Οι συνέπειες για τους πολίτες θα είναι εξαιρετικά δυσάρεστες, καθώς η ασφυκτική οικονομική κατάσταση την οποία βιώνουν από το 2011 μέχρι σήμερα θα συνεχιστεί, με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει για τους ρυθμούς ανάπτυξης και τους δείκτες της ανεργίας
Στην τελική ευθεία για την έξοδο της χώρας μας από τα μνημόνια και τις δεσμεύσεις των δανειακών συμβάσεων της τελευταίας οκταετίας γίνεται κατανοητό, με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο, ότι το μεγαλύτερο εμπόδιο για την επιστροφή της ελληνικής οικονομίας στην περίφημη κανονικότητα δεν είναι ούτε οι κυβερνητικές παλινωδίες, αναφορικά στην υλοποίηση των σκληρών μέτρων που η κυβέρνηση έχει συμφωνήσει και αποδεχτεί, ούτε οι υποσχέσεις της αντιπολίτευσης ότι μπορεί, εφόσον κερδίσει τις επόμενες βουλευτικές εκλογές, να αλλάξει προς το καλύτερο την καθημερινότητα των πολιτών με συγκεκριμένες πολιτικές επιλογές. Τόσο η κυβέρνηση όσο και η αντιπολίτευση θα παραμείνουν εγκλωβισμένες σε μια διελκυστίνδα ανούσιων διακηρύξεων, εκατέρωθεν, από τη στιγμή που το ζήτημα του χρέους δεν ξεκαθαρίζει.
Οι δανειστές γι’ άλλη μια φορά εμφανίζονται απρόθυμοι ως προς την υλοποίηση των δικών τους δεσμεύσεων, ότι μαζί με την ολοκλήρωση του τρίτου προγράμματος στήριξης της ελληνικής οικονομίας θα διασφαλιστεί η βιωσιμότητα του δημόσιου χρέους, μέσα από μια σειρά μέτρων τα οποία αφενός θα εγγυώνται τη σταδιακή αποκλιμάκωσή του, αφετέρου θα δημιουργούν τις προϋποθέσεις για την πολυπόθητη ανάπτυξη, που είναι και το μεγάλο ζητούμενο για την κοινωνία και την ιδιωτική οικονομία.
Η Ελλάδα βρίσκεται εγκλωβισμένη ανάμεσα στη σκληρή γραμμή της Γερμανίας, που ζητά αυστηρή δημοσιονομική επιτήρηση για αρκετά ακόμη χρόνια, και στη γραμμή του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, που συνδέει άμεσα τη λήψη μέτρων για την ελάφρυνση του χρέους με την πιστή υλοποίηση του προγράμματος διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων. Και στη μια και στην άλλη περίπτωση οι συνέπειες για τους πολίτες θα είναι εξαιρετικά δυσάρεστες, καθώς η ασφυκτική οικονομική κατάσταση την οποία βιώνουν από το 2011 μέχρι σήμερα θα συνεχιστεί, με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει για τους ρυθμούς ανάπτυξης και τους δείκτες της ανεργίας.
Η παρατεινόμενη αβεβαιότητα ως προς το θέμα του χρέους κρατά δέσμια τη χώρα μας και υποθηκεύει το μέλλον των πολιτών. Από την άλλη μεριά δεν επιτρέπει στην κυβέρνηση να ξεκαθαρίσει τη στάση της ως προς το πρόγραμμα, το οποίο έχει κατά νου για τη φορολογική μας ελάφρυνση και την υλοποίηση μέτρων, τα οποία θα ανακουφίσουν εκείνες τις κοινωνικές ομάδες που βρίσκονται με την πλάτη στον τοίχο. Ταυτόχρονα, δεν επιτρέπει και στην αξιωματική αντιπολίτευση να αναπτύξει με σαφήνεια το δικό της μετεκλογικό πρόγραμμα, στο επίκεντρο του οποίου βρίσκεται η μείωση των φόρων και η τόνωση της ιδιωτικής οικονομίας, μέσα από την προσέλκυση επενδύσεων και τη στήριξη της αγοράς.
Τουλάχιστον μέχρι τα τέλη Ιουνίου, οπότε και αναμένεται να ξεκαθαρίσει το τοπίο ως προς τα μέτρα ελάφρυνσης του χρέους και ως προς την παραμονή ή όχι του ΔΝΤ στο ελληνικό πρόγραμμα, με ό,τι και αν ακούσουν οι πολίτες από τη συγκυβέρνηση και από την αξιωματική αντιπολίτευση θα πρέπει να είναι ιδιαίτερα επιφυλακτικοί, καθώς και η μια και η άλλη πλευρά επιχειρηματολογεί για την εικόνα της μεταμνημονιακής Ελλάδας χωρίς να έχει διασφαλιστεί ότι το υπ’ αριθμόν ένα πρόβλημα της χώρας, αυτό του χρέους, έχει μπει σε τροχιά επίλυσης.
Υπό αυτές τις προϋποθέσεις, η άκρατη εκλογολογία που αναπτύσσεται το τελευταίο διάστημα με ευθύνη και των δύο πλευρών (κυβέρνησης και ΝΔ), μόνο κακό κάνει στη γενικότερη προσπάθεια να κλείσει το κεφάλαιο των μέτρων ελάφρυνσης του χρέους. Οι Ευρωπαίοι εταίροι μας και οι εκπρόσωποι του ΔΝΤ, διαβάζοντας τις δημόσιες τοποθετήσεις κυβερνητικών στελεχών και βουλευτών της ΝΔ για τον χρόνο τέλεσης των επόμενων βουλευτικών εκλογών, πείθονται ότι το εγχώριο πολιτικό προσωπικό δεν έχει διδαχτεί τίποτα απολύτως από τα ολέθρια σφάλματα του πρόσφατου παρελθόντος. Αυτά τα σφάλματα οδήγησαν τη χώρα μας στο χείλος της καταστροφής, και τώρα που πλησιάζει η ώρα της εξόδου από την πολυετή μνημονιακή περιπέτεια, παρατηρούν την κυβέρνηση και πολύ περισσότερο την αξιωματική αντιπολίτευση να επιδεικνύουν επιπολαιότητα, βιασύνη και πολιτική ανευθυνότητα στην πιο κρίσιμη συγκυρία.
Το μήνυμα που εκπέμπουν με τη στάση τους ενισχύει την επιχειρηματολογία των δανειστών (και από τις δυο πλευρές του Ατλαντικού), ότι η παραμονή της Ελλάδας σε καθεστώς πολυετούς δημοσιονομικής επιτήρησης είναι απαραίτητη έτσι ώστε να μην επιστρέψει η οικονομία μας στα αδιέξοδα του 2010. Το χειρότερο είναι, ωστόσο, ότι το κλίμα απόλυτης πολιτικής πόλωσης που κυριαρχεί τους τελευταίους μήνες, με ευθύνη και των δύο πλευρών, επιτρέπει στους Ευρωπαίους εταίρους και στους τεχνοκράτες του ΔΝΤ να κρατούν στο περιθώριο των εξελίξεων την ελληνική πλευρά και να αποφασίζουν για το μέλλον της χώρας, ερήμην των διεκδικήσεων και των αναγκών των πολιτών της.
