Η κοινωνία οφείλει να τους ακούσει με προσοχή, μήπως και αφυπνιστεί από τον λήθαργο της αδράνειας και της παραίτησης.
Το χθεσινό μαθητικό συλλαλητήριο στο κέντρο του Βόλου μπορεί να μην είχε την προσδοκώμενη μαζικότητα, ωστόσο οι λίγες 100άδες μαθητών που έδωσαν το παρόν στη συγκεκριμένη κινητοποίηση κατάφεραν να στείλουν ένα ηχηρό μήνυμα στην τοπική κοινωνία για την ανάγκη στήριξης του δημόσιου σχολείου και την υιοθέτηση ενός μοντέλου εκπαίδευσης που θα οδηγεί τις νέες γενιές στην επαγγελματική αποκατάσταση και όχι στα αδιέξοδα της ανεργίας. Οι μαθητές των γυμνασίων και των λυκείων του Βόλου κατάφεραν να διοργανώσουν μια δυναμική κινητοποίηση, που ωστόσο δεν ξέφυγε σε καμία περίπτωση από τα όρια. Παράλληλα, πέτυχαν να περιφρουρήσουν το συλλαλητήριό τους, αποτρέποντας ενδεχόμενες ακραίες συμπεριφορές, που έχουν εκδηλωθεί σε αντίστοιχες κινητοποιήσεις του παρελθόντος. Τα παιδιά φώναξαν με όλη τους τη δύναμη συνθήματα υπέρ της αύξησης της χρηματοδότησης για την παιδεία και τον τερματισμό των πολιτικών απαξίωσης του δημόσιου σχολείου, που κυριαρχούν τα τελευταία χρόνια, υποβαθμίζοντας την προσπάθεια τόσο των εκπαιδευτικών, όσο βεβαίως και των ίδιων των μαθητών.
Η παραπαιδεία, που υπολογίζεται σε περισσότερα από δύο δισεκατομμύρια ευρώ ετησίως στη χώρα μας (συμπεριλαμβανομένης και της φοροδιαφυγής) και συρρικνώνει τον οικογενειακό προϋπολογισμό είναι επίσης στο επίκεντρο των διεκδικήσεων των μαθητών, όπως επίσης και οι αλλαγές που έγιναν πρόσφατα στο δημόσιο σχολείο, μειώνοντας τις ώρες διδασκαλίας, επειδή δεν υπάρχει επαρκής αριθμός μονίμων ή ακόμη και αναπληρωτών εκπαιδευτικών.
Τα παιδιά που βιώνουν καθημερινά τη δύσκολη κατάσταση στα σπίτια τους λόγω των οικονομικών δυσκολιών των γονιών τους, καθώς και τη συνεχιζόμενη απαξίωση της δημόσιας εκπαίδευσης εξαιτίας των εφαρμοζόμενων μνημονιακών πολιτικών, οι οποίες στοχεύουν αποκλειστικά και μόνο στην περικοπή δαπανών, έχουν πλήρη συναίσθηση των αδιεξόδων που έχουν διαμορφωθεί. Φιλτράροντας μέσα από τον αυθορμητισμό και τον νεανικό ενθουσιασμό τους αυτά τα δεδομένα στέλνουν με ανάλογες κινητοποιήσεις ηχηρά μηνύματα στην κοινωνία που τις περισσότερες φορές απλά παρακολουθεί δίχως να ακούει πραγματικά τα συνθήματα κινητοποιήσεων, όπως η χθεσινή. Συνθήματα που αυτή τη στιγμή έχουν το χαρακτήρα κραυγής αγωνίας, από μια γενιά η οποία είναι εγκλωβισμένη στις δικές μας εγκληματικές επιλογές και αντιμετωπίζει το αύριο χωρίς προοπτικές και αισιοδοξία. Το πολιτικό σύστημα έχει κλείσει ερμητικά τα αυτιά του και αγνοεί επιδεικτικά τις αγωνίες των μαθητών. Η κοινωνία όμως οφείλει να τους ακούσει με προσοχή, μήπως και αφυπνιστεί από τον λήθαργο της αδράνειας και της παραίτησης. Ο ξεσηκωμός των μαθητών μπορεί να λειτουργήσει ως πραγματικό κοινωνικό εγερτήριο και να αποτελέσει την αφορμή που χρειαζόμαστε, ώστε να σηκωθούμε επιτέλους από τον καναπέ.
