Το τοξικό πολιτικό σκηνικό, που έχει διαμορφωθεί στη χώρα τις τελευταίες ημέρες, «δηλητηριάζει» τις σκέψεις και τις δημόσιες τοποθετήσεις των κομματικών στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ και της ΝΔ, παρασέρνει σε ένα αδιέξοδο μονοπάτι τα υπόλοιπα κόμματα της αντιπολίτευσης και το πιο σημαντικό αποπροσανατολίζει την κοινή γνώμη από τα πραγματικά προβλήματα της καθημερινότητας. Ο πρωθυπουργός και ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που φέρουν το κύριο μερίδιο ευθύνης για την ακραία πόλωση και την πρωτοφανή όξυνση της πολιτικής αντιπαράθεσης, μπορεί να προσπαθήσουν το επόμενο διάστημα να ρίξουν τους τόνους και να αμβλύνουν τις εντυπώσεις, ωστόσο γνωρίζουν αμφότεροι ότι τα όσα ειπώθηκαν εκατέρωθεν στη Βουλή δεν μπορούν ούτε να ξεχαστούν, ούτε να συγχωρεθούν.
Και οι δύο πέρασαν το λεπτό μεν, ευδιάκριτο δε όριο της πολιτικής ευπρέπειας, που δεν επιτρέπει να εμπλέκονται στην όποια αντιπαράθεση μέλη των οικογενειών, πολύ περισσότερο όταν πρόκειται για νεκρούς. Και οι δύο μπήκαν σε έναν δρόμο χωρίς επιστροφή, αναφορικά στο επίπεδο των τυπικών σχέσεων που πρέπει να διατηρούν οι κορυφαίοι πολιτικοί αρχηγοί μιας πολιτισμένης και δημοκρατικής χώρας. Υπό αυτή την έννοια, η προκήρυξη πρόωρων βουλευτικών εκλογών μπορεί να λειτουργήσει σαν κάθαρση για το πολιτικό μας σύστημα συνολικά. Οσο περισσότερο αργεί η διεξαγωγή τους, τόσο θα οξύνεται το κλίμα, θα βαθαίνει η ρήξη και θα υποβαθμίζεται το επίπεδο της πολιτικής αντιπαράθεσης.
Οσοι πιστεύουν ότι οι προσωπικές καταγγελίες του Αλέξη Τσίπρα κατά του Κυριάκου Μητσοτάκη και το αντίστροφο πριν από λίγες ημέρες στην ολομέλεια της εθνικής αντιπροσωπείας ήταν το κατώτατο σημείο μιας ανελέητης πολιτικής κόντρας, με φόντο τη διατήρηση της εξουσίας από τη μια μεριά και την ανάκτησή της από την άλλη, πλανώνται πλάνην οικτράν. Ο πολιτικός κατήφορος ήταν να μην ξεκινήσει. Πλέον και οι δύο πλευρές θα παλέψουν με κάθε τρόπο για την επίτευξη του στόχου τους και σε αυτή την προσπάθεια θα χρησιμοποιηθούν όλα τα όπλα.
Οι προσωπικές επιθέσεις, οι ανυπόστατες καταγγελίες, η σκανδαλολογία, η λάσπη, ακόμη και φωτογραφίες του μακρινού παρελθόντος, που μπορεί να μην έχουν καμία απολύτως σχέση με τη σημερινή πραγματικότητα ή ακόμη και με την αλήθεια, ωστόσο όταν ξεκινά ένας πόλεμος χωρίς κανόνες θα χρησιμοποιηθούν όλα τα μέσα, μόνο και μόνο για να δημιουργηθούν εντυπώσεις.
Ακόμη και η δημοσιοποίηση ιδιωτικών στιγμών, από τις διακοπές του πρωθυπουργού για παράδειγμα, θεωρείται πλέον επικοινωνιακό ατού στα χέρια της κάθε πλευράς, ενώ ουδείς προβληματίζεται από το γεγονός ότι όλο αυτό το νοσηρό σκηνικό συνιστά κατάντια του πολιτικού βίου της χώρας και καταβαράθρωση του πολιτικού πολιτισμού στα επίπεδα αισθητικής των μεσών κοινωνικής δικτύωσης. Εκεί που οι ψεύτικες ειδήσεις, το άθλιο κουτσομπολιό και ανώνυμες επιθέσεις εναντίον όποιου διαφωνεί με τις απόψεις του άλλου κυριαρχούν και καθορίζουν πολλές φορές την ατζέντα της επικαιρότητας. Πολλοί υποστηρίζουν ότι τα κόμματα εξουσίας επιλέγουν την τακτική της πολιτικής λασπομαχίας, επειδή οι προγραμματικές τους θέσεις και οι προτάσεις για τη μεταμνημονιακή Ελλάδα ελάχιστα διαφέρουν. Αμφότερα, εξάλλου, ψήφισαν και εφάρμοσαν πιστά τα μνημόνια, αμφότερα αποδέχτηκαν την εκχώρηση βασικών αρμοδιοτήτων χάραξης πολιτικής στους δανειστές, αμφότερα υπέγραψαν συμφωνίες για πλεονάσματα, αμφότερα διέψευσαν τις ελπίδες και τις προσδοκίες των πολιτών.
Πολύ περισσότερο ο ΣΥΡΙΖΑ, που εμφανίστηκε ως μια πολιτική δύναμη αποφασισμένη να υλοποιήσει ένα διαφορετικό οικονομικό και κοινωνικό πρόγραμμα μετά από μια πενταετία σκληρής λιτότητας. Η απόλυτη συνθηκολόγησή του με τη βούληση των θεσμών, μετά τα δραματικά γεγονότα του 2015, έσβησε οριστικά από τη συνείδηση των πολιτών την ελπίδα ότι μπορεί να υπάρξει δρόμος έξω από τα προγράμματα δημοσιονομικής προσαρμογής. Ετσι η εναλλακτική πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ ξεχάστηκε μαζί με τα σχετικά διαφημιστικά μηνύματα εκείνης της προεκλογικής περιόδου. Εδραιώθηκε η εκτίμηση ότι και το ένα και το άλλο κόμμα εξουσίας είναι αναγκασμένα να υλοποιήσουν μια συγκεκριμένη πολιτική, η οποία υπαγορεύεται από το περιεχόμενο των συμφωνηθέντων με τους δανειστές, μια πολιτική που θα τελεί υπό την ασφυκτική τους εποπτεία και υπό την αυστηρή κρίση των διεθνών χρηματοπιστωτικών οίκων για πολλά χρόνια ακόμα. Αυτό ωστόσο συνιστά παραδοχή της αδυναμίας του ΣΥΡΙΖΑ και της ΝΔ να προτείνουν και να υλοποιήσουν ένα πολιτικό σχέδιο, που θα δώσει αναπτυξιακή προοπτική στη χώρα και ελπίδα στην κοινωνία.
Προφανώς, η έλλειψη ή η αδυναμία εκπόνησης ενός σοβαρού σχεδιασμού για τη σταδιακή επιστροφή της Ελλάδας στην κανονικότητα δεν δικαιολογεί το κλίμα ακραίας πόλωσης, που κυριαρχεί το τελευταίο διάστημα. Απλά αυτή η επιλογή των μονομάχων της εξουσίας αντανακλά την αμηχανία τους να προτείνουν ριζικά διαφορετικές πολιτικές. Η επόμενη κυβέρνηση θα είναι υποχρεωμένη να πορευτεί στον δρόμο της αυστηρής δημοσιονομικής πειθαρχίας, με υψηλούς στόχους για πλεονάσματα, άγρια φορολόγηση και ιδιωτικοποιήσεις, χωρίς μεγάλα περιθώρια για παροχές και ελαφρύνσεις των πολιτών, με εξαίρεση κάποια αποσπασματικά μέτρα πρόσκαιρης οικονομικής στήριξης.
Κατά συνέπεια, οι ψηφοφόροι θα κληθούν να επιλέξουν την επόμενη κυβέρνηση, όταν στηθούν οι κάλπες των εθνικών εκλογών, με γνώμονα το ύφος και το ήθος των διεκδικητών της εξουσίας. Τα δείγματα γραφής που έδωσαν ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΝΔ τις τελευταίες εβδομάδες είναι δυστυχώς απογοητευτικά. Η τακτική του «πολέμου όλων εναντίον όλων» προκαλεί βαθιές πληγές στο ταλαιπωρημένο σώμα του πολιτικού βίου της χώρας, καταρρίπτει το αφήγημα περί ηθικού πλεονεκτήματος της πρώτης αριστερής κυβέρνησης, αποδυναμώνει το αφήγημα της ΝΔ ότι έρχεται για να μας απαλλάξει από τη διχαστική λογική της σημερινής κυβέρνησης και σπρώχνει όλο και περισσότερους ψηφοφόρους στην ακροδεξιά, καθώς γενικεύεται η αντίληψη ότι «όλοι ίδιοι είναι».
