Το κορυφαίο θεσμικό όργανο της πόλης, το Δημοτικό Συμβούλιο, έχει απαξιωθεί προ πολλού και οι συνεδριάσεις του συγκεντρώνουν το ενδιαφέρον μόνο όταν υπάρχουν αντιπαραθέσεις και παρατράγουδα
Η πόλη μας έχει σταματήσει να συζητά και να συναποφασίζει, όχι μόνο για θέματα που σχετίζονται με την ανάπτυξή της και την προκοπή των δημοτών, αλλά ακόμη και για ζητήματα μείζονος σημασίας, όπως είναι αυτά που σχετίζονται με τη δημόσια υγεία. Μια κοινωνία διχασμένη που αδυνατεί ακόμη και να συζητήσει θέματα που «καίνε» τον κόσμο, έχει ελάχιστες ελπίδες να πάει μπροστά και να αντιμετωπίσει προκλήσεις και ενδεχόμενους κινδύνους.
Στο κορυφαίο θεσμικό όργανο της πόλης, το Δημοτικό Συμβούλιο, οι συνεδριάσεις συγκεντρώνουν το ενδιαφέρον μόνο όταν υπάρχουν αντιπαραθέσεις και παρατράγουδα. Το προχθεσινό «ναυάγιο» με την ειδική συνεδρίαση για την καύση σκουπιδιών από την ΑΓΕΤ και την κατασκευή μονάδας επεξεργασίας SRF, απλώς επιβεβαίωσε τη γενικότερη εκτίμηση ότι εντός της αιθούσης στην οποία διεξάγονται οι συνεδριάσεις, δεν υπάρχουν πλέον περιθώρια ούτε για διάλογο ούτε βέβαια για τη λήψη ομόφωνων αποφάσεων.
Η έλλειψη σεβασμού στον τρόπο λειτουργίας του Δημοτικού Συμβουλίου και οι πρακτικές που το απαξιώνουν, πλήττουν την ίδια την πόλη. Η απουσία των προϋποθέσεων ανάπτυξης ενός πολιτισμένου διαλόγου, όπου θα ακουστούν όλες οι απόψεις και θα ληφθούν αποφάσεις με γνώμονα το καλό των πολιτών, ενισχύει τις επιδιώξεις όσων θέλουν να δουν τα υλοποιούνται σχέδια με εξαιρετικά δυσάρεστες επιπτώσεις για την τοπική κοινωνία.
Κάθε φορά που το Δημοτικό Συμβούλιο μετατρέπεται σε ρινγκ, όπου οι μεν φωνασκούν για τις εντυπώσεις και οι δε τορπιλίζουν με τη στάση τους το κύρος που πρέπει να έχει το κορυφαίο όργανο της πόλης, αποδυναμώνεται ο ρόλος του και εδραιώνεται η εντύπωση ότι στον Βόλο επικρατεί εμφυλιοπολεμικό κλίμα, ακόμη και σε ζητήματα τα οποία η τοπική κοινωνία θα έπρεπε να αντιμετωπίζει ενωμένη σαν γροθιά.
Κάποιοι θα σκεφτούν ότι οι αναφορές στην ενότητα και την ομοψυχία παραπέμπουν σε ευσεβείς πόθους. Η πόλη μας, δυστυχώς, έχει χάσει οριστικά το στοίχημα της συνεργασίας και της συναντίληψης. Πρέπει πλέον να προσαρμοστούμε στα νέα δεδομένα. Να χαμηλώσουμε δηλαδή τον πήχη των προσδοκιών μας και να ζήσουμε με τις επιλογές μας.
