Η στάση των βιομηχάνων που διαχώρισαν τη θέση τους για την επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων, λίγο μετά τη συνάντηση των εκπροσώπων των εργοδοτικών φορέων, αποτελεί μόνο την πρόγευση των όσων περιμένουν τους εργαζόμενους από το Φθινόπωρο, στο πλαίσιο της διαβούλευσης για τα εργασιακά. Είναι κάτι παραπάνω από ξεκάθαρο ότι ο ΣΕΒ δεν επιθυμεί να επανέλθει το καθεστώς που υπήρχε στον τόπο μας πριν τα μνημόνια, αναφορικά με τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας, τις απολύσεις, τον κατώτατο μισθό και μια σειρά άλλων ρυθμίσεων που κατήργησαν οι απαιτήσεις των δανειστών και οι υποχωρήσεις του πολιτικού μας προσωπικού. Στην επερχόμενη καταιγίδα οι εργαζόμενοι θα έχουν στο πλευρό τους μόνο τις ομοσπονδίες των επαγγελματοβιοτεχνών και των εμπόρων που τάχθηκαν ξεκάθαρα υπέρ της διατήρησης του 13ου και του 14ου μισθού. Και αυτό γιατί αντιλαμβάνονται ότι μια διαφορετική εξέλιξη θα έπληττε πρώτα και κύρια τις δικές τους επιχειρήσεις.
Οι μεγαλοβιομήχανοι που έχουν ευεργετηθεί από τα μνημόνια και τις αντεργατικές νομοθετικές ρυθμίσεις που καθιερώθηκαν στην εγχώρια αγορά εργασίας, ελάχιστα ενδιαφέρονται για την κατάσταση στην πραγματική οικονομία και κατά συνέπεια για τη μοίρα των εργαζομένων που απασχολούν. Τα τεράστια κέρδη τους μεταφέρονται κάθε εβδομάδα στα τραπεζικά ιδρύματα του εξωτερικού. Ωστόσο οι μικρομεσαίοι που αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της κοινωνίας, γνωρίζουν ότι αν καταργηθούν οι δύο επιπλέον μισθοί στον ιδιωτικό τομέα, όπου μάλιστα οι αποδοχές των εργαζομένων είναι πετσοκομμένες, ενώ σε αρκετές περιπτώσεις είτε δεν καταβάλλονται καν, είτε καταβάλλονται με μεγάλη καθυστέρηση, η καταναλωτική δύναμη των πολιτών θα συρρικνωθεί σε δραματικό βαθμό και οι επιχειρήσεις τους θα οδηγηθούν στον αφανισμό. Γι’ αυτό και από την πρώτη στιγμή πήραν ξεκάθαρη θέση στο θέμα, κάτι που δεν έγινε από την πλευρά του ΣΕΒ.
Οι βιομήχανοι που διαμαρτύρονται κατά καιρούς για το υψηλό κόστος παραγωγής στη χώρα μας και την έλλειψη οικονομικών και φορολογικών κινήτρων, ώστε να αναπτύξουν την επιχειρηματική τους δραστηριότητα, οφείλουν να στηρίξουν την πραγματική οικονομία χωρίς δευτέρες σκέψεις και αστερίσκους. Το δικό τους μερίδιο στην προσπάθεια ανασυγκρότησης της ελληνικής οικονομίας είναι ιδιαίτερα σημαντικό και στην επερχόμενη διαπραγμάτευση θα κριθούν πολλά από τη στάση τους. Δυστυχώς εκεί φτάσαμε. Οι εργαζόμενοι, που αποτελούν τον αδύναμο κρίκο στην αλυσίδα της οικονομικής δραστηριότητας, να ελπίζουν στους εργοδότες τους για τη διατήρηση των ελάχιστων εργασιακών τους δικαιωμάτων. Από τη στιγμή μάλιστα που και η σημερινή κυβέρνηση δεν έχει ούτε την πρόθεση, ούτε το σχέδιο να διασφαλίσει ότι το εργατικό δυναμικό δεν θα γίνει έρμαιο στις ορέξεις των βιομηχάνων, οι προσδοκίες για μια θετική συμφωνία στα εργασιακά περιορίζονται δραματικά. Εκτός και αν ο «ταξικός αποστάτης» υπουργός Εργασίας Γιώργος Κατρούγκαλος συνειδητοποιήσει επιτέλους ότι προΐσταται ενός υπουργείου μείζονος σημασίας και δεν είναι απλός διεκπεραιωτής των εντολών των δανειστών.
