Στη χθεσινή 24ωρη απεργία της ΑΔΕΔΥ αποτυπώνεται με τον πλέον χαρακτηριστικό τρόπο η απογοητευτική εικόνα του συνδικαλιστικού κινήματος στη χώρα μας, καθώς βεβαίως και η αντίστοιχη εικόνα για τη στάση των εργαζομένων που όσο περνούν τα χρόνια και αυξάνουν τα αντεργατικά μέτρα τόσο εγκαταλείπουν την προσπάθεια αντίδρασης και υπεράσπισης των δικών τους κατακτήσεων. Οι λιγοστοί συνδικαλιστές που συγκεντρώθηκαν χθες το πρωί έξω από το κτίριο του ΕΦΚΑ Βόλου και οι απειροελάχιστοι δημόσιοι υπάλληλοι που μετείχαν στην 24ωρη απεργία της ΑΔΕΔΥ, αποτελούν μια συνηθισμένη εικόνα σε ό,τι αφορά στις κινητοποιήσεις των τριτοβάθμιων συνδικαλιστικών οργανώσεων.
Ιδίως στον δημόσιο τομέα η κατάσταση με τη συμμετοχή στις οργανωμένες υποτίθεται απεργιακές κινητοποιήσεις έχει φτάσει τα τελευταία χρόνια στο μη περαιτέρω. Η συντριπτική πλειονότητα των απεργιών που έχουν πραγματοποιηθεί από το 2015 μέχρι σήμερα, προγραμματίστηκε και εξαγγέλθηκε για την τιμή των όπλων. Οι κορυφαίοι συνδικαλιστές που έχουν την ευθύνη διοίκησης των τριτοβάθμιων οργάνων στον χώρο των δημοσίων υπαλλήλων, αποφασίζουν 24ωρες απεργιακές κινητοποιήσεις χωρίς να υπάρχει η παραμικρή προετοιμασία για την επιτυχία τους.
Απλά προσδιορίζουν το διεκδικητικό πλαίσιο της απεργίας, τυπώνουν τις αφίσες και ανακοινώνουν στα δευτεροβάθμια όργανά τους, ανά τη χώρα, την ημερομηνία πραγματοποίησης της κινητοποίησης. Καμία επαφή με τη βάση των εργαζομένων, καμία προετοιμασία έτσι ώστε να διασφαλιστεί ότι η απεργία δεν θα καταλήξει σε φιάσκο, καμία προσπάθεια αναζήτησης των αιτιών για τις αποτυχημένες απεργιακές απόπειρες των τελευταίων ετών.
Σε ό,τι αφορά στους απλούς εργαζόμενους, μετά την ανάληψη της διακυβέρνησης της χώρας από τη συγκυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ, η παραίτησή τους από οποιαδήποτε διεκδίκηση και η απροθυμία τους να λάβουν μέρος σε όλες σχεδόν τις απεργιακές κινητοποιήσεις που διοργανώθηκαν την τελευταία τετραετία, σημάδεψαν την όποια προσπάθεια έγινε από τους συνδικαλιστικούς εκπροσώπους του κλάδου να παρθούν πίσω οι μνημονιακοί νόμοι με την πληθώρα των αντεργατικών μέτρων. Στη χθεσινή για παράδειγμα απεργία της ΑΔΕΔΥ, το θέμα της αποκατάστασης των αποδοχών στο δημόσιο που «ψαλιδίστηκαν» κατά 40%, από την ημέρα που ξεκίνησε η μνημονιακή περιπέτεια της Ελλάδας, ήταν στην προμετωπίδα του διεκδικητικού πλαισίου.
Από τον επόμενο χρόνο που θα μειωθεί το αφορολόγητο όριο κατά 3.000 ευρώ οι εναπομείνασες αποδοχές και των δημοσίων υπαλλήλων θα περικοπούν ακόμη περισσότερο. Κι όμως τα μέλη της ΑΔΕΔΥ προτίμησαν να μη χάσουν το χθεσινό μεροκάματο, παρά να απεργήσουν ενάντια σε ένα μέτρο που από το 2019 θα μειώσει τις μηνιαίες αποδοχές τους όσο είναι το μέσο ημερομίσθιο στον δημόσιο τομέα.
Μεγάλο μερίδιο ευθύνης για το γεγονός ότι παραμένουν απρόθυμοι οι δημόσιοι υπάλληλοι φέρουν σαφώς οι συνδικαλιστικοί τους εκπρόσωποι που πρέπει πλέον να αναζητήσουν άλλους τρόπους αγωνιστικής διεκδίκησης. Με το υφιστάμενο διεκδικητικό πλαίσιο η νυν κυβέρνηση, αλλά και όποια τη διαδεχτεί δεν πρόκειται ποτέ να αισθανθεί πίεση ώστε να αλλάξει ρότα.
