Η πρώτη 24ωρη απεργία της ΓΣΕΕ μετά την έξοδο της χώρας από τα προγράμματα οικονομικής προσαρμογής καταγράφεται ως η πιο υποτονική ίσως κινητοποίηση των εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα, από τότε που ξεκίνησε η μνημονιακή περιπέτεια της Ελλάδας. Τα απογοητευτικά ποσοστά συμμετοχής των εργαζομένων, ακόμη και σε μεγάλα εργοστάσια, που τα τελευταία χρόνια το απεργιακό μπλακ άουτ ήταν δεδομένο, επιβεβαιώνει την αποτυχία της χθεσινής κινητοποίησης. Με αυτό τον τρόπο είναι αδύνατο να ανακληθούν τα μέτρα που έχουν οδηγήσει σε πλήρη κατάρρευση το καθεστώς εργασιακών σχέσεων στον ιδιωτικό τομέα.
Ξεκινώντας από τις αποδοχές των εργαζομένων και φτάνοντας στα ωράρια και τις γενικότερες συνθήκες απασχόλησης σε εργοστάσια και επιχειρήσεις, η κατάσταση μετά από τρία μνημόνια μόνο ως απελπιστική μπορεί να περιγραφεί. Η μη αναστρέψιμη απροθυμία των ίδιων των εργαζομένων να μετάσχουν σε απεργιακές κινητοποιήσεις, χάνοντας το πενιχρό ημερομίσθιο των 20 και 25 ευρώ, αποτελεί πλέον ανυπέρβλητο εμπόδιο για τους συνδικαλιστές, που από τη μια οργανώνουν με προχειρότητα απεργίες για μείζονα θέματα, όπως η ανατροπή των υφιστάμενων συνθηκών εργασίας και από την άλλη βλέπουν τους συναδέλφους τους να λάμπουν διά της απουσίας τους από αυτές τις κινητοποιήσεις, γυρνώντας την πλάτη στο συνδικαλιστικό κίνημα.
Εχει γραφεί κατ’ επανάληψη ότι η κύρια ευθύνη για αυτή την εικόνα διάλυσης βαρύνει τους ίδιους τους συνδικαλιστές, που με τη γενικότερη στάση τους τα προηγούμενα χρόνια απαξίωσαν τον χώρο και ανάγκασαν μια μεγάλη πλειονότητα εργαζομένων να αποστρέψει το βλέμμα της από την προσπάθεια αγωνιστικής διεκδίκησης αιτημάτων ή τη διατήρηση κεκτημένων. Πλέον όμως πρέπει να συζητήσουμε ουσιαστικά το ζήτημα της ατομικής ευθύνης. Τον τρόπο δηλαδή που ο καθένας επιλέγει να αντιδράσει στα δεινά των μνημονιακών πολιτικών.
Η απάθεια, η αδιαφορία και η άρνηση για συμμετοχή σε απεργιακές κινητοποιήσεις είτε γιατί δεν υπάρχει η πίστη ότι μπορεί να αλλάξει κάτι, είτε γιατί δεν υπάρχει εμπιστοσύνη στο συνδικαλιστικό κίνημα, πρέπει να σταματήσουν να λειτουργούν σαν άλλοθι για τη στάση του εργατικού κινήματος και τις αλλεπάλληλες αποτυχημένες απόπειρες διοργάνωσης απεργιακών κινητοποιήσεων που έχουν καταγραφεί το τελευταίο διάστημα.
Υπό αυτό το πρίσμα δεν υπάρχει λόγος πλέον να διοργανώνονται κινητοποιήσεις, θα σκεφτεί κάποιος που παρακολουθεί τις εξελίξεις και συνεκτιμά τον ρόλο των συνδικαλιστικών οργανώσεων και τη στάση των εργαζομένων. Αυτή η επικίνδυνη λογική λειτουργεί υπέρ του πολιτικού συστήματος που ψήφισε το σύνολο των αντεργατικών νόμων. Εφόσον δεν υπάρχουν πλέον η παραμικρή αντίσταση και αντίδραση, ο δρόμος για την πλήρη κατάρρευση των εργασιακών σχέσεων και τη διατήρηση των εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα υπό καθεστώς εργασιακού μεσαίωνα παραμένει διάπλατα ανοιχτός. Εφόσον οι ίδιοι οι εργαζόμενοι δεν αντιδρούν, οι εργοδότες και οι κυβερνήσεις που νομοθετούν υπέρ τους μπορούν να συνεχίσουν ανεμπόδιστοι τον σχεδιασμό τους για τη δημιουργία συνθηκών ολοκληρωτικής εξαθλίωσης των εργαζομένων.
