Κι όμως, η μνημονιακή Ψωροκώσταινα με το 1,5 εκατομμύριο ανέργους, τα 90 δισεκατομμύρια ευρώ των ληξιπρόθεσμων οφειλών προς την εφορία, τα «κόκκινα» δάνεια και την ιδιωτική οικονομία που βρίσκεται στα πρόθυρα της κατάρρευσης, έχει την πολυτέλεια να ξοδεύει το 55% του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος της σε δημόσιες δαπάνες. Περισσότερος δηλαδή από τον μισό παραγόμενο πλούτο της χώρας καταλήγει στο αδηφάγο, αναποτελεσματικό, δυσλειτουργικό και διαφθαρμένο δημόσιο όπου καταγράφεται και αύξηση στις αποδοχές των εργαζόμενων, έστω κατά 1,5%, τη στιγμή που ιδιωτικοί υπάλληλοι λαμβάνουν εξευτελιστικούς μισθούς, όταν οι εργοδότες τους αποφασίζουν να τους πληρώσουν. Σε αυτό το… «επίτευγμα» της κυβέρνησης του ξέχασε να αναφερθεί ο πρωθυπουργός από τη ΔΕΘ, όπου παρουσίασε ένα πρόγραμμα εξόδου από τη κρίση μέσα από τη στήριξη του ιδιωτικού τομέα, χωρίς επί της ουσίας ούτε να έχει την έγκριση των δανειστών και το χειρότερο δίχως κι ο ίδιος να πιστεύει σε αυτό το μοντέλο οικονομικής ανάπτυξης.
Το γεγονός ότι το 55% του ΑΕΠ της χώρας μας καταλήγει στη συντήρηση του δημοσίου, αποδεικνύει ότι όχι μόνο δεν κατάφερε η παρούσα συγκυβέρνηση να νοικοκυρέψει το οικονομικό χάος που επικρατούσε τα προηγούμενα χρόνια με τα γνωστά οδυνηρά αποτελέσματα, αλλά εξακολουθεί να πορεύεται στον ίδιο δρόμο, προσλαμβάνοντας με κάθε τρόπο στρατιές κομματικών εκλεκτών, οι οποίοι αμείβονται πλουσιοπάροχα για τα οικονομικά δεδομένα της εποχής.
Προσέξτε και μια ακόμη λεπτομέρεια. Το μεγαλύτερο ποσοστό των κρατικών δαπανών καταλήγουν στα υπουργεία Οικονομικών, Οικονομίας και Πολιτισμού. Το πρώτο απορροφά πολύτιμα κονδύλια για να μας κάνει το βίο αβίωτο, εφευρίσκοντας φόρους που οι περισσότεροι αδυνατούν να πληρώσουν. Το υπουργείο Οικονομίας και Ανάπτυξης έχει εγκαταλείψει στη μοίρα τους τον ιδιωτικό τομέα και την πραγματική οικονομία, ενώ την ίδια στιγμή σπαταλά πολύτιμα κρατικά κονδύλια. Το δε υπουργείο Πολιτισμού, φημίζεται για τα εμπόδια και τις δυσκολίες που θέτει σε κάθε ιδιωτική προσπάθεια, όπως για παράδειγμα στην κορυφαία επένδυση του Ελληνικό.
Από τη μια λοιπόν έχουμε ένα αναποτελεσματικό δημόσιο σύστημα λειτουργίας που στραγγίζει το ΑΕΠ της χώρας και από την άλλη μια κυβέρνηση, η οποία μοιάζει ανήμπορη να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα. Προφανώς ουδείς κυβερνητικός αξιωματούχος προβληματίζεται για την τρίτη πανευρωπαϊκή θέση που κατέχει η χώρα μας στον σχετικό κατάλογο, πίσω από χώρες όπως η Φινλανδία και η Γαλλία που απέχουν έτη φωτός από την Ελλάδα στη σχέση κρατικών δαπανών και κοινωνικών παροχών.
