Η εικόνα που αποτυπώνεται στην τοπική εμπορική αγορά, αναφορικά στα επίπεδα της αγοραστικής κίνησης, δεν αφήνει περιθώρια παρερμηνειών για την τραγική κατάσταση των επιχειρήσεων που και για τον μήνα Οκτώβριο κατέγραψαν αρνητικά πρόσημα σε ό,τι έχει σχέση με τον τζίρο τους. Δεν χρειάζεται, άλλωστε, να διαθέτει κάποιος την εμπειρία των εμπόρων του Βόλου, ώστε να διαπιστώσει ότι υπάρχουν χρονικά διαστήματα που η τοπική εμπορική αγορά μετατρέπεται σε έρημο Σαχάρα, όπου δεν κυκλοφορεί ψυχή και κατά συνέπεια δεν πατάει άνθρωπος μέσα στις εμπορικές επιχειρήσεις.
Ο φετινός Οκτώβριος ήταν ο χειρότερος των τελευταίων ετών με το ποσοστό της πτώσης στη αγοραστική κίνηση να φτάνει έως και το 40%, κυρίως για τα καταστήματα με είδη ένδυσης. Απολύτως φυσιολογική θα προσθέταμε ότι είναι αύτη η κάμψη στον τζίρο των εμπορικών επιχειρήσεων, από τη στιγμή που οι καταναλωτές παραμένουν εγκλωβισμένοι στη μέγγενη της εφορίας και των λοιπών οικονομικών τους υποχρεώσεων που δεν παίρνουν αναβολή μήπως και περισσέψουν λίγα χρήματα από τον οικογενειακό προϋπολογισμό και να γίνουν κάποιες αγορές.
Οι καταστηματάρχες από τη δική τους πλευρά καταβάλουν τιτάνιες προσπάθειες ώστε να κάνουν ελκυστικά τα είδη που πωλούν, μέσα από συνεχείς προσφορές και εκπτώσεις, ωστόσο είναι πολύ δύσκολο να αλλάξει η ψυχολογία του καταναλωτή, πολύ δε περισσότερο όταν τα εισοδήματα συνεχώς συμπιέζονται υπό το βάρος της άγριας φορολογίας και των μειώσεων σε μισθούς και συντάξεις. Η προσπάθεια των ανθρώπων της αγοράς να διατηρήσουν όρθιες τις επιχειρήσεις τους δυσχεραίνεται ακόμη πιο πολύ από τη στάση πληρωμών που έχει επιβάλει το ελληνικό δημόσιο σε ότι αφορά στις ληξιπρόθεσμες οφειλές του κράτους προς τον ιδιωτικό τομέα. Πολλές επιχειρήσεις κινδυνεύουν να καταστραφούν από τις πολύμηνες καθυστερήσεις στην επιστροφή του ΦΠΑ που οφείλει το δημόσιο, ενώ στις περιπτώσεις οφειλών σε προμηθευτές και λοιπούς συμβαλλόμενους ιδιώτες, οι τελευταίοι έχουν χάσει το μέτρημα για το χρονικό διάστημα το οποίο έχει παρέλθει ώστε να λάβουν από το κράτος τα χρήματα που τους οφείλονται.
Σε αυτό το περιβάλλον η ιδιωτική οικονομία προσπαθεί να κρατήσει το κεφάλι της πάνω από τον νερό και μαζί να διατηρήσει στη ζωή χιλιάδες θέσεις εργασίας όπου απασχολούνται όσοι παράγουν πραγματικά σε αυτή τη χώρα. Στη δεδομένη εχθρική στάση της κυβέρνησης απέναντι σε καθετί σχετίζεται με την πραγματική οικονομία ο ιδιωτικός τομέας αντιτάσσει το πείσμα του να μην λυγίσει, με τα περιθώρια της αντοχής του όμως να συρρικνώνονται δραματικά. Όταν το κράτος όχι μόνο δεν δημιουργεί τις προϋποθέσεις που απαιτούνται ώστε να προκύψουν νέες θέσεις εργασίας και να παραχθεί πλούτος, αλλά αδιαφορεί ακόμη και ως προς την εκπλήρωση βασικών του υποχρεώσεων, όπως η καταβολή των ληξιπρόθεσμων οφειλών του, που μάλιστα περιλαμβάνονται στις δόσεις τις οποίες λαμβάνει η χώρα μας, βάσει της συμφωνίας για το τρίτο μνημόνιο, τότε εύκολα μπορεί κανείς να αντιληφτεί ότι το σημερινό αδιέξοδο στην ιδιωτική οικονομία είναι απολύτως φυσιολογικό. Το χειρότερο είναι ότι δεν φαίνεται η παραμικρή αχτίδα αισιοδοξίας στο βάθος του σκοτεινού ορίζοντα και την ίδια στιγμή στο κυβερνητικό επιτελείο αναλώνονται σε επικίνδυνα επικοινωνιακά παιχνίδια για τη διατήρηση τους στην εξουσία, άσχετα αν η χώρα που θα κυβερνούν σε λίγο καιρό θα έχει καταστραφεί οικονομικά.
