Αν απορρυθμιστούν περαιτέρω τα εργασιακά οι άμεσες συνέπειες για τους πολίτες θα είναι κάτι παραπάνω από οδυνηρές
Οσο εξελίσσεται η διαπραγμάτευση της ελληνικής κυβέρνησης με τους εκπροσώπους των θεσμών, προκειμένου να κλείσει η δεύτερη αξιολόγηση, τόσο εντείνεται η ανησυχία της κοινωνίας για τα δεινά που ενδέχεται να την περιμένουν με τη συμφωνία που θα επιτευχθεί ανάμεσα στις δύο πλευρές. Δεν είναι μόνο οι αλλαγές επί τα χείρω που επιδιώκουν οι δανειστές στο θέμα των εργασιακών. Πλέον προκύπτουν απαιτήσεις από το ΔΝΤ για νέες μειώσεις στις κύριες συντάξεις, με ότι αυτό μπορεί να σημαίνει για χιλιάδες συνταξιούχους που έχουν δει το εισόδημα τους να συρρικνώνεται δραματικά τα τελευταία έξι χρόνια. Αυτά τα δύο ζητήματα κάνουν τους πολίτες να φοβούνται για ενδεχόμενη καταιγίδα νέων μέτρων, παρά τις περί του αντιθέτου διαβεβαιώσεις της κυβέρνησης.
Αυτή τη φορά η ελληνική διαπραγματευτική πλευρά δεν αγωνιά για το κλείσιμο της αξιολόγησης μόνο για την εκταμίευση των χρημάτων που αναμένει η χώρα μας, βάσει της συμφωνίας για το τρίτο μνημόνιο. Σε αύτη τη διαπραγμάτευση κρίνεται σε μεγάλο βαθμό η πολυπόθητη απομείωση του χρέους, προκειμένου να καταστεί βιώσιμο και ταυτόχρονα να αποκτήσει η ελληνική οικονομία στέρεες βάσεις ανάπτυξης. Κατά συνέπεια, οι πιέσεις που θα ασκηθούν στα κυβερνητικά στελέχη τα οποία λαμβάνουν μέρος στις διαπραγματεύσεις θα είναι ακόμη πιο ασφυκτικές, έτσι ώστε η πλευρά των δανειστών να κλείσει την αξιολόγηση και να βάλει το θέμα του χρέους σε θετική τροχιά.
Ωστόσο αν απορρυθμιστούν περαιτέρω τα εργασιακά και μειωθούν κι άλλο οι συντάξεις, οι άμεσες συνέπειες για τους πολίτες θα είναι κάτι παραπάνω από οδυνηρές. Ήδη το βιοτικό τους επίπεδο έχει κατακρημνιστεί και η ανεργία σαρώνει την ελληνική κοινωνία. Πόσο πιο χαμηλά πρέπει πέσουν οι συντάξεις και πόσο ακόμη μπορεί να απελευθερωθεί η αγορά εργασίας, προκειμένου οι εκπρόσωποι των θεσμών να είναι ικανοποιημένοι και να αποδεχθούν την ολοκλήρωση της δεύτερης αξιολόγησης;
Από την άλλη μεριά υπάρχουν βεβαίως οι δεσμεύσεις της κυβέρνησης ότι δεν θα υπαναχωρήσει από τις θέσεις της στο θέμα των εργασιακών και πως δεν υπάρχει θέμα νέων μειώσεων στις συντάξεις, μετά την ψήφιση του ασφαλιστικού νόμου Κατρούγκαλου που έχει πετσοκόψει ήδη τις επικουρικές και έχει σχεδόν αφανίσει το ΕΚΑΣ. Στις απαιτήσεις των δανειστών οι εμπλεκόμενοι υπουργοί απαντούν με διαβεβαιώσεις για τήρηση των «κόκκινων γραμμών» της ελληνικής πλευράς. Πόσες φορές όμως έχουμε ακούσει όλα αυτά τα χρόνια που εξελίσσονται διαπραγματεύσεις στο πλαίσιο των τριών μνημονίων, την έκφραση «κόκκινες γραμμές»; Πόσες φορές αυτές οι «κόκκινες γραμμές» δεν ξεθώριασαν και πόσες φορές δεν υποχρεώθηκαν σε άτακτη υποχώρηση τα πολιτικά στελέχη που τις επικαλούνταν;
