Οι χειρότεροι φόβοι των εργαζομένων που είχαν απομείνει στο εργοστάσιο «Λεβεντέρη» στην Α’ Βιομηχανική Περιοχή Βόλου, καθώς και των ελάχιστων συνδικαλιστικών φορέων που τους στήριξαν στον άνισο αγώνα τον οποίο έδωσαν τους τελευταίους μήνες ώστε να αποτρέψουν το μοιραίο, επιβεβαιώθηκαν. Η διοίκηση της εταιρίας με μια κυνική ανακοίνωση βάζει τέλος στην παραγωγική διαδικασία της τοπικής βιομηχανικής μονάδας και διατηρεί την εμπορική της δραστηριότητα, όπως είχαν προβλέψει πριν από λίγους μήνες οι εκπρόσωποι του σωματείου εργαζομένων. Από τη στιγμή που η εισαγωγή πρώτης ύλης είναι πιο συμφέρουσα οικονομικά από την παραγωγή της εντός της Ελλάδας, είναι λογικό οι βιομήχανοι να προτιμούν επιλογές οι οποίες διαφυλάσσουν και μεγιστοποιούν τα κέρδη τους, ενώ οι εργαζόμενοι των εταιριών τους που δούλεψαν για δεκαετίες στις συγκεκριμένες επιχειρήσεις και που σε πολλές περιπτώσεις έβαλαν πλάτη (ιδίως τα τελευταία χρόνια), ώστε να διατηρηθούν τα εργοστάσια εν λειτουργία και να διαφυλαχτούν οι θέσεις εργασίας, πετάγονται στο δρόμο με συνοπτικές διαδικασίες.
Η «Λεβεντέρης» αποτελεί χαρακτηριστική περίπτωση αυτής της πρακτικής. Το σωματείο αποδέχτηκε επί μια συνεχή τετραετία προγράμματα εκ περιτροπής εργασίας, με συνεπακόλουθη μείωση αποδοχών και στο τέλος τα μέλη του οδηγήθηκαν στην ανεργία. Εργαζόμενοι με 20 και παραπάνω χρόνια παρουσίας στο τοπικό εργοστάσιο, άρχισαν να παίρνουν από χθες τις απολύσεις τους ανά ομάδες. Οι άνθρωποι αυτοί έχουν ελάχιστες ελπίδες να βρουν ξανά δουλειά. Με τις αποζημιώσεις και το πενιχρό επίδομα ανεργίας θα προσπαθήσουν καλύψουν τις ανάγκες των οικογενειών τους για κάποιο διάστημα και στη συνέχεια το μέλλον τους προδιαγράφεται αβέβαιο. Την ίδια στιγμή, η εταιρεία στρεφόμενη στον εμπορικό τομέα, θα ξαναβρίσκει το δρόμο της και οι μέτοχοί της θα ανακτούν τα χαμένα τους κέρδη ίσως και στο πολλαπλάσιο, καθώς πλέον θα έχουν απαλλαγεί από το εργασιακό κόστος.
Η περιοχή μας έχει ξαναδεί αυτό το έργο τουλάχιστον άλλες τρεις φορές τους τελευταίους μήνες. Από τότε δηλαδή που μπήκαν αντίστοιχα λουκέτα στη μονάδα παραγωγής χαρτιού της ΒΙΣ, στο εργοστάσιο της Coca Cola και τον ΙΜΑΝΤΑ. Και στις τρεις αυτές περιπτώσεις οι διοικήσεις των εταιριών έκλεισαν τις τοπικές μονάδες παραγωγής, επικαλούμενες τα συμφέροντα των μετοχών τους. Οι θέσεις εργασίας οι οποίες χάθηκαν, δεν αναπληρώθηκαν ποτέ και το μόνο που έμεινε στην τοπική κοινωνία ήταν η απογοήτευση για τις ατελέσφορες κινητοποιήσεις που προηγήθηκαν, καθώς και η δυσφορία για την απόλυτη σιωπή του πολιτικού μας προσωπικού, ιδίως αυτού που πρόσκειται στη συγκυβέρνηση.
