Όλα τα οικονομικά μέτρα που εφαρμόστηκαν για την εξυγίανση, υποτίθεται, της οικονομίας απέτυχαν παταγωδώς
Τελικά ποιος κάνει κουμάντο σε αυτή τη χώρα; Η δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνησή της ή οι δανειστές που, όπως αποκαλύφθηκε πρόσφατα από ένα πολιτικό πρόσωπο με περιορισμένη ωστόσο αξιοπιστία (όπως ο Γιάννης Βαρουφάκης), ανεβοκατεβάζουν τις κυβερνήσεις με την ίδια ευκολία που ανανεώνουν την γκαρνταρόμπα τους; Και σε τελική ανάλυση για ποιο λόγο καλούμαστε κάθε τρεις και λίγο στις κάλπες ώστε να εκλέξουμε την επόμενη κυβέρνηση, η οποία μετά τις ανέξοδες υποσχέσεις και τον άκρατο λαϊκισμό της προεκλογικής περιόδου, μόλις αναλάβει τα ηνία της χώρας βρίσκεται μπροστά σε τεράστια αδιέξοδα, αδυνατώντας όχι μόνο να υλοποιήσει τους προγραμματικούς της στόχους αλλά και να διαχειριστεί τα πλεονάσματα του κρατικού προϋπολογισμού, τα οποία δεν προέρχονται από τα δανεικά των εταίρων μας, μα από τις αιματηρές θυσίες των φορολογούμενων.
Οι απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα είναι νομίζουμε αυτονόητες, αν και η παρούσα κυβέρνηση εξακολουθεί και υποστηρίζει σθεναρά ότι δεν εκβιάζεται από τους θεσμούς, ούτε επιτρέπει να της υπαγορεύουν τα ξένα κέντρα πως θα διοικήσει αυτόν τον τόπο. Η στάση των εταίρων στο θέμα της χορήγησης έκτακτου οικονομικού βοηθήματος στους χαμηλοσυνταξιούχους, που υπό προϋποθέσεις θα μπορούσε να τονώσει την αγορά, αποδεικνύει με τον πιο κυνικό τρόπο το πώς αντιμετωπίζουν τη χώρα μας -και τη δημοκρατικά εκλεγμένη της κυβέρνηση- οι Ευρωπαϊκοί θεσμοί και οι στενοί συνομιλητές τους στην άλλη άκρη του Ατλαντικού.
Όσες επαναστατικές κόρωνες και αν εκστομίσουν τα κυβερνητικά στελέχη, όσες διαβεβαιώσεις και αν παράσχει η νυν αντιπολίτευση ότι σε περίπτωση που κερδίσει τις επόμενες εκλογές θα αλλάξει το καθεστώς απαξίωσης και οικονομικής υποδούλωσης της χώρας μας, η οδυνηρή αλήθεια δεν αλλάζει. Επί της ουσίας είμαστε ένα κράτος που δεν μπορεί να αποφασίσει τίποτα απολύτως από μόνο του. Από τη διαχείριση των οικονομικών πλεονασμάτων, έως την ανάγκη προσλήψεων σε νευραλγικούς τομείς του δημοσίου όπως η υγεία και η παιδεία, όπου η κατάσταση είναι απελπιστική. Για το παραμικρό οι εταίροι προβάλουν αντιρρήσεις και όταν επιχειρήσουμε να αντιδράσουμε, «παγώνουν» τις διαπραγματεύσεις για την ολοκλήρωση των αξιολογήσεων της ελληνικής οικονομίας ή όπως έγινε πρόσφατα, δε διστάζουν ακόμη και να αναστείλουν την εφαρμογή αποφάσεων (που οι ίδιοι συναποφάσισαν), για μείζονα θέματα, όπως η απομείωση του δημοσίου χρέους.
Η άτυπη ομηρία της χώρα μας δεν έχει ημερομηνία λήξης. Όπως επίσης δεν έχει χρονοδιάγραμμα χαλάρωσης η σφικτή θηλιά που μας έχουν περάσει γύρω από το λαιμό. Εδώ και επτά χρόνια οι πολιτικές δυνάμεις του τόπου τρώγονται μεταξύ τους για το ποια έχει το κατάλληλο σχέδιο και τις ικανότητες ώστε να βγάλει την Ελλάδα από το αδιέξοδο. Όλα τα οικονομικά μέτρα που εφαρμόστηκαν για την εξυγίανση, υποτίθεται, της οικονομίας απέτυχαν παταγωδώς. Αυτοί που μας τα επέβαλαν, επιμένουν ότι πρέπει να συνεχίσουμε στον ίδιο αδιέξοδο δρόμο, και οι εγχώριες πολιτικές δυνάμεις αλληλοσπαράσσονται για τη διεκδίκηση της εξουσίας, μόνο και μόνο για καταλήξει ο εκάστοτε κυβερνήτης στην ίδια τραγική διαπίστωση: ότι δηλαδή οι επιλογές και οι αποφάσεις του βρίσκονται πάντα υπό την αμφισβήτηση και τον αυστηρό έλεγχο των εταίρων. Όποιος δε, τολμήσει να τους πάει κόντρα, ή θεωρηθεί ότι δεν εξυπηρετεί τα σχέδια τους, τον κατεβάζουν από την εξουσία και δίνουν τη σκυτάλη στον επόμενο. Και πάει λέγοντας…
