Οι φορείς που προς το παρόν σιωπούν και απέχουν από την προσπάθεια ανάσχεσης της ανεργίας, λειτουργούν άθελά τους υπέρ των πολιτικών επιλογών, που διογκώνουν το φαινόμενο.
Το κορυφαίο πρόβλημα της Μαγνησίας, η ανεργία, συνεχίζει να μην απασχολεί τους τοπικούς εκπροσώπους φορέων στο βαθμό που θα έπρεπε. Τρανή απόδειξη για αυτή την εκτίμηση αποτελεί το πανθεσσαλικό συλλαλητήριο για την ανεργία, που διοργανώνεται κατόπιν σχετικής πρωτοβουλίας του Εργατικού Κέντρου Λάρισας στην κεντρική πλατειά της πόλης, την ερχόμενη Τετάρτη 2 Νοεμβρίου, στις 7 μ.μ. Για καθαρά συμβολικούς λόγους αυτή η κινητοποίηση θα έπρεπε να γίνει στο Βόλο, την πανθεσσαλική και μέχρι και πριν από λίγα χρόνια πανελλήνια πρωτεύουσα της ανεργίας, με ποσοστά κοντά στο εφιαλτικό 37%! Από τα πρόσφατα επίσημα στοιχεία του ΟΑΕΔ ο συνολικός αριθμός των ανέργων στο Θεσσαλικό διαμέρισμα ξεπερνά τους 67.000, εκ των οποίων οι 17.000 δηλαδή ποσοστό 25% καταγράφονται στο νομό Μαγνησίας. Και όλα αυτά βάσει επίσημων στοιχείων, γιατί βάσει των ανεπίσημων τα πραγματικά νούμερα της ανεργίας μπορεί να είναι και διπλασία, σε ότι αφορά τουλάχιστον στο νομό μας.
Παρ’ όλα αυτά, δεν αναλαμβάνεται καμία απολύτως πρωτοβουλία για την ανάδειξη του προβλήματος. Οι αρμόδιοι φορείς, όπως το τοπικό Εργατικό Κέντρο δεν δείχνει τα απαιτούμενα αντανακλαστικά για την ενεργοποίηση μιας σειράς δράσεων, οι οποίες θα φέρουν στο προσκήνιο τον κοινωνικό εφιάλτη χιλιάδων οικογενειών. Ταυτόχρονα, το Επιμελητήριο και οι ομοσπονδίες των επαγγελματοβιοτεχνών περιορίζονται στην καταγραφή των συνεχιζόμενων λουκέτων στην τοπική αγορά και δεν επικαιροποιούν την απόφασή τους για συμπόρευση με το Εργατικό Κέντρο, όπως έκαναν τον περασμένο χειμώνα, όταν ένωσαν τις δυνάμεις και κατάφεραν να διοργανώσουν ένα από τα μεγαλύτερα συλλαλητήρια των τελευταίων ετών.
Αυτή η ανεξήγητη αδράνεια συμβάλει στην απονεύρωση της τοπικής κοινωνίας, η οποία από ένα σημείο και μετά θεωρεί φυσιολογικό να χάνονται διαρκώς θέσεις εργασίας και να μην αναλαμβάνονται πρωτοβουλίες για την αναπλήρωσή τους. Αυτή η στάση μπορεί να οδηγήσει μόνο στην περαιτέρω διόγκωση του φαινομένου της ανεργίας, ενώ από τη στιγμή που δεν υπάρχει περίπτωση να πάρει μπροστά η ιδιωτική οικονομία και να δημιουργηθούν θέσεις απασχόλησης με αξιοπρεπείς μισθούς, το πολιτικό προσωπικό που ασκεί διοίκηση και λαμβάνει αποφάσεις για τα μείζονα θέματα της χώρας, δεν πρόκειται να αισθανθεί την παραμικρή πίεση για την ανάγκη εφαρμογής μέτρων, που θα συμβάλουν καθοριστικά στην υποχώρηση των ποσοστών της ανεργίας, ιδίως των νέων, κάτω από τα σημερινά δυσθεώρητα επίπεδα. Έτσι όμως οι φορείς που προς το παρόν σιωπούν και απέχουν από την προσπάθεια ανάσχεσης της ανεργίας, λειτουργούν άθελά τους υπέρ των πολιτικών επιλογών, που διογκώνουν το φαινόμενο.
