Επιβάλλεται να παρέμβουν η κεντρική εξουσία και η αυτοδιοίκηση, ώστε να διασφαλιστεί ότι θα υπάρξουν οι απαραίτητες υποδομές
Η χθεσινή συνέντευξη τύπου των μελών του ΠΑΜΕ Μαγνησίας και του Δημοκρατικού Συλλόγου Γυναικών για τις συνθήκες διαβίωσης των 150 προσφύγων, οι οποίοι φιλοξενούνται στην πρώην αντιπροσωπεία Μόζα, λίγο έξω από το Βόλο, ήρθε να μας υπενθυμίσει μια κατάσταση την οποία πολλοί εξ ημών έχουμε ξεχάσει ή κάνουμε πως δεν θυμόμαστε. Οι οικογένειες των Κούρδων προσφύγων από τη Συρία εξακολουθούν να διαβιούν υπό πολύ δύσκολες συνθήκες στο κέντρο φιλοξενίας που παραχώρησε ο δήμος, χωρίς επί της ουσίας να ασχολείται κανείς μαζί τους. Πέραν του στρατού που τους ετοιμάζει και διανέμει τα ημερήσια γεύματα τους και κάποιων εθελοντικών οργανώσεων καθώς και εκπροσωπών συλλόγων και φορέων της πόλης, η κεντρική εξουσία και η τοπική αυτοδιοίκηση μάλλον δεν ασχολούνται με το συγκεκριμένο θέμα. Απόδειξη γι’ αύτη τη διαπίστωση είναι οι τραγικές ελλείψεις που υπάρχουν ακόμη και σε βασικά είδη ατομικής υγιεινής, ρουχισμού και υπόδησης για τους προσφυγές. Οι γυναίκες κυκλοφορούν ξυπόλητες και οι οικογένειες κοιμούνται το βράδυ η μια δίπλα στην άλλη, χωρίς τον παραμικρό σεβασμό στην ιδιωτικότητα.
Οι εκπρόσωποι του ΠΑΜΕ διαπίστωσαν επίσης σοβαρές ελλείψεις σε υποδομές ατομική υγιεινής και τουαλέτες, το φαγητό είναι υποβαθμισμένης ποιότητας, ενώ δεν υπάρχει προς το παρόν η παραμικρή πρόβλεψη για θέρμανση και μέτρα προφύλαξης των προσφύγων από το κρύο, ενόψει του φετινού χειμώνα.
Τα σχεδόν 80 προσφυγόπουλα παραμένουν κλεισμένα εδώ και έξι περίπου μήνες στις εγκαταστάσεις του κέντρου φιλοξενίας, χωρίς να έχουν κάποια δημιουργική διέξοδο ώστε να εκτονώσουν την ενέργεια και τη ζωντάνια τους. Οι ανακοινώσεις του υπουργείου Παιδείας για ένταξη των παιδιών των προσφυγών στο ελληνικό δημόσιο σύστημα εκπαίδευσης παραμένουν σε θεωρητικό επίπεδο, ενώ οι πληροφορίες για εμπλοκή ΜΚΟ στο θέμα δημιουργεί επιπρόσθετες ανησυχίες.
Οι κινήσεις πολιτών του Βόλου που είχαν καταγγείλει τον περυσινό χειμώνα ότι επιχειρείται τα κέντρα φιλοξενίας να μετατραπούν σε αποθήκες ανθρωπίνων ψυχών προκειμένου να μην επηρεάζεται η ομαλή λειτουργία των πόλεων από τους «ενοχλητικούς πρόσφυγες» τείνουν να επιβεβαιωθούν. Η τοπική κοινωνία που πλην ελαχίστων θλιβερών εξαιρέσεων, αγκάλιασε από την πρώτη στιγμή τους εξαθλιωμένους πρόσφυγες, προσέφερε και συνεχίζει να προσφέρε, ό,τι μπορεί, από το υστέρημα της. Είναι ωστόσο δυνατόν να τους εξασφαλίσει επαρκείς συνθήκες υγιεινής και να φροντίσει ότι τα προσφυγόπουλα θα πάνε στο σχολείο; Εκεί επιβάλλεται να παρέμβουν η κεντρική εξουσία και η αυτοδιοίκηση, ώστε να διασφαλιστεί ότι αφενός θα υπάρξουν οι απαραίτητες υποδομές φιλοξενίας και αφετέρου ότι τα κέντρα δεν θα καταντήσουν σύγχρονα γκέτο στις παρυφές των πόλεων.
