Του Γιώργου Λαμπράκη
Η φτώχεια και η εξαθλίωση χιλιάδων συνανθρώπων μας εξακολουθούν να αποτελούν αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα στη μεταμνημονιακή Ελλάδα, παρά τις κυβερνητικές προσπάθειες να εμφανιστεί μια εντελώς διαφορετική εικόνα. Μια εικόνα που βολεύει επικοινωνιακά τον πρωθυπουργό, αλλά δυστυχώς για τον ίδιο και τον περίγυρό του δεν έχει καμία σχέση με τον καθημερινό εφιάλτη που βιώνουν χιλιάδες αναξιοπαθούντες συνάνθρωποί μας.
Οι εθελοντικές προσπάθειες που αναπτύχτηκαν πριν από έξι χρόνια, με σκοπό να καλυφτούν άμεσες ανάγκες οικογενειών, οι οποιες κινδύνευαν ακόμη και να λιμοκτονήσουν, αποτελούν αδιάψευστο μάρτυρα για το αν έχουν πάψει να υφίστανται αυτές οι ακραίες περιπτώσεις φτώχειας. Οι κοινωνικές δομές των Δήμων και της Εκκλησίας συνεχίζουν να ενισχύουν με τρόφιμα και είδη ρουχισμού χιλιάδες οικογένειες, οι οποίες αγγίζουν τα όρια της απόλυτης εξαθλίωσης.
Δομές εθελοντών όπως το Στέκι Αλληλεγγύης για Ολους στη Νέα Ιωνία, που δημιουργήθηκε το 2012, όταν άρχισε να κορυφώνεται η ανθρωπιστική κρίση στη χώρα μας, εξακολουθούν να στηρίζουν κάθε εβδομάδα δεκάδες οικογένειες με τρόφιμα και άλλα είδη πρώτης ανάγκης. Χιλιάδες είναι επίσης οι δικαιούχοι του εισοδήματος κοινωνικής αλληλεγγύης, που κάθε μήνα πιστώνεται στους τραπεζικούς τους λογαριασμούς ένα συγκεκριμένο ποσό προκειμένου να καλυφτούν βασικές τους ανάγκες.
Το γεγονός ότι η οικονομική κατάσταση στην Ελλάδα συνεχίζει να καθιστά απαραίτητες ανάλογες δομές και πρωτοβουλίες εθελοντών, αποδεικνύει ότι απέχουμε ακόμη πολύ από την ημέρα που οι αναξιοπαθούντες συνάνθρωποί μας θα πάψουν να μετριούνται σε δεκάδες χιλιάδες. Οτι υπάρχει ακόμη μακρύς και δύσβατος δρόμος μέχρι να φτάσουμε στο προ μνημονίων σημείο με τον μονοψήφιο αριθμό ανέργων και τον περιορισμένο αριθμό των συμπολιτών μας που αδυνατούν να καλύψουν άμεσες ανάγκες τους, όπως η καθημερινή διατροφή.
Οι κυβερνώντες, αγνοώντας αυτά τα δεδομένα ή αδιαφορώντας για την ύπαρξή τους, επιμένουν ότι τα χειρότερα πέρασαν και πως μετά τον Αύγουστο και τον τερματισμό των προγραμμάτων οικονομικής προσαρμογής, η Ελλάδα αρχίζει και ανακάμπτει κοινωνικά και οικονομικά. Αν τα στελέχη της κυβέρνησης αφιέρωναν ουσιαστικά τον μισό χρόνο που σπαταλούν καθημερινά στην εξυπηρέτηση αυτού του αφηγήματος, οι χιλιάδες των απελπισμένων συνανθρώπων μας θα είχαν περιοριστεί σημαντικά και ίσως είχε πάψει να υφίσταται η αναγκαιότητα δομών, οι οποίες αφενός προσφέρουν καθημερινά πολύτιμες κοινωνικές υπηρεσίες και αφετέρου λειτουργούν ως αδιάψευστος μάρτυρας της οδυνηρής πραγματικότητας, που βιώνει μια μεγάλη μερίδα της κοινωνίας, παρά το γεγονός ότι τα μνημόνια τελείωσαν πριν από 100 ήμερες.
Αυτή η πραγματικότητα, μαζί με τις συνθήκες φορολογικού στραγγαλισμού των πολιτών και οικονομικής ασφυξίας στον ιδιωτικό τομέα, θα συνεχίσουν να υπενθυμίζουν σε όλους τις οδυνηρές συνέπειες των μνημονίων που εφάρμοσαν οι κυβερνήσεις της τελευταίας οκταετίας. Ολα τα υπόλοιπα για «έξοδο από το τούνελ και επιστροφή στην ανάπτυξη» είναι για λαϊκή κατανάλωση.
