Σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα, οι Ελληνες είναι ο πιο δυστυχισμένος λαός στην Ευρωπαϊκή Ενωση μετά τους Βούλγαρους και τους Κροάτες. Τα ποσοστά ανεργίας στη χώρα μας παραμένουν τα υψηλότερα στην Ε.Ε. παρά το γεγονός ότι το 26% του 2015 έπεσε το 2018 κατά επτά ποσοστιαίες μονάδες. Μάλιστα τον περασμένο Δεκέμβρη ο αριθμός των ανέργων αυξήθηκε κατά σχεδόν 45.000, σε σχέση με τον Νοέμβριο του 2018.
Την ίδια στιγμή, τα θέματα που σχετίζονται με την ανάπτυξη παραμένουν στάσιμα, οι όποιες πρωτοβουλίες σταθεροποίησης των δεικτών της πραγματικής οικονομίας κινούνται σε θεωρητικό επίπεδο, ενώ οι επενδύσεις δεν είναι δυνατό να ευοδωθούν εφόσον η παρούσα κυβέρνηση δεν τις πιστεύει και δεν έχει δημιουργήσει το κατάλληλο περιβάλλον για την προσέλκυση επενδυτών, επιλύοντας ζητήματα τα οποία σχετίζονται με τη διαφάνεια και τον περιορισμό της γραφειοκρατίας. Στα θέματα της καθημερινότητας, η δημόσια ασφάλεια αποτελεί ζητούμενο με την εγκληματικότητα να αυξάνεται, η Υγεία και η Παιδεία εξακολουθούν να υποχρηματοδοτούνται και το δημόσιο να ταλαιπωρεί τους πολίτες.
Σε ό,τι αφορά στο προσφυγικό, η υποδοχή και η φιλοξενία ξεριζωμένων συνανθρώπων μας σε κέντρα – κολαστήρια (παρά το γεγονός ότι έχουν δαπανηθεί δεκάδες δισεκατομμύρια ευρώ από την Ευρωπαϊκή Ενωση για τη σωστή διαχείριση το σύνθετου αυτού προβλήματος), πληγώνουν τη διεθνή εικόνα της χώρας και εγείρουν πλήθος ερωτημάτων για τα ανθρωπιστικά αντανακλαστικά της κυβέρνησης, η οποία υποτίθεται ότι έχει στο επίκεντρο της πολιτικής της τον άνθρωπο.
Πρόκειται για την ίδια κυβέρνηση που, ενώ έχει την ευθύνη για τη διοίκηση μιας χώρας με τεράστια προβλήματα, εγκλωβίστηκε τους τελευταίους μήνες σε ένα πολιτικό αλισβερίσι για την επιβίωσή της, ενώ ο επικεφαλής της είχε αναγάγει σε ζήτημα ύψιστης σημασίας για τον τόπο την επικύρωση της συμφωνίας των Πρεσπών. Λειτουργώντας όπως ένας πολιτικός ηγέτης που εθελοτυφλεί μπροστά στα πραγματικά προβλήματα της χώρας του, βάζει εδώ και μήνες σε δεύτερη μοίρα μια σειρά από προτεραιότητες, οι οποίες αποτελούν για τους πολίτες κυρίαρχα ζητήματα.
Προφανώς ο κ. Τσίπρας συνειδητοποίησε ότι το αφήγημα για την ολοκλήρωση των μνημονίων και την επανεκκίνηση της οικονομίας δεν μπορεί να του χαρίσει την επανεκλογή του. Πιθανότατα διαπίστωσε ότι η απολεσθείσα αξιοπιστία της κυβέρνησής του δεν είναι δυνατόν να αποκατασταθεί, από τη στιγμή που διέψευσε πανηγυρικά τις προσδοκίες των πολιτών για απαλλαγή από τα προγράμματα δημοσιονομικής προσαρμογής και επιστροφής της κοινωνίας στην προ μνημονίων κανονικότητα. Για αυτό έριξε το βάρος των προσπαθειών του στην επικύρωση της συμφωνίας των Πρεσπών, θεωρώντας ότι η επίλυση (με τρόπο εθνικά επιζήμιο για την Ελλάδα) του Μακεδονικού θα του εξασφαλίσει στην ιστορία τη θέση του αποφασιστικού ηγέτη, ο οποίος «τόλμησε» να λύσει ένα πρόβλημα που οι προκάτοχοί του αδυνατούσαν να επιλύσουν.
Με τον ΣΥΡΙΖΑ οι λέξεις έχουν χάσει το νόημά τους. Από το «σκίσιμο των μνημονίων» φτάσαμε στη ψήφιση ενός ακόμη. Η τρόικα έγινε «θεσμοί» και οι κατασχέσεις τραπεζικών λογαριασμών «αφαίρεση χρημάτων», όπως είχε πει το 2017 ο βουλευτής Δωδεκανήσου Δημήτρης Γάκης. Οι υποσχέσεις για επίλυση του ασφαλιστικού οδήγησαν στο νομοθετικό τερατούργημα Κατρούγκαλου, η ανεργία υποχώρησε κατά επτά ποσοστιαίες μονάδες, αφού όμως οι μισθοί κατρακύλησαν στα 300 ευρώ και οι ελαστικές μορφές απασχόλησης κυριάρχησαν στην αγορά εργασίας, ενώ οι μόνιμες προσλήψεις στην Παιδεία θα γίνουν με όρους ανακύκλωσης της ανεργίας και εμπορίου ελπίδας των αναπληρωτών.
Ετσι και στο Μακεδονικό η εκχώρηση εθνικών δικαιωμάτων παρουσιάζεται από τον ΣΥΡΙΖΑ σαν μια έντιμη συμφωνία που αφενός διασφαλίζει και τα δύο μέρη και αφετέρου μετατρέπει τη χώρα μας σε εγγυητή της ειρήνης και της ασφάλειας στα Βαλκάνια. Ο τρίτος πιο δυστυχισμένος λαός της Ευρωπαϊκής Ενωσης ουδέποτε έδωσε την έγκρισή του για τη συγκεκριμένη συμφωνία. Ουδέποτε ελήφθησαν υπόψη οι αντιδράσεις εκατοντάδων χιλιάδων συμπολιτών μας στα συλλαλητήρια που προηγήθηκαν, ουδέποτε εκτιμηθήκαν όπως θα έπρεπε τα αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων, οι οποίες διενεργήθηκαν τον τελευταίο χρόνο, προκειμένου να σφυγμομετρηθεί η κοινή γνώμη ως προς το συγκεκριμένο θέμα.
Ο τρίτος πιο δυστυχισμένος λαός της Ευρωπαϊκής Ενωσης θα εξακολουθήσει και μετά την ολοκλήρωση των κοινοβουλευτικών διαδικασιών για την κύρωση της συμφωνίας των Πρεσπών να αντιμετωπίζει τα ίδια προβλήματα που τον ταλάνιζαν και πριν από ένα χρόνο, που η κυβέρνηση άνοιξε το Μακεδονικό. Η μόνη διαφορά είναι πως πλέον έρχεται να προστεθεί στην ανεργία, τη φτώχεια, τις κοινωνικές αδικίες και τις εκρηκτικές ελλείψεις στην Υγεία και την Παιδεία μια ντροπιαστική συμφωνία που ανοίγει την όρεξη για αμφισβητήσεις στους επικίνδυνους γείτονες της χώρας μας και καθιστά τον ελληνικό λαό δέσμιο μιας μη αναστρέψιμης κατάστασης.
Το πολιτικό ταλέντο του κ. Τσίπρα εξαντλείται δυστυχώς στην προσπάθεια επιβίωσής του όταν επικρατούν εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες, όπως αυτές που προηγήθηκαν μετά την αποχώρηση Καμμένου από την κυβέρνηση και όχι στην αναζήτηση λύσεων για τα προβλήματα των πολιτών και στην υλοποίηση μέτρων που θα βελτιώσουν την καθημερινότητά τους.
Το χειρότερο για τον τρίτο πιο δυστυχισμένο λαό της Ε.Ε. είναι πως οι ερχόμενες εθνικές εκλογές ελάχιστα μπορούν να συμβάλουν στην αλλαγή αυτής της κατάστασης, καθώς τα όσα έχει αποδεχτεί η απερχόμενη κυβέρνηση στον τομέα της οικονομίας διαμορφώνουν ένα εξαιρετικά δυσμενές περιβάλλον χωρίς ιδιαίτερα περιθώρια βελτιωτικών παρεμβάσεων, ενώ τα όσα έχουν ψηφιστεί στη Βουλή για το Μακεδονικό δεν είναι δυνατό να ανατραπούν όσο και αν το επιθυμεί η αντιπολίτευση, που μάλλον αισθάνεται ικανοποίηση, καθώς δεν έσκασε στα δικά της χέρια μια εθνική «βόμβα».
