιστία τους κάτι παραπάνω από έκδηλη.
Τι απομένει λοιπόν στον πρωθυπουργό για να περιορίσει το εύρος της επερχόμενης ήττας; Η πόλωση του κλίματος με διλήμματα για τον κίνδυνο επανόδου της δεξιάς στην εξουσία και μαζί της των επιχειρηματικών συμφερόντων, τα οποία καραδοκούν, ώστε να ανατρέψουν το κοινωνικό έργο του ΣΥΡΙΖΑ και να εμποδίσουν την εφαρμογή του προγράμματός του για την έξοδο της χώρας από την κρίση και τη σταδιακή άρση των αδικιών σε βάρος τμημάτων της κοινωνίας χωρίς άλλες αντοχές. Επίσης, μια από τις αγαπημένες τακτικές του πρωθυπουργού είναι οι επιθέσεις, εκ του ασφαλούς, εναντίον των εκπροσώπων των θεσμών, με τους οποίους συνεργάστηκε άψογα καθ’ όλη τη διάρκεια της θητείας της κυβέρνησής του, τους έκανε όλα τα χατίρια και υλοποίησε μέτρα άγριας φορολόγησης, που ουδέποτε του ζητήθηκαν.
Συμπερασματικά, στο τρίπτυχο υποσχεσιολογία, πόλωση, αντιτροϊκανή ρητορική θα επικεντρωθεί η προεκλογική στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ ενόψει των εθνικών εκλογών. Για πολλούς αυτή η στρατηγική έχει τον χαρακτήρα απέλπιδας προσπάθειας για την αποφυγή μιας αναπόφευκτης και οδυνηρής, με τα σημερινά δεδομένα, εκλογικής ήττας. Μιας ήττας που έρχεται φυσιολογικά και προσομοιάζει σε πολιτική καταδίκη από τον λαό όσων τον εξαπάτησαν και χρησιμοποίησαν την εξουσία με αλαζονεία και αμετροέπεια.
