Στη στάση των τοπικών φορέων που επί έξι χρόνια κλείνουν τα μάτια και τα αυτιά τους στις αντιδράσεις των γονέων παιδιών με αναπηρίες, για τις τριτοκοσμικές συνθήκες λειτουργίας του Κέντρου Διαφοροδιάγνωσης, Διάγνωσης και Υποστήριξης Μαγνησίας, αντικατοπτρίζεται το ανάλγητο και γραφειοκρατικό σύστημα δημόσιας διοίκησης της χώρας μας, που αδυνατεί να επιλύσει ένα διαδικαστικό ζήτημα. Την εξεύρεση δηλαδή ενός χώρου που θα πληροί τις προϋποθέσεις λειτουργίας μιας δομής με τεράστια κοινωνικοεκπαιδευτική σημασία. Ενός χώρου που θα σέβεται τα άτομα με αναπηρίες καθώς και τους δημόσιους λειτουργούς που καλούνται να αξιολογήσουν παιδιά με ιδιαιτερότητες, σε ένα ακατάλληλο για να μην πούμε εχθρικό εργασιακό περιβάλλον.
Έξι ολόκληρα χρόνια το ΚΕΔΔΥ Μαγνησίας λειτουργεί, επί της ουσίας, στο πατάρι του Γυμναστηρίου στο σχολικό συγκρότημα Νεαπολέως, με τους κοινωνικούς λειτουργούς που υπηρετούν στη συγκεκριμένη δομή να αναγκάζονται να αξιολογούν μαθητές με σοβαρές αναπηρίες, υπό τις φωνές των παιδιών του παρακείμενου σχολείου, όταν γυμνάζονται, ή υπό τους ήχους μουσικής και τραγουδιών, όταν γίνονται στο γυμναστήριο του 4ου Γυμνασίου οι πρόβες των σχολικών εορτών. Την ίδια στιγμή οι γονείς των παιδιών που είναι καθηλωμένα σε αναπηρικό αμαξιδιο και πρέπει να αξιολογηθούν από τους κοινωνικούς λειτουργούς του ΚΕΔΔΥ, αναγκάζονται και μεταφέρουν τα παιδιά τους στα χέρια, προκειμένου να ανέβουν τη μεταλλική σκάλα που οδηγεί στα γραφεία της συγκεκριμένης υπηρεσίας. Οι γονείς μετατρέπονται σε αχθοφόρους και οι υπάλληλοι του ΚΕΔΔΥ δεν ξέρουν πως να αντιμετωπίσουν αυτή την τριτοκοσμική κατάσταση.
Η νομοθεσία είναι ξεκάθαρη και προβλέπει πως δεν επιτρέπεται να στεγάζονται σε μη προσβάσιμα κτήρια δημόσιες υπηρεσίες. Πολύ περισσότερο όταν πρόκειται για υπηρεσίες οι οποίες αφορούν σε άτομα με αναπηρίες. Ούτε καν τουαλέτες δεν διαθέτει ο επίμαχος χώρος. Οι εργαζόμενοι και οι επισκέπτες είναι υποχρεωμένοι να κατέβουν τη σκάλα και να χρησιμοποιήσουν τις τουαλέτες του γυμνασίου, που βρίσκονται σε διπλανό διάδρομο.
Αυτή η κατάσταση χρονολογείται από το 2011. Όσες υποσχέσεις και αν δόθηκαν για επίλυση του προβλήματος, παρέμειναν σε θεωρητικό επίπεδο. Στην πρόταση Βολιώτη επιχειρηματία για μεταφορά της υπηρεσίας σε δικό του ακίνητο με όλα τα λειτουργικά έξοδα πληρωμένα για δύο χρόνια, δεν υπήρξε καμία απολύτως αντίδραση από τις αρμόδιες υπηρεσίες. Η πρόταση του δήμου Βόλου για μεταφορά του ΚΕΔΔΥ στο πρώην δημαρχείο Νέας Ιωνίας που πληροί όλες τις προϋποθέσεις, ακυρώθηκε από την Αποκεντρωμένη Διοίκηση. Το αδιέξοδο παραμένει δίχως να υπάρχει συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα επίλυσης του προβλήματος. Την ιδία στιγμή η τοπική κοινωνία βαυκαλίζεται ότι αντιμετωπίζει με τη δέουσα προσοχή τα ανίσχυρα μέλη της, που εν προκειμένω είναι παιδιά με αναπηρίες.
