Η ώρα να βρεθεί αντιμέτωπος με το τίμημα των επιλογών του έφτασε για τον πρωθυπουργό, που μετά τη συνάντηση Καμμένου με τον Αμερικανό ομόλογό του καλείται πλέον να λάβει τις οριστικές του αποφάσεις για μια έτσι κι αλλιώς προβληματική πολιτική σχέση. Είναι κάτι παραπάνω από προφανές ότι ο υπουργός Εθνικής Αμυνας έχει τη δική του ατζέντα και στην προσπάθειά του να επιβιώσει πολιτικά δεν θα διστάσει να διαταράξει απλώς τις ευαίσθητες κυβερνητικές ισορροπίες, αλλά ακόμη και τις διπλωματικές σχέσεις της χώρας μας με κράτη όπως η Ρωσία, με την οποία επιχειρείται επαναπροσέγγιση, μετά τις απελάσεις Ρώσων διπλωματών το περασμένο καλοκαίρι και τις διαρροές για ρωσική εμπλοκή στο Σκοπιανό.
Ηδη τα φιλοκυβερνητικά ΜΜΕ μετέφεραν στην κοινή γνώμη την έντονη δυσφορία του Μεγάρου Μαξίμου για τον Πάνο Καμμένο, μέσα από πρωτοσέλιδα, με τα οποία αποδοκιμάζεται ξεκάθαρα ο απρόβλεπτος κυβερνητικός εταίρος. Ο μέχρι πρότινος στενός συνοδοιπόρος του Αλέξη Τσίπρα στην προσπάθεια να σταθεί στα πόδια της η χώρα μετά την έξοδο από τα μνημόνια, τείνει να μετατραπεί σε πολιτικό βαρίδι για τον πρωθυπουργό. Η αρχική αμηχανία που προκάλεσαν στο κυβερνητικό επιτελείο οι προτάσεις Καμμένου για το Μακεδονικό, καθώς επίσης και για τη δημιουργία τριών επιπλέον αμερικανικών βάσεων στην ελληνική επικράτεια, θα δώσει γρήγορα τη θέση της στην ξεκάθαρη αποδοκιμασία των επιλογών του υπουργού Εθνικής Αμυνας.
Σε μια κανονική κυβέρνηση ο πρωθυπουργός θα τον είχε καρατομήσει, προτού επιβιβαστεί στο υπουργικό αεροσκάφος για να επιστρέψει στην Ελλάδα. Βέβαια, σε μια κανονική κυβέρνηση ο πρωθυπουργός δεν θα ανεχόταν τα τερτίπια και τα καπρίτσια κανενός υπουργού του με προσωπική πολιτική ατζέντα. Σε μια κανονική κυβέρνηση, ένα αριστερό – υποτίθεται – κόμμα δεν θα συνεργαζόταν με έναν πολιτικό φορέα, με τον οποίο δεν έχει την παραμικρή πολιτική, ιδεολογική και προγραμματική ταύτιση. Η σύμπραξή τους το 2015 έγινε καθαρά για μικροπολιτικούς λόγους, ενώ η μετέπειτα συνύπαρξή τους υπαγορεύτηκε από την κοινή λατρεία τους για τα θέλγητρα της εξουσίας.
Πλέον πλησιάζει η ώρα των εκλογών και η κάθε πλευρά προσπαθεί να απαλλαγεί από την άλλη. Στον μεν ΣΥΡΙΖΑ αναζητούν συμμάχους για να επιβιώσουν μέχρι το ερχόμενο φθινόπωρο, ενώ στους ΑΝΕΛ τα εναπομείναντα κοινοβουλευτικά στελέχη αναζητούν τρόπους ώστε να μην αφανιστούν από τον πολιτικό χάρτη. Οι τρόποι για να πετύχουν αυτό τον στόχο (που με δεδομένα τα αποτελέσματα όλων των τελευταίων δημοσκοπήσεων είναι απίθανο να επιτευχτεί), μπορεί να περιλαμβάνουν δημαγωγικές κραυγές υπέρ των εθνικών συμφερόντων, ανεύθυνες προτάσεις για τη δημιουργία βάσεων στη χώρα μας με άγνωστα ανταλλάγματα, καθώς και επικίνδυνους διπλωματικούς χειρισμούς σε μια γωνιά του πλανήτη, όπου οι γεωπολιτικές ισορροπίες είναι ευαίσθητες και τα οικονομικά συμφέροντα τεράστια.
