Είναι πραγματικά ακατανόητη η ένταση αυτής της ανελέητης πολιτικής σύγκρουσης, από τη στιγμή μάλιστα που οι επόμενες βουλευτικές εκλογές δεν θα αργήσουν
Η πρόσφατη συμφωνία για τη διευθέτηση του χρέους μπορεί να μην εγγυάται την απομείωση του με όρους που δεν θα συγκρατούν την ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας, ωστόσο αποτελεί ένα πρώτο βήμα ώστε τα δημοσιονομικά της χώρας να αποκτήσουν θετικό πρόσημο, με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται για την οικονομική ανακούφιση των πολιτών και τη βελτίωση της καθημερινότητάς τους. Παράλληλα, η ολοκλήρωση της τρίτης δανειακής σύμβασης στις 20 Αυγούστου, δημιουργεί κάποιες αισιόδοξες προοπτικές για την ιδιωτική οικονομία κυρίως από πλευράς ψυχολογίας, καθώς ημερολογιακή και μόνο λήξη των μνημονίων εκτιμάται ότι μπορεί να τονώσει τη διάθεση των καταναλωτών και να συνεισφέρει στην προσπάθεια ενίσχυσης της αγοράς.
Αντί λοιπόν το πολιτικό προσωπικό να επενδύσει σε αυτά τα δεδομένα και να ομονοήσει στην ανάγκη συναίνεσης, έτσι ώστε να χαραχθεί το αναπτυξιακό σχέδιο για την έξοδο της χώρας από τη βαθιά οικονομική ύφεση της τελευταίας οκταετίας, τροφοδοτεί με τη στάση του ένα κλίμα ακραίας πολιτικής πόλωσης, με την κυβέρνηση και την αξιωματική αντιπολίτευση να ανταλλάσσουν εμπρηστικές ανακοινώσεις και κατηγορίες πρωτοφανούς σκληρότητας.
Το επίπεδο του πολιτικού διαλόγου καταγράφει αυτό το διάστημα ιστορικό χαμηλό, με τις δύο πλευρές να επιμερίζονται το βάρος των ευθυνών που τις αναλογούν γι’ αυτή την επικίνδυνη κλιμάκωση. Η μεν κυβέρνηση, αντιδρώντας πανικόβλητη στον κίνδυνο απώλειας της ισχνής κοινοβουλευτικής της πλειοψηφίας και μπροστά στο ενδεχόμενο πρόωρης προσφυγής στις κάλπες, πυροδοτεί την πολιτική ατμόσφαιρα με μετέωρες καταγγελίες για σχέδιο αποσταθεροποίησης του πολιτεύματος. Η δε αξιωματική αντιπολίτευση, που με αφορμή το Μακεδονικό και τη συμφωνία για το χρέος ανέβασε κατακόρυφα τους τόνους της αντιπαράθεσης, επικεντρώνει τη ρητορική της στην πλήρη αποδόμηση των ΑΝΕΛ, οι οποίοι έχουν μετατραπεί πλέον σε αδύναμο κρίκο της συγκυβέρνησης.
Είναι πραγματικά ακατανόητη η ένταση αυτής της ανελέητης πολιτικής σύγκρουσης, από τη στιγμή μάλιστα που οι επόμενες βουλευτικές εκλογές δεν θα αργήσουν. Είτε το φθινόπωρο του 2019, είτε μαζί με τις Ευρωεκλογές τον ερχόμενο Μάιο, θα στηθούν κάλπες. Εκεί θα λύσουν τις διαφορές τους οι διεκδικητές της εξουσίας, καθώς ο κυρίαρχος λαός θα αποφασίσει για την επόμενη κυβέρνηση του τόπου.
Μέχρι εκείνο το διάστημα, αναρωτιέται ο απλός πολίτης (που δεν προσδοκά σε ρουσφέτια ούτε από τη μια ούτε από την άλλη μεριά), δεν μπορούν να ρίξουν τους τόνους και να εργαστεί η κάθε πλευρά από το δικό της μετερίζι έτσι ώστε να τεθούν πρώτα οι βάσεις για την οικονομική ανασυγκρότηση της χώρας και μετά να κορυφωθεί ο σκυλοκαβγάς για τις καρέκλες; Στον δικό τους πολιτικό μικρόκοσμο, τα στελέχη των ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ και της ΝΔ έχουν την ψευδαίσθηση ότι η κοινωνία, που πασχίζει καθημερινά να επιβιώσει, νοιάζεται για τις δικές τους πολιτικές ανασφάλειες και επηρεάζεται από τις βαρύγδουπες δηλώσεις και καταγγελίες, που συνήθως πέφτουν στο κενό…
