Μόνο με την αυτοκριτική και την απόδοση ευθυνών δεν μπορεί να αναστραφεί το κλίμα
Ακόμη και οι πλέον απαισιόδοξοι συνδικαλιστές της ΑΔΕΔΥ δεν θα μπορούσαν να προβλέψουν το χθεσινό φιάσκο της απεργιακής συγκέντρωσης που είχε περισσότερο χαρακτήρα μάζωξης σε στενό οικογενειακό κύκλο, παρά κινητοποίηση με πανελλαδικό χαρακτήρα και φλέγον διεκδικητικό πλαίσιο. Οι λίγες δεκάδες συνδικαλιστών που έδωσαν το παρόν στη συγκέντρωση τον Άγιο Νικόλαο, επιβεβαίωσαν την εκτίμηση για την παντελή αδιαφορία και παραίτηση των απλών εργαζομένων που απέχουν συνειδητά πλέον από ανάλογες κινητοποιήσεις. Είτε γιατί δεν πιστεύουν ότι πρόκειται να αλλάξει κάτι επί της ουσίας, αναφορικά στα εργασιακά τους δικαιώματα, είτε γιατί δεν εμπιστεύονται τους εκπροσώπους τους που προγραμματίζουν και προκηρύσσουν απεργιακές κινητοποιήσεις, είτε γιατί δεν αντέχουν να χάσουν το μεροκάματο σε περίπτωση που απεργήσουν, οι περισσότεροι εργαζόμενοι στον δημόσιο κυρίως τομέα αποτελούν διαχρονικά τον αδύναμο κρίκο ανάλογων προσπαθειών. Η παρουσία τους στις απεργιακές συγκεντρώσεις ακόμη και όταν αυτές γίνονται από κοινού με τη ΓΣΕΕ, είναι εξαιρετικά περιορισμένη. Ιδίως σε χώρους όπως η υγεία, οι δήμοι και η εκπαίδευση (αυτοί δηλαδή που έχουν πληγεί περισσότερο από τα μνημόνια), τα ποσοστά των απεργών είναι τις περισσότερες φορές μονοψήφια, με τους συνδικαλιστές να προσπαθούν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα.
Στη χθεσινή πάντως αποτυχημένη απεργιακή κινητοποίηση της ΑΔΕΔΥ, οι διοργανωτές είπαν τα πράγματα με το όνομα τους και απέδωσαν στους συναδέλφους τους – δημοσίους υπαλλήλους τις ευθύνες που τους αναλογούν για το φιάσκο, ενώ παράλληλα έκαναν και την αυτοκριτική τους για την εικόνα απαξίωσης που παρουσιάζει σήμερα το συνδικαλιστικό κίνημα. Δυστυχώς όμως μόνο με την αυτοκριτική και την απόδοση ευθυνών δεν μπορεί να αναστραφεί το κλίμα και να αποκτήσουν ξανά τον ουσιαστικό τους χαρακτήρα οι απεργιακές κινητοποιήσεις. Αυτοί που απέχουν συνειδητά επειδή έχουν απογοητευθεί και δεν ελπίζουν σε τίποτα και αυτοί που τις διοργανώνουν είτε με προχειρότητα, είτε τρέφοντας ψευδαισθήσεις ότι θα επιστρέψουν μαζικά στον αγώνα οι συνάδελφοι τους, οφείλουν να αντιληφθούν ότι το ιερό δικαίωμα στην απεργία δεν θα παραμείνει για πολύ καιρό ακόμη στο απυρόβλητο των διαπραγματεύσεων της ελληνικής κυβέρνησης με τους θεσμούς. Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο θα προσπαθήσουν να το καταργήσουν, ώστε να μπορούν να εφαρμόζουν με μεγαλύτερη ευκολία τα αντεργατικά μέτρα, τα οποία παρουσιάζονται ως η μοναδική προοπτική για την ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας. Αν δεν μπει φραγμός σε αυτούς τους σχεδιασμούς τότε η πλήρης κατάλυση των εργασιακών σχέσεων, όχι μόνο στον ιδιωτικό τομέα αλλά και στον δημόσιο, θα είναι ζήτημα χρόνου και αυτοί που σήμερα αδιαφορούν ή αιθεροβατούν θα πρέπει να απολογηθούν στις επόμενες γενιές για τις ολέθριες επιλογές τους.
