Οι εναλλακτικές επιλογές που έχει η κυβέρνηση προκειμένου να κλείσει τη δεύτερη αξιολόγηση, είναι η μία χειρότερη από την άλλη
Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα για την ελληνική κυβέρνηση και το λαό. Το αδιέξοδο στη διαπραγμάτευση που έχει δημιουργηθεί εξαιτίας της αδιαλλαξίας των δανειστών, αλλά και λόγω της αδιαμφισβήτητης αδυναμίας της δικής μας πλευράς να κλείσει αυτό το κεφάλαιο με τις μικρότερες δυνατές αρνητικές επιπτώσεις για την κοινωνία, απειλεί ξανά την παραμονή της Ελλάδας στο ευρώ και αναζωπυρώνει τα εφιαλτικά σενάρια του καλοκαιριού του 2015. Οι εναλλακτικές επιλογές που έχει η κυβέρνηση προκειμένου να κλείσει τη δεύτερη αξιολόγηση και να αποκαταστήσει την ηρεμία στην ελληνική οικονομία, είναι η μία χειρότερη από την άλλη. Είτε θα λάβει νέα μέτρα, με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει πρωτίστως για τους πολίτες και δευτερευόντως για τη συνοχή της, είτε θα οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές με το ενδεχόμενο να υποστεί μια βαριά ήττα, η οποία θα γκρεμίσει οριστικά και αμετάκλητα το αφήγημα της «Αριστερής διακυβέρνησης», ή θα επιμείνει στη σημερινή γραμμή των αδιέξοδων συζητήσεων με τους εταίρους, οπότε η χώρα θα οδεύσει ολοταχώς προς τη χρεοκοπία και την έξοδο από την ευρωζώνη.
Γιατί όμως φτάσαμε σε αυτό το σημείο; Γιατί οι εταίροι διεκδικούν τώρα την υλοποίηση μέτρων όπως η περαιτέρω μείωση του αφορολόγητου και το νέο ψαλίδι στις κύριες συντάξεις. Θυμίζουμε ότι το βασικότερο αγκάθι στην ολοκλήρωση της δεύτερης αξιολόγησης, που ξεκίνησε το περασμένο φθινόπωρο, ήταν τα εργασιακά. Κανείς τότε δεν είχε θέσει τα θέματα του αφορολόγητου και των συντάξεων. Στο διάστημα που μεσολάβησε, οι δανειστές διαπίστωσαν ότι η παρούσα κυβέρνηση αντί να υλοποιήσει τις μεταρρυθμίσεις στην ελληνική οικονομία που προβλέπονται από το τρίτο μνημόνιο, επιδόθηκε σε μια άνευ προηγουμένου προσπάθεια βολέματος ημετέρων, μέσα από μια πραγματική καταιγίδα προσλήψεων στο δημόσιο. Αντί δηλαδή να προχωρήσει στην υλοποίηση μέτρων για την τόνωση της ιδιωτικής οικονομίας, έτσι ώστε να ανακάμψει η αγορά και να τονωθούν τα δημόσια έσοδα, η συγκυβέρνηση «τόνωσε» τον κομματικό της στρατό στα υπουργεία και τον ευρύτερο δημόσιο τομέα.
Μοιραία λοιπόν, οι δανειστές, που γνωρίζουν ότι με αυτές τις πρακτικές δεν πρόκειται ποτέ να απαλλαγούν από τον βραχνά του ελληνικού προβλήματος, αποφάσισαν να σκληρύνουν τη στάση τους και να διεκδικήσουν την επιβολή μέτρων, τα οποία θα δώσουν τη χαριστική βολή τόσο στην κυβέρνηση, όσο και στην κοινωνία. Και αν στη περίπτωση της κυβέρνησης, η προοπτική να διαλυθεί κάθε άλλο παρά απευκταία είναι για την πλειοψηφία των πολιτών, σε ό,τι αφορά στην κοινωνία, ενδεχόμενη επιβολή νέων μέτρων θα οδηγήσει σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις, όπως προέβλεψε και το Γραφείο Προϋπολογισμού της Βουλής.
