Στις αρχές του περασμένου Αυγούστου ο Φαρμακευτικός Σύλλογος Μαγνησίας κατήγγειλε ότι μετά τις αλλαγές που έφερε ο νόμος για τη δωρεάν ιατροφαρμακευτική κάλυψη των συνανθρώπων μας που βρίσκονται σε δεινή οικονομική θέση, οι κάτοχοι βιβλιαρίων απορίας υποχρεώνονται να πληρώνουν συμμετοχή για τα φάρμακα που τους είναι απαραίτητα. Η προμήθεια των φαρμάκων δεν γίνεται πλέον από τα φαρμακεία των νοσοκομείων, αλλά από τα ιδιωτικά φαρμακεία όπου καλούνται να πληρώσουν ένα διόλου ευκαταφρόνητο ποσό έναντι συμμετοχής. Αντιλαμβάνεστε ότι ένας άνθρωπος με μηνιαίο εισόδημα 180 ευρώ δεν μπορεί να διαθέσει ούτε ένα ευρώ για την αγορά φαρμάκων. Μοιραία λοιπόν αναγκάζεται και διακόπτει την φαρμακευτική του αγωγή. Το θέμα το ανέδειξαν οι φαρμακοποιοί καθώς αυτοί έρχονται σε επαφή με τους απόρους και γίνονται αποδέκτες των διαμαρτυριών τους.
Το τραγικό είναι πως στον ενάμιση μήνα που μεσολάβησε από τις καταγγελίες των φαρμακοποιών, κανένα στέλεχος του υπουργείου Υγείας δεν ενδιαφέρθηκε να ασχοληθεί με το πρόβλημα. Ψήφισαν δηλαδή στην συγκυβέρνηση (και μπράβο τους), το νόμο για τη δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη των οικονομικά αδυνάμων συνανθρώπων μας, ωστόσο όσοι εξ αυτών είναι κάτοχοι βιβλιαρίου απορίας εξετάζονται μεν δωρεάν από τους γιατρούς του δημοσίου συστήματος υγείας, αλλά όταν πηγαίνουν στο φαρμακείο για να εκτελέσουν τη συνταγή που τους έχει γράψει ο γιατρός καλούνται να πληρώσουν συμμετοχή για τα φάρμακα!
Κατά τα άλλα ο αρμόδιος υπουργός ανακοίνωνε μέσα στο καλοκαίρι ότι με τη συγκεκριμένη νομοθετική παρέμβαση για τους ανασφάλιστους και απόρους συνανθρώπους μας, δεν υπάρχει πλέον λόγος ύπαρξης για τα κοινωνικά ιατρεία και φαρμακεία που άρχισαν να λειτουργούν στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια προκειμένου να καλύψουν τα τεράστια κενά τα οποία δημιούργησαν τα μνημόνια στον ευαίσθητο τομέα της κοινωνικής πολιτικής. Στην προκειμένη περίπτωση αν δεν υπήρχε το κοινωνικό φαρμακείο του Βόλου πώς θα προμηθεύονταν τα φάρμακα που τους είναι απαραίτητα οι άποροι συμπολίτες μας που δεν έχουν χρήματα ούτε για να φάνε; Το προφανώς ερώτημα είναι ρητορικό.
Από τα παραπάνω προκύπτει ότι δεν υπάρχει ούτε ο κατάλληλος σχεδιασμός, ούτε η απαραίτητη πολιτική βούληση ώστε να αντιμετωπιστούν ακατανόητες νομοθετικές ρυθμίσεις όπως η συγκεκριμένη. Το ισχύον καθεστώς στην αγορά των φαρμάκων δεν μπορεί να αλλάξει ακόμη και σε περιπτώσεις απόρων και ανασφάλιστων πολιτών, οι οποίοι πρέπει να κόψουν το λαιμό τους για να αγοράσουν τα φάρμακα τους, τη στιγμή που το συγκεκριμένο κόστος θα μπορούσε να καλυφθεί από δαπάνες του δημοσίου, οι οποίες καταλήγουν σήμερα σε άχρηστες δομές και υπηρεσίες.
