Η χώρα μας πληρώνει το τίμημα των βιαστικών επιλογών του πρωθυπουργού να κλείσει το θέμα της ονομασίας των Σκοπίων, έτσι ώστε να ολοκληρωθεί η μνημονιακή μας περιπέτεια χωρίς δυσάρεστα απρόοπτα, τα οποία θα έπλητταν ανεπανόρθωτα το κοινωνικό πρόσωπο που θέλει να παρουσιάσει ο ΣΥΡΙΖΑ. Η αντιπολίτευση κατηγόρησε τον κ. Τσίπρα ότι έλαβε σαν αντάλλαγμα για την υπογραφή του στη συμφωνία των Πρεσπών τη μη εφαρμογή του μέτρου για νέες μειώσεις στις συντάξεις.
Αυτή η κατηγορία προφανώς δεν μπορεί να αποδειχθεί και όσοι τη χρησιμοποιούν στον πολιτικό λόγο θεωρούν δεδομένο ότι ο επικεφαλής της ελληνικής κυβέρνησης δέχτηκε να συνυπογράψει μια συμφωνία με την οποία διαφωνεί η πλειονότητα των πολιτών προκειμένου να αποκομίσει πολιτικά οφέλη.
Αυτή η νοσηρή επιχειρηματολογία έρχεται να προστεθεί στο κλίμα ακραίας πολιτικής πόλωσης που κυριαρχεί τις τελευταίες ημέρες, με αφορμή τις εξελίξεις τις οποίες πυροδότησε η αποχώρηση του Πάνου Καμμένου από την κυβέρνηση. Στη συζήτηση που έγινε στη Βουλή οι τόνοι όπως αναμενόταν ήταν κάτι παραπάνω από οξείς, οι χαρακτηρισμοί περί αποστατών από πλευράς αντιπολίτευσης κυριάρχησαν και ο ίδιος ο πρωθυπουργός δεν δίστασε να επιτεθεί στον αρχηγό της ΝΔ, χρησιμοποιώντας την άθλια τακτική της οικογενειακής ευθύνης.
Ελάχιστοι εξεπλάγησαν από αυτό το κλίμα, καθώς όσα προηγήθηκαν από το καλοκαίρι και μετά προετοίμασαν το έδαφος για την απόλυτη απαξίωση του πολιτικού διαλόγου και την καλλιέργεια εμφυλιοπολεμικών συνθηκών που ευνοούν όσους αντιλαμβάνονται ότι ο χρόνος τους στην εξουσία εξαντλείται και πως η κοινωνία, παρά τα «δωράκια» που της μοιράζουν κατά διαστήματα, τους έχει καταδικάσει στην πολιτική της συνείδηση.
Το χειρότερο όλων είναι πως αυτή η αδιέξοδη αντιπαράθεση βάζει στο περιθώριο τα πραγματικά προβλήματα της χώρας και πλήττει ακόμη περισσότερο την εικόνα του πολιτικού μας προσωπικού. Οι ψηφοφόροι και κυρίως οι νέοι, που παρακολουθούν τα τεκταινόμενα και δεν έχουν αποστρέψει οριστικά και αμετάκλητα το βλέμμα τους από τις πολιτικές εξελίξεις, αισθάνονται απογοήτευση και πικρία για όσα συμβαίνουν. Πολλοί από εκείνους αισθάνονται δικαιωμένοι που εδώ και καιρό γύρισαν την πλάτη στην πολιτική και τους πολιτικούς, θεωρώντας ότι δεν είναι δυνατόν να εμπνεύσουν εμπιστοσύνη για το μέλλον στελέχη τα οποία από το πρωί μέχρι το βράδυ ανταλλάσσουν βαριές κατηγορίες, ακόμη και σε προσωπικό ή οικογενειακό επίπεδο, τη στιγμή που η χώρα βρίσκεται σε ένα επικίνδυνο μεταίχμιο.
Περισσότερο δικαιωμένοι νιώθουν όσοι μετά τη έναρξη των μνημονίων διαπίστωσαν ότι όλες ανεξαιρέτως οι κυβερνήσεις, οι οποίες εξελέγησαν από το 2010 και μετά, αναλώθηκαν σε ανούσιες κόντρες με τις αντίστοιχες αντιπολιτεύσεις όχι για το πώς η χώρα θα ανακτήσει τον αναπτυξιακό της βηματισμό, αλλά για το πώς θα διαχειριστούν τη μνημονιακή μιζέρια, λειτουργώντας χωρίς πρόγραμμα και εφαρμόζοντας τις επιταγές των δανειστών.
