Το Εργατικό Κέντρο Βόλου και το τμήμα Μαγνησίας της ΑΔΕΔΥ θεωρούν το συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης, στο πλαίσιο της ομιλίας του πρωθυπουργού στα εγκαίνια της Διεθνούς Εκθέσεως, ως την αρχή των αγώνων των εργαζομένων, ενάντια στα αντιλαϊκά μέτρα που σχεδιάστηκαν, ψηφίστηκαν και άρχισαν να υλοποιούνται εις βάρος τους και από την παρούσα συγκυβέρνηση. Ορθότατα οι συνδικαλιστές θέλουν να προσδώσουν αυτό το χαρακτήρα στη μεθαυριανή κινητοποίηση. Ποντάροντας στην δικαιολογημένη αγανάκτηση της εργατικής τάξης και όχι μόνο για τα ψέματα και τις ανεκπλήρωτες υποσχέσεις του πρωθυπουργού και της κυβέρνησης του, οι εκπρόσωποι των εργαζομένων επιδιώκουν να αφυπνίσουν τους συναδέλφους τους και να τους σηκώσουν από τον καναπέ της αδράνειας και της παραίτησης από κάθε διεκδίκηση. Άλλωστε το τρέχον Φθινόπωρο θεωρείται καθοριστικής σημασίας για το θέμα των εργασιακών σχέσεων, καθώς θα επιχειρηθεί περαιτέρω απορρύθμιση τους, καθ΄ υπόδειξη των δανειστών. Γι’ αυτό και οι εργαζόμενοι με τα συνδικάτα, τα Εργατικά Κέντρα και τις ομοσπονδίες τους πρέπει να βρίσκονται σε επιφυλακή, με τα αγωνιστικά τους αντανακλαστικά να είναι οξυμένα και τη διάθεση τους για αντίσταση στα χειρότερα που έρχονται να καθοδήγει τις επόμενες κινήσεις τους.
Σε θεωρητικό επίπεδο αυτά τα συναισθήματα και αυτή η διάθεση υφίστανται, ωστόσο μέχρι τη μετουσίωση των διαθέσεων σε πράξεις ενάντια στα όσα χάθηκαν και σε όσα πρόκειται να χαθούν, υπάρχει μεγάλη απόσταση. Αυτή η απόσταση μεγαλώνει ακόμη περισσότερο, με δεδομένη την υποτονική αντίδραση των εργαζομένων στα δύο κορυφαία νομοσχέδια, του ασφαλιστικού και του φορολογικού, που πέρασαν σχεδόν αναίμακτα και προβλέπουν μια σειρά από οδυνηρά μέτρα, τα οποία ήδη επηρεάζουν αρνητικά την καθημερινότητα μας.
Οι συγκεντρώσεις της Θεσσαλονίκης αυτό το Σαββατοκύριακο θα αποτελέσουν αναμφίβολα πραγματικό βαρόμετρο για τις κινητοποιήσεις που θα ακολουθήσουν το επόμενο διάστημα. Εκτός συγκλονιστικού απροόπτου θα είναι επιτυχημένες, από τη στιγμή που καταβάλλεται τεράστια προσπάθεια από τις συνδικαλιστικές ηγεσίες να μαζέψουν κόσμο από κάθε γωνιά της χώρας. Από εκεί και πέρα όμως τι γίνεται; Οταν δηλαδή τελειώσουν τα συλλαλητήρια στη συμπρωτεύουσα και έρθει η ώρα των διαπραγματεύσεων με τους δανειστές για τα εργασιακά. Τα συνδικάτα και τα εργατικά κέντρα θα καταφέρουν να κρατήσουν ζωντανό το αγωνιστικό φρόνημα των συναδέλφων τους; Οι ίδιοι οι εργαζόμενοι θα αντιληφθούν τη σημασία της μαζικής τους παρουσίας στις απεργιακές κινητοποιήσεις που έρχονται το επόμενο διάστημα ή θα επιστρέψουν στον καναπέ τους για να εκτονώσουν μπροστά στις οθόνες των τηλεοράσεων την αγανάκτηση και την οργή τους για τα όσα τους ετοιμάζουν;
