Αυτό το στρεβλό οικονομικό μοντέλο μπορεί να αλλάξει μόνο με γενναίες πολιτικές αποφάσεις και όχι με ευχολόγια και εκθέσεις ιδεών
Οσο κι αν ο πρωθυπουργός προσπαθεί να πείσει τα στελέχη του κόμματος και της κυβέρνησής του, καθώς και εκείνο το κομμάτι της κοινωνίας που εξακολουθεί να δίνει βαρύτητα στα λεγόμενά του, ότι οι εκλογές θα γίνουν στο τέλος της τετραετίας, τόσο τροφοδοτεί τα σενάρια εκλογολογίας, με τις συνεχείς αναφορές του σε μέτρα και δράσεις που θα ελαφρύνουν τα μνημονιακά βάρη των πολιτών. Μόνο που αυτές οι αναφορές είναι γενικόλογες και ασαφείς, με αποτέλεσμα η κοινωνία να βρίσκεται σε κατάσταση σύγχυσης και η οικονομία να παραμένει σε τέλμα. Από την προ τριετίας «δημιουργική ασάφεια» του Γιάνη Βαρουφάκη φτάσαμε σήμερα στην «προεκλογική ασάφεια» του Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος σε κάθε ευκαιρία καλλιεργεί ψεύτικες προσδοκίες και ψάχνει τρόπους για να μετριάσει την εκλογική πανωλεθρία που τον περιμένει, όταν αποφασίσει να στήσει κάλπες.
Το σχέδιό του για μείωση των φόρων, τόνωση της ανάπτυξης και αύξηση της απασχόλησης δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια ωραία έκθεση ιδεών, που θα μπορούσε να συντάξει ακόμη και ένας πρωτοετής φοιτητής του οικονομικού πανεπιστημίου. Το αυτονόητο μάς λέει ο πρωθυπουργός, όταν επισημαίνει ότι θα έρθουν καλύτερες μέρες, εφόσον υλοποιηθεί το πρόγραμμά του για μείωση της άγριας φορολόγησης, ενίσχυση των αναπτυξιακών ρυθμών της οικονομίας και δημιουργία νέων θέσεων εργασίας.
Πώς θα καταφέρει αυτό το μικρό θαύμα, δεν εξηγεί με σαφήνεια και ειλικρίνεια στους πολίτες. Πώς θα χαλαρώσει, δηλαδή, από τον λαιμό των φορολογουμένων τη θηλιά που τους έχει περάσει μέσω της αύξησης μιας σειράς έμμεσων και άμεσων φόρων. Αυτή η θηλιά θα σφίξει ακόμη περισσότερο από τον Ιανουάριο του 2020, όταν μειωθεί περαιτέρω το αφορολόγητο όριο. Αυτή η θηλιά έχει γίνει αφόρητη αυτό το διάστημα, που οι τιμές των καυσίμων αυξάνονται σε καθημερινή σχεδόν βάση και ο ειδικός φόρος κατανάλωσης κρατά στα ύψη την αμόλυβδη βενζίνη και το πετρέλαιο κίνησης. Ο αρμόδιος υπουργός ξεκαθάρισε ότι δεν υπάρχει λόγος να μειωθούν οι φόροι στα καύσιμα, έτσι ώστε να ελαφρυνθούν οι πολίτες. Αυτό είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα των προθέσεων της κυβέρνησης στο θέμα της μείωσης των φόρων.
Πάμε τώρα στο θέμα της ανάπτυξης, η οποία μπορεί να έρθει μόνο μέσω της στήριξης του ιδιωτικού τομέα και της αγοράς. Ποιος, αλήθεια, πιστεύει ότι έχει σχέδιο για την τόνωση της αγοράς μια κυβέρνηση που άφησε στη μοίρα της την ιδιωτική οικονομία, που δεν νομοθέτησε για την απλούστευση της γραφειοκρατίας και τη διευκόλυνση των επενδύσεων, ενώ την ίδια στιγμή επέβαλε εξοντωτικούς φόρους και ληστρικές ασφαλιστικές εισφορές; Οι συγκυβερνώντες ήταν και παραμένουν αμετανόητοι κρατικιστές, οι οποίοι αρέσκονται στην υλοποίηση πολιτικών για την ενίσχυση του δημοσίου και τη δημιουργία ενός πανίσχυρου κομματικού στρατού, ο οποίος θα διευκολύνει την παραμονή τους στην εξουσία, ενώ σε περίπτωση απώλειάς της, θα διασφαλίσει την ταχεία επάνοδό τους στα κέντρα λήψης των αποφάσεων. Οι ρυθμοί με τους οποίους εξελίσσονται τα προγράμματα επενδύσεων και ιδιωτικοποιήσεων επιβεβαιώνουν τις εκτιμήσεις για τις πραγματικές προθέσεις των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ σε ό,τι αφορά στην ενίσχυση του ιδιωτικού τομέα, που είτε το θέλουν είτε όχι αποτελεί τον μοναδικό δρόμο για την ανάπτυξη.
Σε ό,τι αφορά στο θέμα της απασχόλησης, η κυβέρνηση μπορεί να καμαρώνει ότι επί των ημερών της μειώθηκε η ανεργία κατά επτά ποσοστιαίες μονάδες, αλλά κάνει πως δεν αντιλαμβάνεται τις συνέπειες των νόμων που ψηφίστηκαν τα τελευταία χρόνια για την πλήρη απορρύθμιση της αγοράς εργασίας. Οι ελαστικές μορφές απασχόλησης κυριαρχούν, οι μισθοί έχουν κατρακυλήσει στα επίπεδα των προνοιακών επιδομάτων και το ασφαλιστικό σύστημα παραμένει στην εντατική, καθώς τα έσοδά του είναι ανάλογα των πενιχρών αποδοχών των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα.
Αυτό το στρεβλό οικονομικό μοντέλο μπορεί να αλλάξει μόνο με γενναίες πολιτικές αποφάσεις και όχι με ευχολόγια και εκθέσεις ιδεών. Αυτοί που σήμερα θέτουν τους άξονες πάνω στους οποίους πρέπει να κινηθεί η οικονομία, ώστε να έρθει η πολυπόθητη ανάπτυξη, δεν πιστεύουν σε όσα διακηρύττουν. Σαράντα μήνες που βρίσκονται στην εξουσία δεν κούνησαν ούτε το μικρό τους δαχτυλάκι προκειμένου να στηρίξουν, ουσιαστικά, με μέτρα και δράσεις την πραγματική οικονομία. Αντίθετα, κοπίασαν ώστε να βολέψουν κομματικούς ημέτερους στον πολυδάπανο και αντιπαραγωγικό κρατικό μηχανισμό, συντηρώντας έτσι τις παθογένειες του παρελθόντος.
Τώρα που ο πολιτικός χρόνος τελειώνει θα υποσχεθούν τα πάντα μήπως και αλλάξουν τα δεδομένα. Ποντάρουν βεβαίως στο ότι κυβερνούν μια χώρα «λωτοφάγων», μια χώρα με πολίτες που έχουν μνήμη χρυσόψαρου, που παρασύρονται από υποσχέσεις και επενδύουν τις ελπίδες τους σε λαοπλάνους και δημαγωγούς, μόλις αυτοί τους χτυπήσουν φιλικά στην πλάτη. Σε αυτόν τον τομέα ο πρωθυπουργός κατέχει τα πρωτεία. Έτσι κέρδισε δύο συνεχόμενες εκλογικές αναμετρήσεις και ένα ιστορικό δημοψήφισμα. Τότε όμως η κοινωνία δεν είχε νιώσει στο πετσί της τι σημαίνει να διαχειρίζεται τις τύχες της μια κυβέρνηση με πάθος για την εξουσία και αδυναμία στις κυβιστήσεις.
