Στο δήμο Βόλου θα μείνουν φέτος εκτός παιδικών σταθμών περισσότερα από 1.000 νήπια και βρέφη καθώς οι δυνατότητες του ΔΟΕΠΑΠ είναι εξαιρετικά περιορισμένες
Η χθεσινή διαμαρτυρία των μελών του Δημοκρατικού Συλλόγου Γυναικών Μαγνησίας για τον αποκλεισμό 100άδων παιδιών από τους δημοτικούς παιδικούς σταθμούς του Βόλου, εκτός από τον ξεκάθαρο συμβολισμό της είχε και έναν ιδιαίτερα ουσιαστικό χαρακτήρα, καθώς ανέδειξε ένα οξύ κοινωνικό πρόβλημα, το οποίο αντιμετωπίζουν δεκάδες χιλιάδες οικογένειες εργαζομένων και ανέργων, πανελλαδικά. Εκτιμάται ότι περισσότερα από 48.000 παιδιά αποκλείστηκαν φέτος από τους παιδικούς σταθμούς των δήμων, παρότι οι γονείς τους πληρούσαν τις σχετικές προϋποθέσεις. Οικογένειες με χαμηλά εισοδήματα τίθενται εκτός ενός προγράμματος που χρηματοδοτείται από κοινοτικούς πόρους και στοχεύει στην ανακούφιση των αδύναμων κοινωνικών στρωμάτων, που θέλουν να στείλουν τα παιδιά τους σε κάποιον παιδικό σταθμό και διαπιστώνουν ότι οι δομές της πολιτείας και της τοπικής αυτοδιοίκησης δεν επαρκούν ώστε να καλύψουν τις συγκεκριμένες ανάγκες. Στο δήμο Βόλου θα μείνουν φέτος εκτός παιδικών σταθμών περισσότερα από 1.000 νήπια και βρέφη καθώς οι δυνατότητες του ΔΟΕΠΑΠ είναι εξαιρετικά περιορισμένες. Αν υπήρχαν περισσότεροι παιδικοί σταθμοί με ικανό αριθμό προσωπικού τότε κανένας από τους αιτούντες δεν θα έμενε εκτός νυμφώνος, παρότι σε αρκετές περιπτώσεις πληρούνται οι απαιτούμενες προϋποθέσεις.
Και αυτό το γεγονός καταδεικνύει ότι η κατάσταση των κοινωνικών δόμων στη χώρα μας και ιδίως στον ευαίσθητο τομέα της προσχολικής αγωγής είναι οριακή. Οσο διευρύνονται τα οικονομικά αδιέξοδα των οικογενειών, λόγω των συνεπειών της οικονομικής κρίσης και των μνημονίων, τόσο η πολιτεία με τα θεσμοθετημένα της όργανα αποδεικνύονται ανεπαρκείς αναφορικά με την κάλυψη βασικών και αυτονόητων αναγκών, όπως η ψυχοπαιδαγωγική ανάπτυξη και η κοινωνικοποίηση των παιδιών σε αυτή την τρυφερή ηλικία.
Ο αποκλεισμός χιλιάδων παιδιών από τις σχετικές δομές των δήμων της χώρας ωθεί πολλές οικογένειες στην επιλογή των ιδιωτικών παιδικών σταθμών, όπου τα κόστη είναι διαφορετικά. Οσοι γονείς δεν έχουν τη σχετική οικονομική αντοχή θα στραφούν στους παππούδες και τις γιαγιάδες που θα αναλάβουν τη φύλαξη των παιδιών, προκειμένου ο μπαμπάς και η μαμά να δουλέψουν για τον επιούσιο. Ετσι αυτός ο φαύλος κύκλος συνεχίζεται με την πολιτεία να παρακολουθεί αδρανής τις εξελίξεις και τις οικογένειες να επωμίζονται επιπρόσθετα οικονομικά βάρη. Και όταν αναφερόμαστε στην πολιτεία περιλαμβάνουμε και την τοπική αυτοδιοίκηση που τόσα χρόνια δεν φρόντισε να αξιοποιήσει πόρους και κοινοτικά προγράμματα για την ανάπτυξη ενός ευρύτατου και καλά οργανωμένου δικτύου παιδικών σταθμών, έτσι ώστε στις μέρες μας που η οικονομική κρίση έχει γονατίσει 100άδες χιλιάδες οικογένειες να μην αποκλείεται κανένα παιδί από δομές, οι οποίες μπορούν να συμβάλουν καθοριστικά τόσο στον ψυχισμό του, όσο και στην οικονομική ανακούφιση των γονιών του.
