Ο Βόλος και η Μαγνησία ετοιμάζονται για το μνημόσυνο μιας ακόμη βιομηχανικής μονάδας, η οποία βρίσκεται λίγο πριν το λουκέτο. Οι λιγοστοί συνδικαλιστές και οι ακόμη λιγότεροι εργαζόμενοι που βρέθηκαν χθες το πρωί έξω από την πύλη της εταιρείας Λεβεντέρη, στο πλαίσιο της κινητοποίησης του Εργατικού Κέντρου Βόλου ενάντια στις έξι νέες απολύσεις, γνωρίζουν ότι με ανάλογες μορφές αντίδρασης δεν μπορεί να αναστραφεί η δραματική εικόνα στον δευτερογενή τομέα, σε μια περιοχή που δέχθηκε τα πρώτα ισχυρά χτυπήματα αποβιομηχάνισης στις αρχές της δεκαετίας του ’90. Η περίπτωση της εταιρείας Λεβεντέρης καταδεικνύει ότι όσες υποχωρήσεις, όσες θυσίες και αν κάνουν οι εργαζόμενοι προκειμένου να βάλουν πλάτη, όπως αποκαλείται τα τελευταία χρόνια η αποδοχή αντεργατικών μέτρων, για τη σωτηρία -υποτίθεται- των εργοστασίων και κατ’ επέκταση των θέσεων εργασίας, στο τέλος αυτός που θα κερδίσει θα είναι ο εργοδότης.
Επί τέσσερα συναπτά έτη το σωματείο του Λεβεντέρη αποδέχτηκε εκ’ περιτροπής εργασία ώστε να ξεπεραστεί το μείζον πρόβλημα στην παραγωγική δραστηριότητα της εν λόγω βιομηχανικής μονάδας. Ποιο ήταν το «ευχαριστώ» για αυτές τις υποχωρήσεις εις βάρος των αποδοχών και της οικονομικής βιωσιμότητας των οικογενειών των εργαζομένων; Απολύσεις, εκφοβισμός και στο τέλος απόλυτη σιωπή και αδιαφορία, εν αναμονή του οριστικού λουκέτου. Ακόμη και το ίδιο το σωματείο δεν ελπίζει ότι μπορούν να ανατραπούν τα σημερινά δεδομένα. Η τύχη των 18 εργαζομένων που έχουν απομείνει στο πάλαι ποτέ κραταιό εργοστάσιο με τα συρματόσχοινα μοιάζει προδιαγεγραμμένη μετά το καλοκαίρι. Ισως και πιο γρήγορα. Ανάλογα με το πόσο βιάζονται τα διευθυντικά στελέχη να βάλουν τους τίτλους τέλους στην τοπική βιομηχανία, κρατώντας εν λειτουργία μόνο το εμπορικό τμήμα στην Αθήνα.
Εκτός και αν ισχύουν οι εκτιμήσεις έμπειρων συνδικαλιστών ότι μόλις ξεφορτωθούν τους εργαζόμενους που τους κοστίζουν ακριβά, για τα δεδομένα της εποχής, θα προσλάβουν την επόμενη κιόλας ημέρα φθηνό εργατικό δυναμικό με εξευτελιστικές αποδοχές και ανύπαρκτες εργασιακές σχέσεις. Και στη μια και στην άλλη περίπτωση η τοπική κοινωνία, μέσω των συνδικαλιστικών και των πολιτικών της εκπροσώπων, παρακολουθεί άβουλη και αδρανής τις εξελίξεις, ενώ ένα ακόμη εργοστάσιο οδεύει ολοταχώς στο δρόμο τον οποίο χάραξαν η ΒΙΣ, η Coca Cola και η ΙΜΑΣ. Και στις τρεις αυτές περιπτώσεις τα κέρδη των βιομηχάνων υπερίσχυσαν συντριπτικά των συμφερόντων των εργαζομένων. Και στις τρεις αυτές περιπτώσεις η τοπική κοινωνία συνυπέγραψε, με την παθητική της στάση, το αβέβαιο μέλλον 100άδων συνανθρώπων μας.
