Την εικόνα μιας κοινωνίας που μόλις και μετά βίας τα φέρνει βόλτα, που αδυνατεί να αποταμιεύσει και παραμένει ιδιαίτερα απογοητευμένη για το μέλλον, καταγράφει μια ακόμη έρευνα στη μεταμνημονιακή Ελλάδα. Η πρόσφατη έρευνα του Ινστιτούτου Οικονομικών και Βιομηχανικών Ερευνών, αποτυπώνει αυτό που οι πάντες αντιλαμβάνονται στη χώρα μας: ότι δηλαδή μπορεί να ολοκληρώθηκαν τα προγράμματα εποπτείας της ελληνικής οικονομίας, ότι μπορεί να μειώθηκε η ανεργία και να καταγράφονται χαμηλά έστω ποσοστά ανάπτυξης, ωστόσο στην καθημερινότητα τους οι πολίτες εξακολουθούν να βιώνουν τις οδυνηρές επιπτώσεις της πενταετούς μνημονιακής κρίσης.
Για πολλά ακόμη χρόνια αυτές οι επιπτώσεις θα στοιχειώνουν τα όνειρα και τις προσδοκίες των πολιτών, με την κυβέρνηση να εξακολουθεί να κλείνει τα μάτια και τα αυτιά της στη σκληρή πραγματικότητα, η οποία αποτυπώνεται στις κατά καιρούς έρευνες ή τις μετρήσεις της κοινής γνώμης για τις προοπτικές βελτίωσης της κατάστασης, μετά το τέλος των προγραμμάτων στήριξης της ελληνικής οικονομίας.
Οι διαρθρωτικές αλλαγές που έπρεπε να έχουν ψηφιστεί από την νομοθετική εξουσία και να υλοποιούνται έτσι ώστε να τονωθεί η ανταγωνιστικότητα και να έρθουν επενδύσεις, από τις οποίες θα προκύψουν υγιείς θέσεις εργασίας, καρκινοβατούν. Το πολιτικό σύστημα εξακολουθεί να τρώει τις σάρκες του και να διαγκωνίζεται για τον τίτλο του μεγαλύτερου λαϊκιστή και δημαγωγού.
Τις συνέπειες του λαϊκισμού και της δημαγωγίας πληρώνει σήμερα η ρημαγμένη από τα μνημόνια Ελλάδα. Τις υποσχέσεις που ποτέ δεν εκπληρώθηκαν και τη στείρα αντιπολίτευση που ποτέ δεν σταμάτησε να ασκείται. Ακόμη και όταν η χώρα έφτασε το χείλος της καταστροφής οι πολιτικές δυνάμεις που σήμερα ασκούν εξουσία, συνέχισαν να κοροϊδεύουν τον κόσμο, πλασάροντας ψεύτικα οράματα σαν ρεαλιστικές επιλογές και εμφανίζοντας τις ψευδαισθήσεις τους για επιστροφή στην προ μνημονίων οικονομική κατάσταση της χώρας σαν μια απολύτως εφικτή δυνατότητα.
Οι δε αντιπολιτευόμενοι που σήμερα ζητούν επίμονα εκλογές, όταν είχαν την ευθύνη διακυβέρνησης της χώρας έκαναν με την κυβερνητική στρατηγική τους ότι περνούσε από το χέρι τους για να ενισχύσουν το οπλοστάσιο των επιχειρημάτων των λαϊκιστών, διασφαλίζοντας έτσι την άνοδο τους στην εξουσία.
Οκτώ χρόνια μετά την έναρξη της μνημονιακής περιπέτειας της Ελλάδας και σχεδόν τρεις μήνες μετά την έξοδο της από τα προγράμματα επιτήρησης, η καθημερινότητα των πολιτών παραμένει ίδια και απαράλλακτη. Φτώχεια, ύφεση, απογοήτευση και απελπισία βασανίζουν τη συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας, τη στιγμή που το πολιτικό σύστημα παραμένει αμετανόητο και επιμένει να αρνείται να μάθει από τα λάθη του.
Στο μεταξύ οι πολίτες παραμένουν δέσμιοι των πολιτικών επιλογών που έκανε το πολιτικό προσωπικό, που οι ίδιοι επέλεξαν. Το μόνο που αλλάζει είναι οι φορείς που συχνά πυκνά διενεργούν έρευνες για την κατάσταση στην κοινωνία. Έρευνες τις οποίες λαμβάνουν υπόψη μόνο οι ειδικοί επί της στατιστικής.
